یک نیمروز در یکی از تابستانهای اوایل دهه ی 60

مدرسه ها تعطیل شده است. اولی است که دارم به خوابیدن تا دیروقت عادت می کنم.ساعت حدود یک ربع به نه مادر صدایم می زند : پسر چقدر می خوابی ؟! پا شو لنگ ظهره!! به زور و با کلی غرولند از رختخواب جدا می شوم.بلافاصله تلویزیون را روشن می کنم .شبکه ی 2 .تازه پخش را شروع کرده و هنوز مثل امروز خبری از تکرار برنامه های شب قبل و برنامه های صبحگاهی نیست .شروع برنامه ها با  نور هدایت است. دو پسر بچه ی هم سن و سال ما، یکی قرآن می خواند و دیگری ترجمه ی آیه را می خواند.بعد نوبت برنامه ی کودک است :پای ثابت هر روز برنامه :واتو واتو-بارباپاپا –الفی افکینز و ماجراهای سوزی (دختر بچه ای با طراحی بسیار ساده و پاهای گرد) است.گاهی وقتها هاچین و واچین –بازیهای ماجرایی و جعبه ی اسباب بازی هم به این فهرست اضافه می شد .هنوز خبری از مجموعه  های کارتونی نیست و بعضی کارتونهای آمریکایی قدیمی هم از شبکه ی اول پخش می شود.مجری برنامه  خانم افشار است که می گویند دختر آقای افشار (اخبارگو) است و بعدها شایعه می شود که بدلیل بیماری فوت کرده است........

بعد از برنامه ی کودک ، تا ظهر برنامه ی  خانواده پخش می شد (نام برنامه را مطمئن نیستم که خانواده بود یا چیز دیگر!) که از بخشهای مختلف آن: کمی قابل توجه ، آموزش خیاطی و برنامه ی آشپزی به وضوح در خاطرم مانده.

کمی قابل توجه  شامل یک سری نکات خانه داری مفید بود که به صورت نمایش های جذابی پخش می شد: اتفاقات در آشپزخانه ی یک خانواده پیش می آمد و مادر خانواده (با بازی رویا افشار) راه حل آن مشکل را پیدا می کرد.مثلا وقتی که قرمه سبزی مامان شور شده بود و بچه هایش نق می زدند، بلافاصله با اضافه کردن چند سیب زمینی مشکل را حل کرد و آن وقت پسر خانواده (که بعدا چند سریال ((من جمله ماجراهای خانه ما که از برنامه ی کودک شبکه ی یک پخش می شد)) هم بازی کرد و متاسفانه نامش را به خاطر ندارم)از مامان نمکدان می خواست ! و یا در یک قسمت دیگر که مادر در حال پیاز پوست کردن بود، چوب کبریتی لای دندانهایش گذاشته بود که چشمهایش نسوزد.

آموزش خیاطی هم که نامش رویش است و با مزاج ما پسر بچه ها سازگار نبود!

اما من بی صبرانه  منتظر آموزش آشپزی برنامه بودم که درست قبل از ناهار پخش می شد و اشتهای آدم را به شدت تحریک می کرد و بر عکس الان، مشابهی در کانالهای دیگر نداشت (و یا اینکه من ندیدم).پس از پخت غذا، قبل از کشیدن و تزئین کردنش، ارزش غذایی آن خوراکی با نموداری میله ای نمایش داده می شد : مثلا  گوینده برنامه توضیح می داد که میزان انرژی حاصل از این غذا، 90 درصد میزان انرژی مورد نیاز بدن است و در حین توضیح گوینده، گراف انرژی ترسیم می شد که این گراف به شکل نوار مقوایی رنگیی بود با مقطع بیضوی که از پایین به بالا حرکت می کرد.به همین ترتیب در مورد مواد گوناگون، این توضیح داده میشد و گراف ترسیم می گردید.....

با اتمام برنامه ی خانواده،تا جایی که خاطرم هست بخش اول برنامه ها تمام می شد و تلویزیون ما تا حدود ساعت 4 خاموش می شد .......

و اینجوری بیشتر نیمروزهای تابستانی ما به سرعت برق می گذشت و به قول سروان رنو :((باز بوی ماه مهر و این مزخرفات)) استشمام می شد!

با احترام.حمید هامون