بحث خیلی خوبیه.

آدمیرال و پهلوون و امیلیانو نکات خیلی خوبی گفتند.

آن "خاطرات مشترک" که گفتین واقعا یکی از سه عامل مهم هست.

دومی  افت کیفیت برنامه های تلویزیونی و سینمایی است؛ نه فقط در ایران که در کل جهان.

شما برنامه های خارجی 20 -30 سال پیش را ببینید: شرلوک هلمز - هرکول پوآرو - ارتش سری - سیلاس - اسکیپی - قصه های جزیره - حادثه جو - در برابر باد - و ... مقایسه کنید با سریال های بی سر و ته امروزی .

مشخص است که افت کیفیت رخ داده.

به نظرم دلیل آنست که ما در هر صنعت و هنر , یک دوران اوج داریم که بعد از رسیدن به نقطه عطف , آن هنر-صنعت به تدریج افت خواهد کرد. مثلا در تاریخ , در دورانی هنر مجسمه سازی سپس معماری , بعد موسیقی , بعد سینما و بعد تلویزیون  ... هر کدام در اوج خود قرار گرفتند.

ما بهترین آثار سینمایی را در میانه قرن 20 می بینیم یعنی هنر هفتم (سینما) ابتدا متولد می شود بعد جوانی می کند و سپس به اوج بلوغ و پختگی می رسد. برای تلویزیون هم به نظر می رسد که دهه 70 تا 90 میلادی اوج هنرنمایی آثار تلویزیونی و سریال ها بود و امروز تلویزیون قافیه را به مدیوم های دیگر باخته است و استعدادها در حال کوچ و ظهور در آنها هستند.

عامل سوم هم همانی هست که پهلوون گفت. بمباران خبری و پمپاژ اخبار منفی توسط شبکه های اجتماعی باعث شده که اعصاب ها خرد و دل و دماغی برای کسی باقی نماند و افراد حوصله اینکه مدت زیادی پای یک داستان یا سریال بنشینند ندارند.این نبود مخاطب و پول طبعا باعث افت کیفیت می شود و سازندگان  هم سراغ موضوعات سردستی و سطحی می روند. حال آنکه رقبایی مانند گوشی موبایل و نوشته های کوتاه تلگرامی و اینستاگرامی , سلیقه فست فودی مخاطب را راحت تر ارضا می کنند.