از دوست گرانقدر بروبیکر که همواره با نوشته های بدیع و خلاقانه خود شور و حرارت خاصی بین دوستان ایجاد میکنند و بنوعی ، خواسته و ناخواسته دیگران را وارد گود میکنند تشکر میکنم (آنهم در زمانی که کمتر حوصله نوشتن است و جمیع حضار کافه خواننده شده اند و حتی عده ای صرفا برای رد و بدل کردن پیام خصوصی به سایت مشرف میشوند و بود و نبودشان برای یک یا دونفر که تنها مخاطبان آنهاست موثر است ولاغیر) حضور شخصی چون بروبیکر و چند تن از دوستان که چنین روحیاتی دارند جای خوشوقتی و خوشبختی است.

اگر قرار بود همه پرسی درخصوص انتخاب بهترین سریال تلویزیون صورت گیرد چه بهتر بود صرفا به اینها اکتفا نشود و نامی از بهترینهای سالهای دور و نزدیک بمیان آيد. از آتش بدون دود و دائی جان ناپلئون و داستانهای مولوی  بگیرید تا روزی روزگاری و سربداران و هزاردستان و کوچک جنگلی و حتی مثل آباد و آرایشگاه زیبا. اما درخصوص سریالهائی که طی سالهای اخیر روی صفحه رفته اند و نظر بروبیکر عزیز هم بر این پایه و عمدتا بر اساس نام بری از سریالهای شسته رفته و اتوکشیده تاریخ معاصر است انتخابها سخت می نماید.

نامهائی که دیدم همگی سریالهای جمع و جور و قابل احترامی هستند. اما اگر شب دهم را بعنوان یک اثر عاشقانه (که در نهایت بین انتخاب عشق زمینی و عشق خدایی متکی بر ائمه حیران است) بگذریم تک تک سریالهایی که از آنها نام برده شده است دارای وجهه های جانبدارانه سیاسی از گروه و ایدئولوژی خاصی است. در واقع با وجود حرکت رودخانه وار آب سریال در متن قسمتهائی طولانی ، شاهد القای طرز فکری خاص هستیم که مطمع نظر کس یا کسانی است که هرگز دوست نداشته اند حکایتی بی طرفانه یا غیرمغرضانه از رخدادها ارائه شود...

در این بین تنها سریالی که کمترین شکل جانبداری در آن به چشم میخورد کیف انگلیسی است. بنظر میرسد امروز تلویزیون هرگز و بدون جرح و تعدیل قادر به پخش کیف انگلیسی از شبکه سراسری نباشد. انواع زد و بندها ، انواع دروغ ها ، خیانتها ، حق خوری ها ، بی عدالتی ها بشکلی خالصانه در این سریال مطرح میشود. درست است که در نهایت همه چیز پای انگلیسیها و کیف مشهورشان نوشته میشود اما کسانی که در این راه آن کیف را زیر بغل دارند انسانهای فضائی نیستند بلکه در متن همین جامعه ساری و جاری اند و سریال بی محابا به معرفی همه این انسانهای آشنا و نزدیک روی می آورد که بخاطر پول و مقام چه ها که با دوستان و نزدیکان خود نمیکنند.

ساختار سریال بشدت هنری و حتی سینمائی است.بعنوان مثال من به صحنه تجاوز به لیلی حاتمی در زندان اشاره میکنم. ما عادت داریم که در فیلمها و سریالها همه چیز را ببینیم تا واقعیت در ذهن پرورانده و بعد هضم کنیم. کاری که حتی بزرگترین کارگردانان تاریخ سینما کرده اند ازین حد فراتر نرفته است. بطور مثال سام پکین پا در سگهای پوشالی بشکلی بسیار خشن صحنه تجاوز به سوزان جورج را بنمایش میگذارد. لازمه پرداختن به انتقامجوئی خشن داستین هافمن دست و پاچلفتی آن فیلم ، نمایش صحنه خشن تجاوز به همسر یا دوست اوست. و یا صحنه ای که راد استایگر در سرتو بدزد رفیق (جیبی پر از دینامیت) خانم متشخص قطار را که چند لحظه قبل او و همراهانش وی را تحقیر میکردند در طویله بشکلی توهین آمیز مورد تجاوز قرار می دهد و کارگردان ابائی از حتی نمایش بخشهای عریان زن ندارد ... اما در کیف انگلیسی شاهد خلاقیتی هستیم که بدون آنکه حتی یک لباس از تن خارج شود و یا حتی یک کلمه در این خصوص رد و بدل شود بیننده عاقل شاهد یک تجاوز فجیع است که کوچکترین نمایشی از محتوایش نیست. این نمایش خلاقانه چنان است که حتی نوجوانی که همراه شما سریال را در خانه می بیند متوجه آن نمیشود... نزدیک شدن یک مرد چاق دست به کمربند به لیلی حاتمی و عقب رفتن های وی که بعدا این صحنه به لنگ لنگان و تنها و بی کس رفتنش در شبانگاهان در خیابان مونتاژ میشود... این نمونه یکی از چندین نمونه فوق العاده کارگردانی در این سریال است که پشت تک تک آنها نبوغ و نوآوری نهفته است. این صحنه بنظر من حتی از صحنه تجاوز سگهای پوشالی هم خشن تر است و این اوج خلاقتیت است که بدون هیچ داشته ای سینما و تلویزیون رو مرعوب خواسته ها و دانسته های خود کنیم. بیاد دارم در صحنه ای که فرهاد اصلانی چهارچنگولی و شبانگاهان مراقب بود تا در آرا و صندوقهای انتخاباتی دست برده نشود یک فیلمبرداری سرد از بالا وجود داشت که تمثیلی از تسلط نیرویی نامرئی بود که گوئی از مرتبه ای بالاتر کل محیط را در چنبره خود داشت. وقتی از بالا فیلمبرداری صورت میگیرد سوژه فیلم عمدتا در حالت تحقیر و وقتی از زیرپا یا نقطه ای حضیض به سوژه نگریسه میشود عمدتا سوژه فیلم در اوج اقتدار است... در مجموع ، کیف انگلیسی یک سروگردن از سایر سریالهایی که بروبیکر عزیز انتخاب کرده اند بالاتر است اما بهتر ازینها هم میتوانست باشد.

سریالهای در چشم باد یا مدارصفر درجه با وجود رنگ و لعابهای زیاد هرگز نه در کارگردانی موفق بودند و نه توانستند ما را به خواستهای نویسنده و کارگردان نزدیک کنند. خط سیر داستانها بارها به حاشیه رفت و خارج شدن هر حاشیه موجی از بینندگان را از پای این سریالها بلند کرد.