دهه هفتاد دهه شکوفایی هنر در ایران بود.

موسیقی پاپ تازه اجازه یافته بود که ظهور کنه. بسیاری از کتاب ها بتدریج اجازه چاپ یافتند. فضای سینما هم بازتر از قبل شده بود. اعتراض ساخته شد، آژانس شیشه ای ساخته شد، بعد از مدت ها یه فیلم موزیکال خوب ساخته شد و برای اولین بار سینما اجازه یافت تا موسیقی را به شیوه خودش به مردم نشان دهد.

مرحوم رسول ملاقلی پور اجازه یافت تا در قالب فیلم نسل سوخته صدای مارا فریاد بزند..

هنوز سینمای معناگرای استاد علی حاتمی زنده بود و گیشه ها برای کمیته مجازات باز بودند.

مصائب شیرین بسختی اجازه یافت تا از دغدغده های آن روزهای ما صحبت کند. هرچند مورد توجه قرار نگرفت. هرچند هیچ کدام از دردهای مارا دوا نکرد.

جای خالی علی حاتمی و رسول ملاقلی پور حقیقتا پر نشده و نخواهد شد!

ایرج دوستدار، بزرگ علوی، غلامحسین نقشینه که عامه مردم به اسم دائی جان ناپلئون میشناسندش!

سهراب شهید ثالث همیشه عزیز و همیشه دوست داشتنی

آيدين آغداشلو که دوستی ديرينه ای با شهيد ثالث داشت در مراسم يادبود او در خانه هنرمندان گفت:" سهراب مردم گريزی بود که مردم را دوست داشت. او می دانست کجا ايستاده و چه می کند. او از شعار، سانتی مانتاليسم و احساسات گرايی نفرت داشت و هرچيز نحيف و پيش پا افتاده ای او را رنج می داد. او مهر سرشاری نسبت به هر موجودی که در معرض مخاطره قرار می گرفت، داشت. به گفته آغداشلو بخش عمده ای از حيثيت و اعتبار سينمای ايران مديون راهی است که شهيد ثالث شروع کرده، راهی که تنها شروع کرد و در طی آن به هيچکس باج نداد و کوتاه نيامد.

و...

یاد همه  عزیزان از دست رفته‌مان گرامی باد.