معمولا در انتخاب فیلمی که میخواهم ببینم وسواس به خرج میدهم .

به موضوع ، بازیگران ، امتیاز داده شده توسط مخاطبان و حتی کلیپ تبلیغاتی فیلم توجه میکنم.

ولی گویا فقط باید دید چه کسی فیلمنامه نویس و چه کسی کارگردان بوده . اینگونه شاید بهتر بشود آثار ارزشمند را یافت .

بیماریهای روحی روانی دستمایه خیلی از فیلمها بوده است . بهترینی که دیدم (ذهن زیبا) بود.

اما این موضوع خوب میتواند چنان با بی سلیقگی کار شود که از درونش این فیلم در بیاید.

از بعد روانشناسی ، بدترین بیماری روانی (اسکیزوفرنی) است که در آن ، بیمار چیزهایی را میبیند و حس میکند که وجود خارجی ندارد .

میبینید . از روی حالات بیماران این بیماری میتوان سناریوهای جالبی نوشت .

اما فیلم ماشینیست از هیچکدام از این قابلیت ها استفاده درستی نکرده است.

فردی دچار حالات اسکیزوفرنی میشود و در انتها روشن میشود که عذاب وجدان یک تصادف را داشته است که از لحاظ روان شناختی بعید است عذاب وجدان منجر به دیدن چیزهای غیر واقعی آنهم در سطح حالات این فرد شود.

متاسفانه فیلم هیچ پیامی برای مخاطب ندارد . پایانی بی ثمر .

نه از بعد روانشناسی ، نه اخلاقی و نه هیچ بعد دیگری چیزی به مخاطبش نمیدهد .

من اسم اینگونه فیلمسازی را دزدی میگذارم.

دزدی پول مردم و از آن مهم تر ، دزدی زمان مردم .