پیرو یاداشت خوب کاپیتان اسکای , دو نکته اصلی دیگر که فیلم ترن The Train 1964 را  جذاب کرده و بعد از 50 سال هنوز اینقدر دیدنی است جلوه های ویژه و شخصیت پردازی آن است.

شاید اگر فیلم در قرن 21 ساخته می شد به مانند بقیه فیلم ها اینچنینی  , کارگردان های تنبل و تهیه کننده های خسیس امروزی به جای جلوه های واقعی از تکنیک های کامپیوتری و پرده آبی استفاده می کردند اما در ترن همه چیز واقعی واقعی است. ما  مانند بازیگران فیلم با تمام وجود در داستان فیلم غرق می شویم و این یکی از رازهای جذابیت فیلم است.

مورد دوم شخصیت پردازی عالی فیلم است. فیلمنامه جذاب فیلم , بازی بی نقص بازیگران و کارگردانی جان فرانکن هایمر باعث شده که شخصیت ها و کاراکترهای فیلم بری تماشاگر بسیار باورپذیر باشند؛ با برخی همذات پنداری و از برخی کینه به دل بگیریم؛ دلواپیس برخی باشیم و برای برخی آرزوی مرگ کنیم !

از شخصیت  سرهنگ فون والدهایم گه به هنر نقاشی علاقمند است و حاضر است با هر کلکی قطار مهم تجهیزات جنگی را فدای نقاشی های هنری کند ,  تا آن سرگرد وظیفه شناس آلمانی که مسئول نظارت بر ایستگاه پاریس است و با زیرکی مچ خرابکاران را می گیرد و تا آخر در کنار سرهنگ است.

پاپا بول بیچاره که جانش را بر سر چند فرانک پول خرد  می بازد .  زنِ رستوران دار که یک شبه عاشق لابیش می شود ...  آن مرد کت و شلوارپوشِ  عامل لندن , که هر بار با دستورات تازه می آرسد تا همکارانِ لابیش را به کام مرگ بفرستد.

حتی قطارها هم به نوعی در فیلم شخصیت دارند و انگار جان دارند ....

در فیلم کاراکتر سیاه و سفید خالص وجود ندارد , همه خاکستری اند ؛  همه در حال انجام وظیفه اند و  واقعا گناهی ندارند. این خاصیت جنگ است.

وقتی فیلم تمام می شود و به خود می آییم این پرسش در ذهن مان می آید که اکنون این شخصیت های دوست داشتنی به کجا می روند و بعدا چه می کنند .... این جادوی یک فیلم خوب است.

کافه کلاسیک