(۱۳۹۹/۱۰/۲۳ عصر ۰۳:۴۶)بانو الیزا نوشته شده:  

پروفسور عزیز ما تو همین کشور هنرمندانی داشتیم و داریم مثل استاد محمود فرشچیان ، زنده یاد محمدرضا شجریان ، ایران درودی ، منیر فرمانفرمانیان ، اصغر فرهادی ، شهاب حسینی و ... که هم خودشون از هنرشون لذت میبرند و هم از نظر مالی وضعیت بسیار خوبی دارند و هم در سطح جهانی شناخته شده هستند .

خانم گرامی نوابغ هر فن و رشته چه علمی چه هنری از همکاران خودشون متمایزند نمیشه موفقیت و پیشرفت اونها رو به تمام همکارانشان تعمیم داد و بقیه رو چون نتونستن در یک شرایط سخت به ایده آل دست پیدا کنن بی عرضه یا نالایق یا کم کار دونست.

دوران انسان تنهای غارنشین گذشته که روی سنگ نقاشی گاو بکشه و از شاهکارش لذت ببره! ما در یک جامعه زنده می کنیم و مدام در حال کنش و واکنش جمعی هستیم. اگر اون انسان غارنشین الان بیاد روی دیوار نقاشی گاو بکشه به هزارجا باید جواب پس بده... چرا این دیوار؟ چرا نقاشی؟ چرا گاو؟!

اینم اضافه کنم خیلی از مشاهیری که فرمودید در مقطعی به تعالی رسیدند که شرایط محیطی زمین تا آسمان با الان فرق می کرد.

(۱۳۹۹/۱۰/۲۳ عصر ۰۳:۴۶)بانو الیزا نوشته شده:  

جناب پروفسور

فرقی نمیکنه شما تو کدوم جامعه زندگی کنی

جهانِ هر کسی مطابق جهان بینی همون فرد نمایان میشه

یعنی یا در همین کشور به رستگاری میرسه یا خداوند فرد رو هدایت میکنه به جای بهتری که زمینه شکوفایی استعدادهای اون فرد رو بیشتر در خودش داره

باید از خودمون بپرسیم ذهنیت ما در جهت فعالیت های ماست یا برعکس؟

واقعا فرق نمی کنه من توی سوییس زندگی کنم یا بین قبایل آدمخوار آمازون؟! بنده درون دیگ جوشان قبیله کولینا قُل قُل بزنم و فکر کنم در چشمه آب گرم لوزان ریلکس می کنم! اینجوری به رستگاری می رسم؟! بعیده! البته شاید بتونم رستگاری رو در ابعاد دیگه بررسی کنم و به یک ایدئولوژی متناسب با جهان بینی آدمخواری برسم حالا:

یا باید یکی رو بجای خودم درون دیگ بیندازم و همرنگ جماعت بشم که خودم اهلش نیستم.

یا باید خدا هدایتم کند و برای شکوفایی استعدادهای آشپزیم مرا به جای بهتری پرتاب کند که خدا اهلش نیست.

یا باید همونجور که دارم می پزم به اهل قبیله بگم این روش خداپسندی نیست بیایید بجای من از هویج و نخود و لوبیا که قطعا خاصیت بیشتری دارن استفاده کنید که آشپز قبیله اهل این حرفا نیست.

خوب پس چکار کنم؟ دوست دارم هرکی جواب این سوال رو اگه جرئت ابراز جمعی نداره لااقل در ذهن خودش بده. چون ضمن سپاس از بانو الیزای فرهیخته و گرامی، تصمیم دارم دیگه سکوت کنم و بذارم بقیه قضاوت کنن و من پاسخنامه اینچنینی ننویسم. فقط کاش این سوال شما «باید از خودمون بپرسیم ذهنیت ما در جهت فعالیت های ماست یا برعکس؟» رو رضا جواب می داد. همونی که در یک برنامه زرد تلوزیونی وقتی ازش پرسیدن چه آرزویی داری، جواب داد: “از صبح تا شب سر کار بودم وقت نکردم به آرزویم فکر کنم”. اما متاسفانه دیر شده چون همین چند روز پیش خودکشی کرد.