سلام به همه دوستان ارجمند و بزرگوارم در کافه کلاسیک

سالی که گذشت، بد نبود، عالی هم نبود! سالی بود و ...

دزیره جان گفته بودند از ساده تر بودن زندگیها، از صمیمی تر بودن دوستیها، از گرمتر بودن خانواده ها... منم اگه بخوام بگم که میشه تکرار حرفهای ایشون... پس نمی گم!

به جاش... دو کلمه حرف حساب و شایدم ناحساب درهم (به قول میوه فروشیها که داد می زنن جدا نکن درهمه) !

عزیزان، بزرگواران، کافه از تقریبا سال 88 شکل گرفته، 3 تا بهار کم نیست ها ؟! اگه یه طفل معصوم هم باشه دیگه راه افتاده و الان نوبت شیرین زبونیشه.... یه خواهش کوچیک توی این اول سالی که، بیاییم با هم روراست باشیم و صاف و صادق... اونقدر نوشتم  بامهر که شده سوژه ولی بازم می گم! مگه مهر ورزی کجاش بده؟! اول ساله، عیده، بخندی تا ته سال خندیدی و اخمم کنی تا آخر سال همین حال و هواته! می دونیم که گل بی عیب خداست.... پس اول سالی،  اگه تند رفتیم، اگه تند گفتیم، اگه اخم رو نشوندیم روی چهره ای جای لبخند.... نگذاریم تکرار شه... نگذاریم بازم بشیم همون چهره های عبوس قبل....

به قول حافظ:

عبوس زهد، به وجه خمار ننشیند / مرید خرقۀ دردی کشان خوش خویم...!

از اینجا به بعدش، ماییم و کافه!

من خوب و مای خوب.... خب قطعا که همیشه همه چیز ایده آل نیست توی این دنیای بزرگ، پس من بهتر از پارسال، و مای بهتر از پارسال و .... شاید یه قدم نزدیکتر شدن به اون کافۀ آرمانی... این رو بگذاریم هدفمون...

پارسال عید، همه جور دغدغه ای داشتم از لباس و خانه تکانی و خرید عید و میوه و شیرینی گرفته تا مهمونی رفتنا و دید و بازدیدا و ..... همه چیز به غیر کافه! این عید اما برعکس شده! حس می کنم خانواده ام بزرگتر شده...حس می کنم دوستایی دارم که نمی تونم به هیچ وجه فراموششون کنم و به یادشون نباشم.... جای خالی کسایی که مدتهاست سر نزدن بهمون و ... خاطرۀ اونهمه گفتن و شنیدن و گاه نشنیدن...

مگه یه فضای مجازی چقدر ارزش داره؟! مگه توی زندگیمون کم غم و غصه هست و کم قیافۀ درهم و آزار دهنده توی محل کار و کوچه و خیابون می بینیم که اینجا رو هم بکنیم آینۀ دق؟! همین تلنگراست که باعث میشه بیشتر و بیشتر پی آرامش بگردم توی این دنیای کوچیکمون، توی این پاتوق صمیمیمون و ... واقعا دوست دارم یه روز یکی بنویسه دوستان خبر جدید! من دانشگاه قبول شدم، اون یکی بنویسه راستی من ازدواج کردم، یکی دیگه بگه خدا بهم یه بچۀ نازنین داده و یکی دیگه هم اگه خدای نکرده غمی توی دلش داشت بریزه وسط و با همراهیمون، غمش رو سبک کنیم، یار شاطر باشیم نه بار خاطر!

بازم نوشته لبریز شده از شعارهای مهرآمیز گمونم! ولی خب...یه شعر از مرحوم رهی میاد جلوی چشمم که خنده ام میندازه و یه کم تسکینم میده....

نگشتی صید گیسویی، پریشانی نمی دانی / برو ناصح که حال ما، نمی دانی!

رهی در بین اهل معنی و جمع سخندانان؛ / تو را این نیکبختی بس، که می دانی نمی دانی....!!

گاه، ندونستن، موهبته.... گاه اهمیت ندادن حسنه، گاه خونسردی و متانت راهگشاست، گاه جدل نکردن و سکوت و شنیدن و بعد تصمیم گرفتن موثرتره تا صد تا جمله گفتن و شنیدن و بحث پشت بحث و غمگین کردن دوستامون....

محکوم نکنیم همدیگه رو اگه ساکت بودیم به بی تفاوتی...؛ درمورد هم قضاوت نکنیم اگه ماهی گذشت و ننوشتیم که شاید همین ماه سخت ترین ماه زندگی واقعیمون بوده باشه....؛ هم رو غصه دار نکنیم وقتی طرف خودش دلش از رئیسش یا همکارش خونه و اومده کافه که یه لحظه دلش باز شه.....

واقعا حیفه....

پیشاپیش، فرارسیدن سال جدید رو خدمت همۀ بزرگواران و خانواده های ارجمندشون تبریک عرض می کنم و امیدوارم در این سال، خیر و برکت و سلامتی توی همۀ زندگیها جریان داشته باشه...

به سلامتی همۀ قلبهایی که برای داشتن یه جای آروم و صمیمی می تپن....

و :

مرا ببخش

که پنداشتم

شادی پرواز پرستوها

از شوق حضور توست

آن ها بهار را

باتو اشتباه می گیرند

آخر کوچکند.

کوچکم.

               "بانو و آخرین کولی سایه فروش - کیکاووس یاکیده"

همیشه بامهر.... بانو