یک روزگاری عشق ما بود. تو دهه 70 شاید انگیزه اول سینما روی حقیر این جناب بودند. صدای استاد اسماعیلی روی این چهره خیلی خوب می نشست و من ِ بیننده نهایت لذت را از آن صدا و این تصویر می بردم. خاص ترین عنصر این چهره چشمهایش است. چشمهایی که پر از احساس میشد در مواقعی که لازم بود و شاید بیشترین ارتباط را با نگاهش برقرار میکردم. آن سکانسی که در تاراج میگوید: « اگر لازم باشه مث سگ میکشمت...» بازی چشمها فوق العاده ست.

این روزها کمتر خبری از ایشان منتشر می شود. امیدوارم سلامت باشند و ایام بازنشستگی را کم دردسر بگذرانند؛ آقایی که شاید یک دهه بار بزرگی از اقتصاد سینما را به دوش می کشیدند:

جمشید خان هاشمپور