آفرین و دوصد درود بر امیلیانوی ارجمند

«صفحه‌ی اوّل» (١٩٧۴) (The front Page)

      مگر می شود عاشق سینمای کلاسیک بود و بیلی وایلدر را نستود؟ مگر می شود بیلی وایلر را بدون جک لمون و والتر ماتائو دید؟ ضرباهنگ شیرین، نفس‌گیر، شاد، پرهیجان و پر افت و خیز همان چیزی است که از سینما می‌خواهیم که این فیلم سرشار از آن است. جک لمون و والتر ماتئو از بزرگترین زوج‌های تاریخ سینما هستند. قصه‌ی این فیلم را پیش‌تر هاوارد هاکس در فیلم «منشی همه‌ کاره‌ی او» تصویر کرده بود و وایلدر دوباره آن را ساخت و چه خوب هم ساخت.

Front Page خبر دست‌اولی است که بر برگه رویی روزنامه چاپ می شود تا در برابر چشم رهگذران قرار گیرد و نظر آنان را جلب کند و در این ماجرا زیرمتن خبر از خود خبر شیرین‌تر و تماشایی‌تر شده است. برای من در سینمای کلاسیک دو چیز خیلی مهم است؛ یک ضرباهنگی که کار را به پیش ببرد و مانند چرخ و فلک دم به دم به هیجان و ماجراجویی آن افزوده شود که به تدوین درست برمی‌گردد و یک تدوین درست به شدت وابسته به یک فیلمنامه پیش برنده و پرهیجان است و سایه کارگردان برهر دوی این بخش‌ها سنگینی می کند و دوم چفت شدن عناصر داستان، مانند بازیگران، حوادث تازه، رخدادهای پیش بینی نشده که ضرباهنگ فیلم را جوری پیش ببرند که فیلم از نفس نیافتد و خوشبختانه این فیلم هر دوی این گزینه‌های ارزشمند را به خوبی داراست. سکانس پایانی فیلم در ایستگاه قطار از تکان دهنده‌ترین و بامزه‌ترین سکانس‌های پایانی یک فیلم است، ترفندی که وایلدر بزرگ همیشه یکی از آن‌ها را در آستین دارد و برای همین نکته‌سنجی‌هاست که کارگردانی تراز اول و ارزشمند در دنیای سینماست.

والتر ماتائو در فیلم I.Q. در سال 1994 نقش آلبرت انشتین را خیلی خوب و تماشایی بازی کرد و لمون نامزد ۸ جایزهٔ اسکار شد و دو بار جایزهٔ اسکار را دریافت کرد. 

و جا دارد یادی بکنیم از دوبله بسیار تاثیرگذار و جاافتاده بر روی فیلم که می توانید دوبلورهای این فیلم ارزشمند را در همین کافه و با کلیک در همین جا ببینید.