می گفتند سرجئو لئونه می کوشید تا با کلوزآپهای عظیم از چهره ایست وود به کمک دیالوگهایش شتافته و بر قدرت و جذابیت شخصیت اول فیلمش بیفزاید، اما ظاهرا ایست وود خود، بیشتر دیالوگهایش را حذف می کرد و باقیمانده جملاتش را هم از نو می نوشت. ایست وود به خوبی فهمیده بود جابجایی سیگار برگ در دهانش از یک سمت به سمت دیگر بیش از هر دیالوگ دیگری کارگر است و واقعا هم چنین بود...اما...نکته اینجاست که او خود از این حالت در رنج بود! مردی که همه ما چهره اش را با سیگار برگ در دهان و شنل و کلاه کابویی به خاطر داریم، که با دو انگشت سیگارش را خونسردانه جابجا می کرد، انتهایش را می جوید و دور می انداخت، از سیگار متنفر بود و می گفت سخت ترین قسمت بازی ام تحمل این سیگار برگ در تمامی فیلم در دهانم است...!!

یول براینر...یکی از مردانه ترین چهره های سینمایی که به خاطر داریم، که منفی را دلپذیر می کرد که سیگارش جزئی از شمایلش شده بود و ... زمانیکه در 1985 در 70 سالگی بر اثر سرطان ریه از دنیا رفت، انجمن ریه آمریکا مجموعه ای از فیلمهای تبلیغی را پخش کرد که در آن براینر دردمند، از تمام کسانی که سیگار می کشند تمنا می کرد تا از این عادتی که به قیمت جان او تمام شده است دست بردارند و چه دیر...چه دیر...

جیمز دین کودک چهره و کودک سال! سیگار را یاغیانه بر گوشه لب داشت شاید برای بزرگتر جلوه کردن و شاید همین یک قلم بر جذابیت عجیب و غریب او در میان همسالان مذکر و شیفتگان مونثش می افزود...در شرق بهشت، شورش بی دلیل و غول؛ سیگار و جیمز دین به هم آلوده اند!!

مریلین مونرو ... انزوایش خود به اندازه کافی جذاب بود و دلدادگانش مجذوب همین خصوصیات بودند و خلوتهایش را با مشروب، سیگار و قرص مسکن پر می کرد...! براندو با افتخار می گفت من تنها کسی بودم که مونرو به وی اعتماد داشت و مرا به خلوتهای خویش راه می داد و برایم درد دل می کرد! ... آیا سیگار می توانست پرکننده خلا عاطفی یک شخصیت تنها و سست باشد ؟!

ادری هپبرن... براستی چرا صبحانه در تیفانی را فیلم متفاوت او می دانیم؟ چون بد لباس می پوشد؟ چون مشروب می خورد؟ چون سیگار در دست دارد؟! چرا همه این مفاهیم یادآور ناهنجاری شخصیتی اند...؟ پری کوچولوی دریایی با آن چوب سیگار عجیب و غریب، بیش از هرچیز ما را به فکر وا می دارد که اینجا ادری یک جور، ناجور است!

باکال در داشتن و نداشتن...برای نزدیک شدن به خاص بودنهای بوگارت، با دیالوگ بی نظیر ((کبریت داری...؟!)) ؛ این زن باید هم سیگار بر لب می داشت... مگر نه؟!

و افسوس و صد افسوس بر هالیوودی که جذابیت ستارگانش را وابسته به فرعیات می کرد و می کند...تبلیغات و ستارگان همیشه همراه بوده اند... از مدل لباس و آرایش مو و چهره گرفته تا سیگار و آدامس و نوشابه و ماشین و و و ... زمانی شنیدم در خلال اکرانهای دهه های گذشته به نوعی هوشمندانه چند فریم از تبلیغات سیگار فلان یا نوشیدنی و حتی لاستیک مارک فلان، میان فیلم گنجانده می شد و مصرف آن بصورت ناخودآگاه به بیننده تلقین می گشت. فرد صحنه ها را نمی دید اما بعد فیلم احساس می کرد که مثلا شدیدا تشنه است و همان نوشیدنی را نیز میل داشت.... تبلیغات بلایای بسیار به دنبال دارند چه برای مصرف کنندگان و چه ستارگان... ریه براینر محبوبمان را هیچگاه فراموش نمی کنیم....!

با مهر...بانو