راتسو ریزوی عزیز نکات جالبی مطرح کردند . قسمتی از صحبت های ایشان جای بررسی بیشتر دارد . از جمله آن قسمتی که گفتند هالیوود ساختن چنین فیلم هایی (نوآر) را در دستور کار قرار می داد ...

اگر منظور از هالیوود کارگردانان باشند که همینطور است . آنان مترصد بودند آن فیلمی که دلشان می خواهد را بسازند . اما اگر منظور از هالیوود , ساختار نظام استودیویی و به طور اخص سرمایه گذاران و برنامه ریزان هالیوود است , اتفاقا آنها از این روند اصلا خشنود نبودند و هر زمان که توانستند , به انحائ گوناگون مانع ایجاد کردند . از سانسور علنی گرفته (آثار رابرت سیودماک) تا تدوین مجدد فیلم در غیاب کارگردان به منظور تعدیل فضای سیاه  (خیابان اسکارلت لانگ و نشانی از شر ولز) , و گنجاندن سکانس های آبکی و پایان خوش های بی ربط (بسیاری از فیلم ها ازجمله گذرگاه تاریک و جیب بر خیابان جنوب)  و توبیخ کارگردانان (آبراهام پولانسکی ,  جولز داسین ، جان کرامول) . اغلب کارگردانان مطرح این ژانر دائما از اعمال نفوذ و دخالت های تهیه کنندگان (به عنوان نماینده و حامی منافع کمپانی ها) می نالیدند و شکوه و گلایه داشتند . صاحبان قدرت و سرمایه عموما طرفدار فیلم های رمانس , کمدی و موزیکال بودند و فرمول های مشخص که از هر نظر (سیاسی ,  اقتصادی  و ... )  ریسک کمتری داشت را می پسندیدند .  

نکته دیگری که در بیانات راتسو ریزو وجود داشت این بود که گفتند مردم در دوران بحران ,  رغبت چندانی به تماشای موزیکال ها  و ... نداشتند . آمار ها حاکی از آن است که بسیاری از فیلم های پرفروش سال های بحران (مثلا 44 تا 48)  موزیکال ها بوده اند . چرا که اغلب خانواده ها اساسا توقع دیگری از سینما نداشتند . ( آیا همین الان هم اینگونه نیست؟ ) برای بسیاری از مخاطبان سینما تعریف نشده بود که هزینه کنند , هن و هن به سال سینما بروند تا شاهد بدبختی انسانها باشند ! توقع آنها تماشای شنای استر ویلیامز , دلقک بازی های دنی کی ,  کارتون های میکی ماوس ,  موزیکال های بتی گریبل و  فیلمهایی از این دست بود . اگر تا حدودی روشنفکر بودند  , به وسترن هم رضایت می دادند . به خصوص وسترن های رنگی نظیر جدال در آفتاب . اما فیلم نوآر در سبد خانوار (!)  جایی نداشت .  مخاطب آن محدود بود . نه اینکه مخاطب نداشت , قطعا داشت , اما به نسبت محدود بود . فیلم نوآرهای بلاک باستر یا فاخر یا مجلل مخاطب بیشتری داشت (مثلا خواب ابدی ,  کوکب آبی ,  گیلدا ، او را به خدا بسپار)  و حتی گاهی اوقات در ردیف فیلم های پرفروش سال هم قرار می گرفت . اما بسیاری از فیلم نوآرها در سینما های درجه دو با شرایط محدود نمایش داده می شد . حتی در برخی موارد  آنها را به صورت دو فیلم با یک بلیط نمایش می دادند , به خصوص در مورد فیلم های رده B که بخش عمده ای از نوآرها را شامل می شدند .  ارزش این فیلم ها سال ها بعد معلوم شد . اما متاسفانه کمی دیر بود چون نوار سلولوئید تعدادی از این فیلم ها به علت شرایط بد نگهداری ,  آسیب دیده بود . فناوری های نوین در زمینه ترمیم و بازسازی رایانه ای فیلم ها مفید بوده اما نه در همه موارد .