آنتونی کویین جزو بازیگران خاص و استثنایی تاریخ سینماست. بازیگرانی که نمونه های مشابه آنها - چه از نظر فیزیک ظاهری و چه از نظر سبک بازیگری - کم پیداست. نوع بازی کویین را دوست دارم و جزو بازیگرانی است که محبوب من است. در ایران اما آنتونی کویین به خاطر بازی در دو فیلم مذهبی - محمد رسول الله و عمر مختار - محبوبیتی دو چندان پیدا کرده است و حتی یکبار هم ظاهرا به ایران آمده. کیست که بتواند هنرنمایی او را در این دو فیلم و همچنین فیلم هایی همچون توپ های سن سباستین - جاده - باراباس - گوژپشت نوتردام - زوربای یونانی - آخرین قطار گان هیل - اسب کهر را بنگر و ... انکار کند.

او همچنین در بسیاری از فیلم های معروف دیگر ، در نقش های غیر اصلی به زیبایی ایفای نقش کرده است. فیلم هایی همچون : توپ های ناوارون  ، زنده باد زاپاتا ، لورنس عربستان و ...  . در زندگینامه او در سایت های می خوانیم که این بازیگر مکزیکی الاصل ، بوکسور و نقاش هم بوده و بعضی وقت ها هم دستی بر قلم نویسندگی داشته است ! او نیز مانند بسیاری از بزرگان بازیگری ، پله های ترقی را یک به یک و از بازی در نقش های رده سوم شروع کرد و سابقه بازی در تاتر برادوی را نیز با خود دارد. دوبلور بسیاری از نقش های میانسالی کویین ، استاد منوچهر اسماعیلی است که صدای زیبایش ، بسیار با چهره این بازیگر تناسب دارد.

پی نوشت : در عکس چقدر چهره  منوچهر  اسماعیلی و آنتونی کویین شبیه است

 ... باراباس نمرده .... اون زنده اس ... مرگ برا باراباس نیست...

آنتونی کویین در فیلم باراباس - با صدای منوچهر اسماعیلی

«آنتوني كويين» هنرمند معروف هاليوود و ستاره فيلم هايي همچون محمد رسول الله ، شيرصحرا ، زورباي يوناني و… زندگي هنري خود را با بازي در صحنه تئاتر و ايفاي نقشهاي كوتاه سينمايي آغاز كرد. «كويين» با همسر دوم خود «اي اولاندرا ادلري » درفيلم باراباس آشنا شد. زندگي زناشويي آنها پس از سي سال رابطه زناشويي به فرجامي تلخ و جدايي آن دو از يكديگر ختم شد. كويين پيش از مرگش گفته بود: « اين جدايي باعث شد كه مهرباني مردم را نسبت به خود دريابم. مردم به گرمي با من رفتار مي كنند و مرا به خوبي درك مي كنند» ويژگي بارز او در زندگي و در سينما اشتياق فراوان به زندگي بود. نخستين بار در سال 1952 براي بازي در نقش برادر «زاپاتا» انقلابي معروف مكزيك در فيلم زنده باد زاپاتا اسكار گرفت و جايزه اسكار دوم خود را نيز در سال 1956 براي ايفاي نقش در درام «شور زندگي» به دست آورد. كويين در سال 1987 در مصاحبه يي گفت به بيشتر آرزوهايي كه در جواني داشت دست يافته است. وي با اشاره به كودكي خود گفت: «من هرگز آن بچه را راضي نكردم اما گمان مي كنم من و او حالا معامله يي كرده ايم. مثل بالارفتن از يك كوه است. من او را به اورست (بلندترين قله جهان) نبردم اما به قله كوه ويتني رساندم و گمان مي كنم همين قله هم قله كوچكي نيست.» كويين پيش از مرگ 17 روز به علت سينه پهلو و ناراحتي هاي تنفسي در بيمارستان بستري بود. او كه در مكزيك به دنيا آمده و در شرق لس آنجلس با فقر پرورش يافته بود، از تئاتر و بازي نقش هاي درجه دوم در سينما به خاطر حساسيت، فيزيك خاص و شيوه بازيگري به هنرمندي بين المللي تبديل شد و در طول بيش از 50 سال بازيگري در نقش پادشاهان، سرخپوستها، يك پاپ، يك مشتزن و يك هنرمند ظاهر شد. او يكبار در مصاحبه يي به شوخي گفت: من هرگز به دختر دلخواهم نرسيدم اما در عوض به پادشاهي كشورها رسيدم.

