تولد 73 سالگی کازابلانکا

اومبرتو اکو فیلسوف و نویسنده مشهور ایتالیایی می گوید: " کازابلانکا تنها یک فیلم نیست بلکه مجموعه ای از چندین فیلم است . وقتی پوسته تمام سمبل های ظاهری و شکننده آن گشوده می شوند، بی هیچ پروایی ما را به یک عمق سیال اسطوره ای هدایت می کند. دو کلیشه ما را می خنداند صدها کلیشه ما را می لرزاند. ما این کلیشه ها را احساس نمی کنیم. آنها خودشان را بروز نمی دهند، بلکه همایش شکوهمندشان در یک فیلم به مثابه جشن تولدی یکجا و دوباره است."

یکی از دلایل ماندگاری کلاسیک کازابلانکا محتوای داستانی آن است درست مثل یک جوک باکس با شمایل یک فیلم تریلر جنگ جهانی، که ناگهان از داخلش یک پک شوکه کننده رومانتیک بیرون می جهد.

.

 شخصیتهای اصلی بُت می شوند ...

و شخصیتهای فرعی محبوب...

.

 این چنین است که دیالوگهای گفته و ناگفته ! فیلم شهرت ابدی پیدا می کنند...

.

 عوامل و ستارگانش به افتخار این موفقیت غیرمنتظره شادمانه به رقص و پایکوبی می پردازند!

.

حتی کافه ریک بازسازی شده و مثل یک زیارتگاه تاریخی مورد بازدید سالانه

صدها هزار توریستِ سینما دوست قرار می گیرد...

.

عروس خانم ها هم در آرزوی مراسـم ازدواج با استیل کازابلانکایی

و عشقی به شوریدگی ریک و الزا رویا پردازی می کنند...

.

حتی لورن باکال هوس می کند بوگی این بار در نقش سام برای او بنوازد...

.

کازابلانکا نه فقط به عنوان بخشی از فرهنگ مصور آمریکایی وارد تاریخ سینما شده است، بلکه در  سطوح هنری رده های متفاوت سنی نیز نمود دارد. کارتونهای مشهور میکی ماوس و سیمپسون ها و لگوها آن را به زبانی  کودکانه یا کمیک به تصویر کشیده اند.

 البته صد البته در کافه کلاسیک هم مطالب ارزشمند بسیاری درباره فیلم کازابلانکا بیان شده که در سایتهای معتبر به عنوان مرجع از برخی شان یاد شده است.

http://www.naghdefarsi.com/classic-movie...ml?start=7

راجر ایبرت هم درباره کازابلانکا نقدهای زیادی نوشته ولی من به خصوص این پاراگراف او را بسیار دوست دارم:

"با اینکه کازابلانکا را در گذران این همه سال بارها و بارها دیده ام، دیدن دوباره این فیلم هرگز دلم را نمی زند. کازابلانکا مثل یک آلبوم موسیقی محبوب می ماند که هرچه بیشتر آن را می فهم بیشتر دوستش می دارم. فیلم برداری سیاه و سفید آن هرگز مثل تکنیکهای فیلمهای رنگی کهنه و دمده نمی شود. دیالوگ ها بسیار ظریف هستند و بدبینانه ولی همواره باطراوت. عمده امواج احساسی که از فیلم دریافت می کنیم بخاطر سیر خلاف جهتی است که کازابلانکا در آن غوطه ور است. چنانچه وقتی سالن سینما را ترک می کنیم کاملا متقاعد شده ایم که تنها چیزی که این دنیا را از دیوانگی بازداشته است دست و پنجه نرم کردن همین سه انسان کوچک با مشکلاتی است که باقی امورات دنیا درمقایسه با آنها کم اهمیت جلوه می کنند."

و اما سر و ته فیلم از نگاه خانم لمپرت:

در آغاز فیلم ریک بلین را در یک هرج و مرج اخلاقی می بینیم او مست میخوارگی است و به همه چیز و همه کس بدبین است اما با حضور الزا، ریک متحول می شود او هدفمند می شود درست مثل یک پارتیزان بی باک، آرمانگرا و البته عاشق که در راه نجات زوجی که احساسات ضد و نقیض در او بوجود آورده اند و یاری رساندن به نهضت آزادی بخش، تا پای جان پیش می رود. ریک در واقع خودش را در می یابد و نیمه پرلیوان را ما هم از دید او می نگریم، پیام ریک و پیام کازابلانکا یک واقعیت خوش بینانه و واقع گرایانه است که در قالب جمله ای زیبا تلقین می شود؛ «اگر عشقت را از دست دادی عوضش همیشه پاریس را خواهی داشت»...

در پایان فیلم وقتی ریک شاهد پرواز و ترک عشقش برای دومین بار و برای همیشه می باشد اندوهی شیرین وجود ما و ریک را دربر می گیرد. حالا دوربین روی ریک بلین شریف و سروان رنو ی محبوب متمرکز می شود و ارتباط دوستانه بسیار زیبایی که بینشان شکل گرفته است صحبت از ترک کازابلانکا و رفتن به برزیل است. شما و آنها با کازابلانکا وداع می کنید، اما فیلم که تمام می شود لبخندی روی لبان شما نشسته است که هزاران مفهوم دارد و رمز جاودانگی کازابلانکا همین است...