جک لمون خودبخود از چهره اش سادگی و معصومیت جاری است و هنگامی که نقش یک شخصیت صاف و ساده را هم بازی کند دیگر نور علی نور است ! آدم حسابی دلش برایش می سوزد . نوعی ترحم از جنس همان هایی که تماشاگر برای کاراکترهای وودی آلن قائل است اما به سبکی دیگر و عمیق تر. بهترین بازی های لمون  وقتی بروز می کند که این نوع نقش ها را ( که انگار برای قالب او دوخته اند ) بازی می کند. در آپارتمان محشر است  و یا وقتی به عنوان پلیس در خیابان قدم می زند ( ایرما خوشگله ) و تعدادی زن نیمه برهنه را در خیابان می بیند و اصلا متوجه نیست که آنجا خیابان فاحشه هاست ...