از نظر بسياري از تحسين كنندگان او، نقش «زوربا» كشاورز يوناني در سال 1964 به ياد ماندني ترين نقش تمام زندگي اش بوده است. اين نقش، نقش محبوب خود او نيز بود بطوري كه در سال 1983 نسخه يي موزيكال از همين اثر را در صحنه تئاتر اجرا كرد. او در كودكي واكسي بود روزنامه مي فروخت و مبلغ مذهبي بود. پس از بازي در نقش بدل يك هنرپيشه با كاترين دختر خوانده «سيسيل ب ـ دوميل» تهيه كننده معروف سينما آشنا شد و با وي ازدواج كرد، ازدواجي كه كارش را در سينما بسيار آسانتر كرد. حضور او در نقش پل گوگن در فيلم شور زندگي در سال 1956 بيش از هشت دقيقه نبود اما براي همين هشت دقيقه دومين اسكار نقش دوم خود را گرفت. «ايرنه تاگي دسوفي» از دوستان كويين مي گويد: «انگيزه كار او عشق به هنر بود. من 29 بار اجراي «زوربا» را توسط او در تئاتر ديدم. هر شب با چنان اشتياقي بازي مي كرد كه گويي نخستين اجراي اوست. او كارش را با عشق انجام مي داد . "

منبع:  funpatogh.com

آنتوني كويين علاوه بر بازيگري نقاشي هم مي كرد. او همچنين براي بازي كوتاه و عالي خود درفيلم شور زندگي به نقش پل گوكن (نقاش معروف) اسكار بهترين بازيگر نقش مكمل گرفت. اين ها نمونه هايي از نقاشي هاي اوست كه بيشتر به عالم سينمايي او نزديكترند:

كفش هاي ماهيگير

نقاشي از خودش در روزگار جواني

عمر مختار

باراباس

آنتونی کویین جوان

معمولا با شنیدن نام آنتونی کویین ، چهره ای مسن در ذهن تداعی میشود شاید چون ما او را بیشتر از همه نقشهایش با حمزه و عمر مختار می شناسیم. دیدن عکس جوانیش برای من بسیار جالب بود.

تنها ستاره هالیوود و محبوب مسلمانها

میگویند وقتی در گذشت 5 بیوه،13 فرزند، 2 اسکار،312  فیلم،60 سال تجربه بازیگری و 86 سال عمر پشت سر گذاشته بود.

او رگه ای سرخ پوستی داشته و اولین بار چند دقیقه ای نقش یک سرخ پوست را در سال 1936 بازی کرد ومورد تحسین گری کوپر واقع شد.همبازی شدن با مارلون براندو 7 به او معروفیت بخشید.

او هنر پیشه ای است که نقش سرخپوست ها، مکزیکی ها، اسکیمو ها ، یونانیها و حتی چینی ها ومسلمان هارا بازی کرده است.  روحش شاد

فیلم جاده او و به کارگردانی فدریکو فلینی، برای من، فیلم طولانی عجیبی است. کاش یکی از دوستان زحمت میکشیدند و این فیلم را نقد می کردند. بیشتر از نظر مفهومی . با تشکر

من در مورد درگذشت آنتونی کوئین قبلا یک خاطره نقل کرده بودم که بد ندیدم یکبار دیگر ان را بیان کنم..

یکی از دوستان من یک روز در منزل ما بود و ما به اتفاق کتاب زندگی نامه بازیگران سینما (نشر ثالث) را ورق می زدیم. تا رسید به صفحه مربوط به انتونی کویین. با دیدن لیست فیلمها و فراوانی آثار دوست من بی اختیار گفت: اه! چقدر این بابا فیلم بازی کرده! هنوز زنده است؟؟؟؟ کی می میره؟؟؟

فردای همان روز خبر درگذشت آنتونی کویین بزرگ منتشر شد!!!!

