اواخر خردادماه که رطوبت از شهرهای کویری رخت بر می بست، باد باختری وزیدن می گرفت و قاصدک ها سوار بر آن پیام آور سرسبزی بالادست و ادامۀ گرمای شیرین تابستانی می شدند. دلخوشی مردمان کویر خشک آن بود که اگر چه گرمای تابستان کویر، آنها را می آزارد امّا کمی دورتر نویدبخش رویش گیاهان و ثمربخشی درختان است.

کویریان هم به همان داربست انگور کنار حیاط دلخوش بودند. زیر آن می نشستند و آبی بیکران آسمان را که تنها خدشه اش تکه های کوچک و سپید ابر بودند، نظاره گر می شدند.

یادم نمی آید از کی قاصدکها دیگر نیامدند. چه شد که غبار راکب باد شد و با زبان بی زبانی گفت که دیگر بالادست هم سبز نیست؟! آنجا هم صفا نیست؟!

افسوس که فریاد آرام قاصدک را نشنیدیم و آن را در خاک سپردیم. ای کاش می دانستیم که پیام رسان را باید نواخت تا خستگی از تن به در کند و دمی به دمش سپرد تا پرگیرد، سوار باد را باید به باد سپرد نه در دل خاک چرا که باد بی سوار نمی وزد. اگر قاصدک بر بالش ننشیند، غبار پای قاصدک را برمی چیند.

قاصدک! ای کاش دوباره می آمدی! گرد بام و در ما پر ثمر می گشتی! انتظار خبری است ما را! ...