اگر امروز بخواهیم یک فیلم دوبله شود،چندنفر از نسل طلایی مانده اند که این کا را به سر منزل مقصود برسانند؟

دوبله رنگ آمیزی نقشها بود با سرانگشتان هنرمندانه دوبلورها در اتاقهای تاریک . در تاریکی آفریدن رنگ یعنی کمال...

شخصیتها در استودیو هویت پیدا می کردند و می شدند تکمیل کننده کار دهها نفر که در ساخت فیلم همت گمارده بودند.نه آن بازیگران توانا دیگر هستند و یا می توانند آن نقشها و فیلمها را بازی کنند و نه گویندگان بزرگ و نه آن فیلمها...

دیشب جنگ نفتکشها را برای بار چندم دیدم .دوبله آن انتهای هنر است . اصلا مگر می شود مجید مظفری را بدون صدای خسروشاهی تصور کرد؟ جمشید جهانزاده بیشتر هنرنمایی اش مدیون بهرام زند است . آن سکانس زیبای انتقال ناو از طرف کاپیتان خارجی به ناخدای ایرانی اوج هنرمندی ژرژ پطرسی عزیز است . نحوه بیان کلمه کپتان بهرام (همان کاپیتان با فتحه روی کاف) آنچنان بر دل می نشیند که بارها شنیدنش هم کافی نیست.

یا سکانس ورود افراد همراه شاهین به اردوگاه در فیلم افعی که حسین عرفانی با هنرمندی تمام بجای کامران باختر صحبت می کند و می گوید به اردوگاه افعی خوش آمدید ،آنچنان کوبنده ، گوینده توانسته رذالت و بدی این شخصیت را درکلامش بازتاب دهد که انگار که زنگ خطری است برای اتفاقات بعدی . مطمئنم کامران باختر هم دیالوگش را اینگونه ناب نگفته است.

یا سکانس گفتگوی مرحوم احمد هاشمی با ولی الله شیراندامی در فیلم قرق ،چه استادانه و زیبا زنده یاد عطالله کاملی بجای احمدهاشمی ،شیراندامی را کهنه تفنگچی خطاب می کند . با تاکید روی حرف ه که انتهای دلتنگی و ارادتش به زیردست وفادارش است .

سکانس ملاقات مجید مظفری با افسانه بایگان در بیمارستان روانی در فیلم گل مریم از آن دست دوبله هایی است که هرگز تکرار نخواهد شد .سعید مظفری آنچنان بغضهای بازیگر را در صدایش متبلور کرده که ناحوداگاه اوج درماندگی یک مرد را در کنار شریک بیمار زندگی اش بنمایش می گذارد.

ناصرطهماسب در فیلم بازیچه چنان پخته بجای عزت الله انتظامی صحبت می کند که انگار استاد بجای خود صحبت کرده است.آن هم در سالهایی که بازی های عزت الله انتظامی را با صدای خودش دیده بودیم.

آخ که چه زیبا استاد تازه از دست رفته دوبله ،احمدرسول زاده بجای زنده یاد مهدی فتحی در فیلم کشتی آنجلیکا درافشانی می کند.

ایرج ناظریان نازنین هرچه بجای داود رشیدی صحبت کرده اوج هنرش است . در سکانس ملاقات رضاشاه و کمال الملک درفیلم کمال الملک ،داود رشیدی سیخ کباب را در دست گرفته و رو به استاد می گوید : کبااااب داغش خوبه استاد. این جمله را فقط باید شنید . جمله ای که آمیخته با نیش و کنایه و تهدید است.هزاردستان که جای خود دارد.

از استاد منوچهر اسماعیلی که نمی شود گزینشی گفت . هرآ نچه که گفته عالی گفته!

منوچهروالی زاده که یکبار بجای پور عرب در فیلم رابطه پنهانی صحبت کرد چه زیبا گفت . بنظرم اگر فیلمهای بعدی او را هم می گفت همینقدر استادانه بود.

آن سکانس دیوانه کننده فریادهای زهره شکوفنده بجای گلچهره سجادیه درفیلم  آرایش مرگ را فقط باید شنید . جایی که دوبلور همپای بازیگر قدم بر می دارد.

جاودانه های بانو رفعت هاشمپور زیادند . اما ناله ها و نجواهای مادرانه فخری خوروش در فیلم تاراج را چه کسی غیر از این بانوی هنرمند می توانست از آب و گل در بیاورد؟

و دهها و صدها نقش ماندگار دیگر...

نمی دانم نسلهای آینده برایشان مهم خواهد بود که بدانند که ما دوبله بازان با شنیدن این صداها چه ضیافت پرباری در سالنهای تاریک سینما داشتیم؟