MAD MAX: FURY ROAD

مکس دیوانه: جاده خشم

.

.

مکس دیوانه با 10 نامزدی و 6 اسکاری که برنده شد یکی از موفق ترین فیلم های سال 2015 لقب گرفت.

البته تمام اسکارهای مکس دیوانه، اسکارهای فنی بودند.

بهترین تدوین - بهترین صداگذاری - بهترین تدوین صدا - بهترین گریم - بهترین طراحی لباس و بهترین طراحی صحنه

بعلاوه با وجود اینکه جایزه بهترین فیلم برداری و بهترین کارگردانی را به «از گور برگشته» باخته است ولی به نظرم پتانسیل برنده شدنش را داشته...

اگر بخوام فیلم رو در یک جمله خلاصه کنم باید بگم که:

.

یک ورژن سینمایی و جدی از انیمیشن اسکار است!!

.

فیلمی سرتاسر تعقیب و گریز...

البته فیلم اصلا کسل کننده نیست ولی دقیقا مثل اسکار، از اول تا آخر، چند گروه وسط یک بیابان دنبال هم می کنند! جالب اینجاست که فیلم دقیقا با یک مارمولک شروع می شود! یک مارمولک دو سر!

.

.

فیلم اصطلاحا «پساآخرالزمانی» است.

بعد از یک انفجار هسته ای، خاک زمین سمی شده است و انسان های اندکی زنده مانده اند. (احتمالا 2 سر بودن مارمولک هم ناشی از جهش ژنتیکی بوده است!)

شخصی به نام «جو جاویدان» نقش یک رهبر مذهبی-سیاسی (با ته لهجه عربی!) را دارد که به واسطه داشتن نفت، مخازن آب را در اختیار گرفته و گهگاهی لطف می کند و کمی از آن را به روی امت اش باز می کند.

پیروان او بسیار متعصب اند و برای رسیدن به بهشتی که او تضمین می کند حاضرند عملیات انتحاری انجام دهند.

.

.

تا اینکه روزی یکی از سرداران او، شارلیز ترون، به خیانت کرده و حرمسرای او را می دزدد تا با خود به «سرزمین سبز» ببرد.

اینجاست که جو جاویدان به همراه چند گروه دیگر به دنبال شارلیز ترون راه می افتند و تعقیب گریز ها شروع می شود.

مکس، یک جنجگوی بی آرمان است که به دست جو جاویدان اسیر شده و از او به عنوان کیسه خون یکی از سربازان، به نام ناکس، استفاده می شود!

طی کش و قوس هایی مکس و ناکس به باند شارلیز ترون می پیوندند. ناکس دل در گرو مهر یکی از همسران جو می بندد و کمی آرمان هایش دچار تحول می شود. البته از آنجایی که عوض شدن اخلاق از عوض شدن آرمان محال تر است(!) باز هم عملیاتی انتحاری می کند... ولی این بار برای نجات یارانش.

شارلیز به سرزمین سبز می رسد.

.

.

البته سرزمین سبز سابق و باتلاق فعلی!

در نتیجه تصمیم می گیرد از غیبت جو جاویدان استفاده کند و به سمت پایگاه او برود تا آنجا را تسخیر کند. اینجاست که بعد از یک استراحت کوتاه، دوباره شاهد همان تعقیب و گریزها هستیم اما در جهت معکوس!

نهایتا هم که همه چیز به خوبی و خوشی تمام می شود و مکس بی آرمان هم وسط جمعیت گم می شود...

.

.

این فیلم چهارمین فیلم از سری مکس دیوانه است بعد از سه گانه ای که در دهه 80 توسط همین کارگردان ساخته شده است.

البته ایده ساخت فیلم سال هاست که در سر جورج میلر بوده ولی گویا بخاطر واقعه 11 سپتامبر و جنگ عراق ساخت آن به تاخیر افتاده است.

بازیگر نقش جو جاویدان هم، همان بازیگر نقش منفی اولین فیلم مکس دیوانه است که بعد از 36 سال دوباره با جورج میلر همکاری می کند.

.

.

فیلم، نمونه ای واقعی از یک فیلم بزن در رویی است!

حتی بعضا با زیاد کردن سرعت پخش فیلم، دقیقا ما را به یاد کمدی های صامت می اندازد...

البته کارگردانی فوق العاده جورج میلر مانع این می شود که تغییر سرعت توی ذوق بیننده بزند.

فضاسازی فیلم بسیار خوب است.

استفاده افراطی از نقش و نگارهای عجیب و غریب، اسکلت، شراره های آتش و رنگ های آجری و نارنجی در کنار آسمانی صاف حس خشکی، حرارت، عطش و سرگردانی را القا می کند.

.

.

بعلاوه نور آبی رنگی که در طول شب در همه جا دیده می شود، سرمای همراه با خشکی کویر را تداعی می کند.

این ترکیب بیشتر از هر چیز، برای من یادآور همان بازی نوستالژیک علاءالدین است!

.

.

گهگاهی صحنه های فانتزی جالبی هم در وسط تعقیب و گریزها و زد و خوردها دیده می شود که تا حدودی یادآور ایندیانا جونز و البته فیلم های گور وربینسکی است.

یکی از خوش ذوقی های کارگردان، گروه موسیقی راکی است که وسط تعقیب و گریزها به شکل زنده موسیقی اجرا می کنند. بخصوص با شعله آتشی که از گیتار نوازنده زبانه می کشد.

.

.

جلوه های ویژه فیلم فوق العاده نیست ولی قابل قبول است. تدوین فیلم هم که بسیار عالیست و یکی از مهم ترین عوامل حفظ ریتم بالای آن است.

.

خلاصه اینکه اگر به آتش بازی، سرعت، کویرنوردی، ماشین های آفرود(!) و فیلم های اکشن علاقمند هستید، بهترین فیلمی است که می توانید ببینید.

.

اگر هم علاقه ندارید، توصیه می کنم زیباترین پلان فیلم را ببینید:

بعد از یک تعقیب و گریز در طوفان شن!

.

.