توماس هاردی زمانی گفته بود:چیزهایی آنقدر عجیبند که باورشان نتوان کرد ولی هیچ چیز آنقدر عجیب نیست که ممکن الوقوع نباشد.

The Bunker - 1981

پناهگاه فیلمی انگلیسی زبان محصول مشترک آمریکا و فرانسه به کارگردانی جورج شفر به سال 1981 میلادی و به تهیه کنندگی شبکه ی CBSمیباشد.
روایتی  بر اساس رمانی زندگی نگار با همین عنوان از زبان جیمز اودانل روزنامه نگار و نویسنده ی آمریکایی و به نقل قول از بازماندگانی چون آلبرت اشپییر وزیر تسلیحات رایش سوم ،بیانگر حالات روانی و جسمانی رهبر آلمان نازی آدولف هیتلر در روزهای پایانی زندگی ایشان ،مقاران با روزهای پایانی جنگ جهانی دوم در پناهگاهی در برلین میباشد.
فیلمی با پروژه ی عظیم جنگ جهانی دوم در مرکزیترین نقطه ی آن در عین حال دارای کمترین سوپر پروداکشن یا تولید فوق العاده که مختص فیلمهای جنگی است لذا برای جذب مخاطب به عواملی چون فیلمنامه ای قوی ،صداگذاری حرفه ای ،انتخاب استادانه بازیگر ،گریم ماهرانه و بازی درخشان بازیگران توانمند خود متوسل شده تبدیل به یکی از مشهورترین آثار جنگی وهنری  جهان سینما و تلوزیون گردیده است.
آنتونی هاپکینز بازیگر توانمند انگلیسی در نقش آدولف هیتلر ،یکی از بیاد ماندنی ترین شمایل این شخصیت سیاسی جهان را بتصویر کشیده ،به عبارتی هیتلرترین هیتلر تاریخ سینما را در یادها ماندگار میسازد،به یقین میتوان اظهار نمود رمز موفقیت وی را باید در انحلال وی در شخصیت رایش سوم و فراموش نمودن هاپکینز درون خویش دانست بخصوص در سکانسهایی که آدولف بواسطه ی احساس نالیاقتی افسران خویش بشدت از کوره در میرود و با حرکت سر و صورت و دستانش با چهره ای برافروخته و ازشدت عصبانیت به سرخی گراییده، بیننده را متقاعد میسازد که با شخص خود رایش سوم مواجه گردیده است ،این باور پذیری اما برای ما با صداپیشگی بدون حرف استاد نصراللّه مدقالچی دو چندان نمود پیدا میکند جنس صدایی که بدون کوچکترین تردیدبا جنس بازی بازیگر هم خوانی توامانی دارد و تصور بازی هاپکینز بدون صدای استاد را بسیار آزار دهنده بنظر میرساند.
هرچند به مقتضای زمان فیلم با شخصیتی مستاصل و پریشان از پیشوا روبرو هستیم ،  حس خود بزرگ بینی و غرور آریایی زبانزدش دیگر رو به انزوال گراییده و آثار شکستگی در سیما و گفتارش هویداست و تیغ زبانش دیگر برندگی سابق را ندارد و موجبات تاثر بیننده را فراهم مینماید!

مِن جمله سکانسی میانی از فیلم و دیالوگ های رد و بدل شده بین ایشان و آلبرت اشپییر با بازی رابرت جوردن:
هیتلر :اشپییر تو به من ایمان داری؟اگه به حرفهای من ایمان داری میتونی به کارت ادامه بدی.
اشپیر : کاش میتونستنم مثل شما به پیروزی ایمان داشته باشم، حاضر نیستم تو جمع حیواناتی که اطراف شما هستند باشم، کسانی که به زبان میگند به پیروزی ایمان دارند در حالی که واقعا اینطور نیست.
هیتلر(کلافه) :پس یه چیز دیگه ازت میپرسم، هنوز به یه نتیجه ی موفقیت آمیز امیدواری؟حداقل میتونی امیدوار باشی جنگ از دست نره ،حتما میتونی امیدتو حفظ کنی ،اشپییر همین برام کافیه!

آدولف هیتلر با بازی آنتونی هاپکینز در کنار آلبرت اشپییر با بازی رابرت جوردن

با گذشت فیلم و رسیدن اخبار پیوسته ی  شکست از جبهه ها  چون پیشروی روسها در خاک آلمان از یک سوی و خیانت و ناکارآمدی افسران عالی رتبه ای چون ژنرال هیملر و سرهنگ قورینگ   از سوی دیگر ،حالات یأس و نفرت در او روز افزون میشود ،چنانچه در یکی از معدود سکانسهای خارج از پناهگاه و در حال بازرسی از وضعیت نیروها رو به سرباز جوانی که شوق جنگ دردلش موج میزند نموده  با حسرت میگوید:کروگر ! ای کاش ژنرالهای من شجاعت تو را داشتند.

یا در سکانسی دیگر از اواخر فیلم در جلسه ای که مورد اصرار فرماندهان خود به ترک پناهگاه فوق الذکر و نقل مکان به برشتِسگادن قرار میگیرد با علم براینکه این نقل مکان به نوعی قبول شکست و تسلیم بی چون و چراست ،علنا اقدام به نارضایتی و اقرار به شکست مینماید:من تو برلین میمونم ،تا آخرین نفس میجنگم ، دستورات من اجرا نشده...تو برلین میمونم ...جنگ ازدست رفت...
در نهایت به همراه تنی چند از وفادارترین یارانش من جمله همسرش اوا براون با بازی سوزان بلکلی تصمیم به ماندن در برلین و مرگ خود خواسته و شرافتمندانه میگیرد تا ننگ تسلیم و مرگ دردآور  چون همتای ایتالیائی اش موسولینی را بجان نخرد...

اوا براون با بازی سوزان بلکلی در کنار آدولف

 پس از خودکشی هیتلرو همسرش و بنا وصیتش،اجسادشان در آتش سوزانده و خاکسترهایشان به باد سپرده شد...

یوزف گوبلز به همراه همسرش ماگدا و فرزندانشان همگی به تأسی از پیشوایشان خودکشی نمودند تا پیمانشان ابدی گردد

فیلمی ساخته شده به دست دشمن شماره ی یک آلمان نازی ،که بیننده را دچار چونان پارادوکس و آشفتگی مرموزی مینماید تا نوعی همزاد پنداری بین او و یکی از منفورترین چهره های سیاسی جهان در قرن بیستم ایجاد شود...