و بازهم سوته دلان....

اینبار نوشته ای زیبا از پرستو گلستانی بازیگر کم کار سینما و تئاتر:

بیشتر از هشت،نه سال نداشتم،برای اولین بار بود که به سینما می رفتم.البته فیلمی که مخاطبش من نبودم.دست در دست مادرم و همراه با حرفهای بزرگترها، خوشحال بودم، سینما را از کودکی دوست داشتم و احساس آرامش می کردم.

برای چندمین بار اسم فیلم از یادم رفته بود، روی صندلی ام نشستم و چراغها خاموش شد.

سوته دلان : فیلمی از علی حاتمی.اسم آشنایی بود، علی حاتمی را از کودکی می شناختم، مادرم شیفته فیلمهای او بود و من بارها قصه فیلمهایش را شنیده بودم، حسن کچل – طوقی – ستارخان و این بار سوته دلان.

خود را با تمام کودکی به دست لحظات سپردم، تمام مدت وجودم را با صداقت لبریز از وجودش یکی کردم. مردی با چشمان درشت، پشت قوزی و نگاهی صادقانه.

نمی فهمیدم، هیچ چیز را به درستی نمی فهمیدم ولی چیزی از درون مرا می سوزاند، شاید در آستانه کشف عشق، محبت و تنهایی بودم.

احساس می کردم که معنی چشمانش را می فهمم، به او خیره شده بودم، راه رفتنش، خندیدنش و حتی عاشقیتش برایم بزرگ بود، حرفهایش که تا مدتها ورد زبانم بود را دوست داشتم (ماچت کنم، ماچت کنم، ماچت می کنم ها).

سوته دلان برای من مقدس بود، تمام مدت به اشکهای مادرم نگاه می کردم و دگرگون می شدم.دلم برای همه می سوخت، حتی دختر بلیت فروش.

من عاشق حیاطی بودم که گلهایش از فرفره های کاغذی درست شده بود، من عاشق کسی بودم که با دندانهایش ساعت مچی هدیه می داد و عاشق چشمانی بودم که با صداقت عشقش را ابراز می کرد.من همه چیز را با کودکی ام بزرگ می دیدم.

حالا دیگر برای من سوته دلان بزرگتر بود، بزرگتر از قصه حسن کچل یا طوقی، سوته دلان را با چشمان خود دیده بودم.تمام صداقتها – دوستیها – محبتها و حتی تنهایی هایش را.

با تمام وجود دوستش داشتم، زندگیش و حتی مرگش، مرگی که به من عشق را یاد می داد.تمام کودکی ام منقلب شده بود.

پیکر بیجانش در میان کوهها به طرف امامزاده مرا می رنجاند، دیگر تحملش را نداشتم، سرم را روی دست مادرم گذاشتم و گریستم.حیوان پیکر پر از رنج او را می کشاند و صدای آشنای پریسا مرا با احساس های کودکی ام در هم آمیخت.

سوته دلان برای من پرواز کودکی بود ...

مرجع : گزارش فیلم – سال دوم – شماره های پیاپی 23،24 – فروردین 1371

با احترام : حمید هامون

یا حق