خداوند کسی را که بنده هایش را (پس از عذرخواهی واقعی و جبران ) نبخشد ، نمی بخشد. (پیامبر اکرم)

زاپاتای عزیز

دیدید که پس از بحث شما با فرانکنشتاین من بدان خاطر وارد گود شدم که حقی از کاربران قدیمی در تقابل با کاربران جدید زایل نشود. در نبود شما زبان شما شدم آنچنانکه در نهایت فرانکنشتاین از شما و از کلیه کاربران کافه عذرخواهی کرد . اینکه کار دیگری دارید و نمیتوانید در کافه باشید صراحتا در جائی یا توسط کسی به اطلاع دوستان کافه برسانید تا انگی بر گردن کسی نباشد. من آنجا از شما حمایت کردم تا دلخوریها مرتفع گردد و کینه ای در دل هیچ کس نماند اما وقتی با نیامدن خود همه آن تلاشها و همه تقاضاهای دوستان را برباد دل میسپارید مقصر خود هستید و خود موید این واقعیت که چگونه میتوانید براحتی از کافه دل برکنید. به شخصه پس از بحث با بانوی محترم کافه انگیزه ای برای بودن در کافه نداشتم. در ذهنم بود آنچنان روم که راه بازگشتی نباشد. اما علاقه به دوستان بزرگوار کافه که هرگز نمیتوانستم دوری آنها را حتی یک هفته تحمل کنم مرا بر آن داشت که باشم و هر کینه و کدورت را به مهر بدل سازم. در طی این سالها بارها خواسته ام نباشم اما علاقه به کافه علاقه به جائی که مهد واقعی اینترنت در خانه های تک تک ماست هرگز اجازه نداد ازین محفل دل جدا کنم. اینکه کسانی به بهانه پایان نامه ، قهر با ایکس و دعوا با زد راه کج میکنند و با نام کاربری خود ماه تا ماه به کافه سر نمیزنند نشان از بی علاقگی آنها به محفل کافه کلاسیک است .مگر نه اینست که زندگی ما ترکیبی از علاقه های ماست. گفتم ترکیبی از علاقه ها. علاقه های واقعی حتی بشکل روزانه هم ترک نمیشوند چه رسد به اینکه ترک این علاقه ها به هفته و ماه کشد. ترکی که به هفته و ماه کشد (حتی بخاطر کاری و علتی دیگر) دیگر علاقه نیست ادای علاقه است . بنگرید به حضور کاربرانی که ساعت به ساعت به اینجا سر میزنند. از محل کار خود سر میزنند. با گوشی و تبلت از دشت و کوه به اینجا سرک میکشند تا معنی واقعی علاقه را بدانید. یقین بدانید کسی که کافه را رها کند ، پس از مدتی کافه نیز آنها را فراموش خواهد کرد.

نمیدانم فیلمها و سریالهای سری بینوایان را با چه دقتی دیده اید. در آنجا بازرس ژاور فردی است که پر اهمیت ترین موضوع زندگی اش فقط یک چیز است. قانون. فقط قانون. هرکس از قانون تمرد کند مغضوب است . هرکس به قانون پشت کند باید مورد عداوت و کینه واقع شود... آن طرف مردی بنام ژان والژان است. وقتی والژان را با دستهای بسته به حضور اسقف می آورند (اسقفی که والژان فکر میکرد فقط یک کشیش ساده است ) ، اسقف به او میگوید شمعدانی ها را هم باید با خودت می بردی. همه را من به تو بخشیده ام... در خلوت والژان به او میگوید:

من روح ترا با عملم خریدم. ترا آزاد کردم از قید کینه. که هرگز از هیچ کس کینه به دل نگیری و بخشنده باشی...

وقتی در صحنه نهائی ژاور لوله تفنگش را در داخل فاضلابهای فراخ پاریس پشت سر والژان میگیرد خطاب به او میگوید : میدونم که از من بدت میاد ، چرا وقتی چند لحظه قبل وقتی دستام رو جمهور خواهان بسته بودن نکشتی؟

والژان میگوید: سالها قبل مردی خوب به من آموخت که از هیچ کس کینه ای به دل نگیرم. من به تو احساسی ندارم.

و ژاور حیران از قواعدی است که در چارچوب قانون نمیگنجد. قانونی که او فقط و فقط بدان اعتقاد داشت... لحظاتی بعد دیگر ژاور نیست و چند لحظه بعد او خود را به رود انداخته است . شرمسار از اینکه 5 سال زندانی والژان را بخاطر یک تکه نان با فرارهای ممتد او به 19 سال رساند. شرمسار ازینکه او را از مقام شهرداری که با لیاقتهای خودبدان دست یافته بود پائین کشید،خجلت از مرگ فانتین که بخاطر او مرد ، شرمسار ازینکه عمرش را بخاطر کینه و یافتن والژان صرف کرد. شرمسار ازینکه دیگر فرصتی برای جبران نیست.شرمسار از اینکه انسان بخشنده چقدر میتواند بزرگ باشد(حتی اگر یک مجرم بوده باشد) و انسان کینه ورز نه .

در نسخه سال 1998 (که لیام نیسون ژان والژان را بازی میکند )، ژاور دستبند را از دستان والژان باز میکند. دستبند را بر دست خود میزند و با پشت سر ، خود را به رود می افکند. در نسخه های 1934 ، 1935 ، 1958 و 1978 من چنین صحنه تاثیر گذاری را هرگز ندیده بودم. 

سینما را می بینیم تا درس زندگی ما باشد. وقتی در عمل به درسها کوتاهی میکنیم دیدن فیلم چه دردی از زندگی ما دوا خواهد کرد؟