فیلم عمر مختار از اون فیلمهاییه که من هر از چند وقت می بینم. بازی آنتونی کویین اینقدر زیبا و واقعی است که آدم میگه این خود عمر مختاره و در حقیقت کوئین از خود مختار ، مختار تر است ! البته بعد از شخصیت عمرمختار ، من از شخصیت ژنرال گراتزیانی ( فرستاده مخصوص موسولینی برای سرکوب قیام لیبی ها ) در این فیلم خوشم میاد. اون سکانس آخر که بالاخره گراتزیانی موفق میشه عمر مختار رو اسیر کنه خیلی قشنگه. همونجایی که مختار رو به اتاق اون میارن و انگار نه انگار که مختار اسیر است. آنتونی کوئین طوری در نقش فرو میره که آدم فکر می کنه داره فیلم مستند تاریخی می بینه . من که تا حالا فیلم ضعیفی از این بازیگر ندیدم. حتی در فیلم های معمولی هم بازیش درخشان است و شکی نیست که آنتونی کوئین عزیز از بهترین بازیگران تاریخ سینماست.

(۱۳۸۹/۹/۲۹ صبح ۱۰:۵۰)دزیره نوشته شده:  

 

او رگه ای سرخ پوستی داشته و اولین بار چند دقیقه ای نقش یک سرخ پوست را در سال 1936 بازی کرد و مورد تحسین گری کوپر واقع شد.

مرد دشت ها (در ایران با نام مرد صحرایی، سیسیل ب. دومیل، 1936)

لینک فیلم: http://www.imdb.com/title/tt0028108

(۱۳۸۹/۱۰/۹ صبح ۰۹:۰۳)دزیره نوشته شده:  

{.....تا این که در 1947 (آنتونی کوئین) به همراه مارلون براندو اتوبوسی به نام هوس را روی پرده برد و 5 سال بعد به خاطر بازی در زنده باد زاپاتا در نقش برادر زاپاتا برنده اسکار شد......}

در سوم دسامبر 1947 نمایشنامه شب پوکر که به اتوبوسی به نام هوس تغییر نام پیدا کرد در تئاتر اتل بریمور به کارگردانی الیا کازان اجرا شد (پیش از آن نیز در نیوهون، بوستون و فیلادلفیا اجراهای موفقی داشت). بازیگران آن نمایشنامه عبارت بودند از:

جسیکا تندی / بلانش دوبوآ

مارلون براندو / استنلی کووالسکی

کیم هانتر / استلا کووالسکی

کارل مالدن / میچ

که تا هفدهم دسامبر 1949، 855 بار اجرا شد. ابتدا جان گارفیلد بازیگر نقش استنلی کووالسکی بود که پس از اختلاف با ایرنه میر سلزنیک (همسر دیوید او. سلزنیک، تهیه کننده فیلم) تهیه کننده نمایشنامه کنار گذاشته شد. سپس این نقش به برت لنکستر پیشنهاد شد که بدلیل قرارداد با استودیویی دیگر آن را رد کرد. سپس هارولد کلرمن (کارگردان) مارلون براندو را به الیا کازان پیشنهاد کرد و علیرغم مخالفت کازان و سلزنیک، تصمیم نهایی بر عهده تنسی ویلیامز نویسنده نمایشنامه گذاشته شد و با موافقت او این نقش به براندو واگذار شد. برای نقش بلانش هم در ابتدا مارگارت سالاوان پیشنهاد شده بود که او هم در نهایت این نقش را به جسیکا تندی واگذار کرد.

اما داستان به اینجا ختم نمی شود، پس از هفدهم دسامبر 1949 آنتونی کویین جانشین مارلون براندو و یوتا هگن جانشین جسیکا تندی می شوند:

کارگردان: هارولد کلرمن

یوتا هگن / بلانش دوبوآ

آنتونی کویین / استنلی کووالسکی

جورجا کارترایت / استلا کووالسکی

جورج ماتیوز / میچ

این نمایشنامه تا به امروز نزدیک به بیست هزار بار اجرا شده است و بازیگران بسیاری نظیر: فی داناوی، جان وویت، آن مارگارت، تریت ویلیامز، فرانسیس مک دورمند، جسیکا لنگ، الک بالدوین، گلن کلوز و ... در آن به ایفای نقش پرداخته اند. یکی از مشهورترین اجراهای این نمایشنامه بدین شکل می باشد:

کارگردان: لارنس الیویه، 1949

ویوین لی / بلانش دوبوآ

بونار کولینو / استنلی کووالسکی

رنه اشرسون / استلا کووالسکی

برنارد بریدن / میچ