اولین باری که سینما پارادیزو را دیدم ( = کشف کردم ) نسخه ای بود که نه زیرنویس فارسی داشت و نه زیرنویس انگلیسی . نسخه ایتالیایی بود و صدای بازیگرها هم فقط ایتالیایی بود. به عبارتی دیگر همه راههای ارتباطی نوشتاری و صوتی بسته بود و فقط تصویر با تماشاگر حرف می زد. با این وجود فیلم آنقدر از نظر زبان تصویر گویا بود که کاملا فیلم را می شد فهمید و داستان آن بهیچوجه گنگ نبود.

این همان نکته ای است که چاپلین و هیچکاک بارها گفته اند  یعنی استفاده درست از اصلی ترین عنصر سینما ( زبان تصویر) . تا وقتی لازم نباشد نباید چیزی را که با تصویر می توان به تماشاگر منتقل کرد ، به صورت دیالوگ بر زبان بازیگر جاری کرد. بازیگر نباید حرف بزند و اگر حرف زد  جواهر و گوهر از دهانش بیرون بزند ( دیالوگ های ماندگار )

سینما پارادیزو فیلم محبوب تمام عاشقان سینماست چون با آن به شدت همذات پنداری می کنند ، حرف دل آنهاست  . همه ما روزی توتو بوده ایم و دوست داشته ایم مثل توتوی بزرگسال ، کارگردان یا بازیگر شویم اما متاسفانه یا خوشبختانه مسیر زندگی کسی مانند آلفردو را سر راه ما قرار نداد تا اینکاره بشویم !