اگر بعضی دوستان سابقه زیادی در اینترنت داشته باشن حتما فرومی با نام گفتمان رو به خاطر می آورند.
انجمنی که مدت ها بهترین کاربران را در خود گرد آورده بود و جزء چند تالار معدود فارسی آن زمان بود.

پاک شدن ناگهانی Goftman بسیاری از علاقمندان را شوکه کرد و بسیاری دیگر را در به در کرد. خیلی ها دیگر
شوق نوشتن های آنچنانی را دوباره بدست نیاوردند چرا که حاصل سالها نوشتن خود را بر باد رفته دیدند.

خوشبختانه من برخی از تاپیک های جذاب ( جذاب از نظر خودم در 5 سال قبل ! ) را ذخیره کردم و بد ندیدم که
کم کم در بخش های مختلف فروم با آوردن آن پست ها یادی از آن دوستان نازنین که به بسیاری از آنها مدیون هستیم بکنم.


البته با برخی از دوستان مانند منصور - اورفه و ... هنوز ارتباط برقرار است و امید است به زودی آنها را ببینیم.

برای نمونه تصویر تعدادی از صفحات را در پایین صفحه ضمیمه کرده ام :

---

شب بود و تنهایی ... اینترنت و یاد گذشته ها .....

دیدم گفتمان عزیز آن قدر به گردن ما حق داشت که یک تاپیک مستقل را به
آن اختصاص دهیم. یک تاپیک احساسی و نوستالژیک که فقط به خاطرات
خوش آن موقع ما و نحوه آشنایی ما با آن فروم بی نظیر بپردازد. منظور نقل
مطالب گذشته یا Copy & Paste کردن آن مطالب در اینجا نیست بلکه یادآوری
آن دوران خوش گذشته بود چرا که نیمی از جذابیت سینما همانا یادآوری تجربه
های خوش گذشته از مواجه با صحنه ها و فیلم های مورد علاقه است و شاید
حالا هم آن فروم جاودان به اثری سینمایی در ذهن ما بدل گشته است.

... به یاد می آورم زمانی که تاپیک "بهترین فیلم های کلاسیک دنیا" را آغاز
کردم چه شوق و شوری در خود احساس می کردم. حسی زیبا و انرژی بخش
که با استقبال دوستان تقویت می گردید و مشوقی بود برای ادامه دادن. تاپیک
"افسانه بازیگران زن تاریخ سینما "که به کوشش منصور عزیز آغاز شد و
یا "راهنمای فیلم خواران" که مهرداد 21 ( که هنوز فلسفه آن عدد پسوندی را
نمی دانم ! ) .... تاپیک ارزشمند دوبله و دهها تاپیک ماندگار دیگر ...

محیطی خاص و رویایی درست مانند یک فیلم کلاسیک. نمی دانم ... شاید
آن دوران دوباره تکرار نشود ولی باید امیدوار بود چون امید همیشه زیباست.

در کازابلانکای بی همتا وقتی الیزا از ریک می پرسد " پس وضع من و تو چی
میشه ؟" ریک می گوید " پاریس همیشه با ماست " و اینگونه می گوید که
آنها از این پس باید به جای در کنار هم بودن فقط با خاطرات خوش گذشته
زندگی کنند. شاید چنین چیزی در مورد گفتمان هم صدق کند.

گفتمان همیشه با ماست ..


پی نوشت: این یادداشت احساسی را برای فروم گزاره ( اورفه عزیز ) نوشته بودم .