سایت درحال حاضر اجازه درج متن بزرگ را نمیدهد و مجبورم نظرم را در چند پست بیاورم

 حکایت فعلی بازی استقلال و پرسپولیس دیگه حکایت غیرت و شجاعت و مرام و فوتبال نیست. حکایت 4 نفر آدمه که شب قبلش پول گرفتن که یا توپ رو از یک متری به دروازه حریف نزنن و یا اینکه براحتی اجازه بدن طرف تا 6 قدم که سهله ، برسه به یک قدمی دروازه خودشون و هر غلطی دلش خواست بکنه... حکایت آدمهائیه که بند به دلال هستن و وامدار پولدار. این اساتید بخاطر 100 هزار بدبختی که از یکی دو روز قبل در سرما و گرما و باد و باران و برف و کولاک و بوران جا میندازن اونجا تا به عشق دوتا رنگ که زمانی اسمش تیم بود ترو خشک بشن و عرق کنن و داد بزنن و مثل اسفند از جا دربرن و فحش بدن و عقده خالی کنن به میدان نمیان . اصلا وقتی وارد زمین میشن به تماشاچی نگاه نمیکنن ، راست به گوشه استادیوم که یک نفر نشسته و میدونن کجا نشسته چشمک میزنن که خداوکیلی دمت گرم بابت چک دیشبت که فردا قراره نقد بشه برام و من آنم که رستم بوَد پهلوان و جبران میکنم و وامدارت نمی مونم و الی ماشا الله. اونوقت حسنعلی که از روستای یالغوز آباد ممسنی سه شب و دو روز طول کشیده برسه تهران و یه شب هم توچادر خوابیده وقتی این آقا وارد زمین میشه از جا بلند میشه و داد میزنه قرمزته یا آبی اته ....  

بازی که شروع میشه از 22 نفر توی زمین 73 نفرشون راه میرن و فقط سه نفر دنبال توپن. چشم شیطان کر جا گرفتن و عهد کردن با تن نحیف و ضعیف و ناز خودشون که طوری از اینور زمین صدمتری برن اونور  و بیان اینور که کلاغه شاخشون نزنه یه وقت بیفتن یه خراش به زانوی مبارک یا قوزک پا بیفته که فردا نتونن پشت پورشه های آنچنانی و مرسدسهای عهد جدید بشینن و یه نفس تا شمال بتازن و خستگی بازی رو از تن مبارک زایل کنن ... تماشگر چی میخواد؟ یکی بهم گفت گل ، اون یکی گفت بازی خوب! یکی دیگه گفت فقط تقلب نباشه منم گفتم تا چشم همتون کور هیچکدومش رو نخواهید دید چون برنامه بازی از دیشب به خواهش بالانشینان وزارت علییه ساواک قدیم و ... جدید، قبل از مربی جماعت طراحی و بشکل محرمانه به بازیکنان طی جلسه خصوصی ابلاغ شده که آقایون محترم فردا میرید تو زمین اما اگه زدید نزدید. گل بزنید و ملت از دیوار راست برن و بالا و دیوار رو فحش و شیشه ماشین بشکنن و صندلی از جا دربیاد، تنبان حضرات بالای نیزه عثمان خواهد رفت و باید مواخذه بشید که چرا گل زدید که مردم درودیوار بعدش خراب کنن. آسه میرید تو زمین آسه میدوئید ، ساختگی باهم کل کل میکنید اما تهش باید مساوی بشید. شدید که هیچ نشدید دمار از روزگار مربی و کوچ و توپ جمع کن درمیاریم و نون زن و بچتون آجره...

این وسط یکی از همون عشاق که بهش میگن بروبیکر (که زمانی زندانی بود و بعهدها در زندان شورش کرد و استخون زندانیهای سالها قبل زندانیها رو از ته چمنزار کشید بیرون و بجای نروبیکر شد بروبیکر) هوس کرد بدونه من و ما چی میدونیم از این حکایت آش شلغم شوربای کازابلانکای بازی این دوتا مثلا تیم؟

این گفت 10 بر هیچ. یکی گفت نخیر ، هیچ بر 10. یکی گفت 6 تائیته قرمز اناری. اونی یکی گفت آبی رو بچسب، که اگه تونستید در طبیعت یه میوه پیدا کنید که آبی باشه و چون نیست پس آبی رنگ عشقه! ... بروبیکر پرسید چند چند بابا، چرا هذیان میگید ؟ همه گفتند بابا مساوی... من موندم این وسط که غیر از برد و باخت و مساوی حالت چهارمی هست یا نه که اونو رو کنم ... که نشد که نشد و خودم شد نخود معرکه ی چمنزار بروبیکر

(منصور ادب و ادبیات رو گذاشت کنار و شد پرویز دوائی به شیوه جمالزاده. اگه بد گفت بد بهش نگید چون از بین آبی و قرمز فقط بنفش رو دوست داره! آخه به یکی گفتن: اینو دوست داری یا اونو؟ گفت هرسه ! )