با درود

یکی از کارتونهای کمیاب دهه 60 ، کارتون سایمون در سرزمین نقاشی های گچی Simon in the Land of Chalk بود.کارتونی با فضایی جادویی و معمایی برای نسل ما، نسلی بدون اینترنت و ماهواره و موبایل و آیفون و لپ تاپ . نسلی که بین عصر صنعت و عصر ارتباطات گرفتار شده و تنها دلخوشی دوران کودکی اش، بازی های دسته جمعی و بعضی کارتونهای تلویزیونی و زدن زنگ همسایه و بعد فرار دسته جمعی بود.(خدا از سر تقصیرات همه ما بگذره) کودکی بود و شور امید. امیدبه ساختن کشور به مهر.بچه های نسل ما مشکلات اون دوره رو فقط بایک کلمه توانستند تحمل کنند و اون هم داشتن امیدبه آینده ای بهتر بود.شاید باید می پرسیدیم که به چه قیمتی؟ به قیمت نابودی تمام اخلاقیاتی که برای نسل ما مهم بود؟ به قیمت فریب بچه هایی که پاک و معصوم بودن و حتی دروغ گفتن بلد نبودن؟ آیا دختران و پسران نسل ما با نسل جدید متفاوت نیستن؟هرطور که نگاه کنیم ، میبینم دنیای ما هم مثل  سایمون درسرزمین نقاشی های گچی و دنیای سوزی ، مبهم و خاص بود.

 فکر می کنم که تفاوت ما با نسل جدید باور نکردنیه. شاید  ما از مریخ اومدیم . چون واقعا خواست ها و افکار ما وآرزوها و حتی نوع اعتقادات و باورها و شایدها و بایدهای ما به نوع و رنگ دیگری هستن. نسل ما مغرور نبود یا اگر هم بود نه به این حد! نسل ما، اهل کمک و گرفتن دست ناتوان و ساده دل و صمیمی بود.یادم میاد معلم پرورشی اون دوره یه شعر رو از شهید رجایی با این متن توی کلاس خواند:

تلاش و جنبش و پرتو امید

سرای جاودان میدهد نوید

اگر صفا بود به دل وفا بود

همیشه بر سرت لطف کبریا بود

هنوز هم میتونم این شعر رو به یاد بیارم .این شعر هم هم دیگه مثل نسل ما ، کلاسیک شده