به یاد فیلم مادر...

بی شک فیلم مادر ساخته جاودانه و تحسین برانگیز زنده یاد علی حاتمی یکی از استثنایی ترین و ماندگارترین فیلم های تاریخ سینمای ایران است. فیلمی که با روایت شاعرانه و قلم زیبای علی حاتمی روایتگر زندگی فرزندانی است که در روزهای آخر زندگی مادرشان و به خواست او در خانه قدیمیشان گرد هم می آیند. داستان زیبا و البته پر از معنای این فیلم شاید روایتگر بسیاری از زندگی های امروز جامعه ایران است. همه فرزندان درگیر مشکلات و مسائل زندگی خودشان هستند و شاید سال هاست که خواهر و برادران خود را ندیده اند و یا حتی با هم قطع رابطه کرده اند. مطمئنا تنها جایی که می تواند به عنوان یک مکان ثابت پذیرای همه آنها در کنار هم باشد خانه مادری است. جایی که تمام حب و بغض ها شکسته شده و کینه و ها و دلخوری ها و ناراحتی ها از بین می رود و یادها و خاطرات گذشته زنده می شود. به مناسبت روز مادر بخش هایی از فیلمنامه فیلم مادر که از متن کتاب مجموعه آثار زنده یاد علی حاتمیانتخاب شده تقدیم حضور می گردد:

محمد ابراهیم: طلعتی، مادر که سر و مر و گنده اس! داش آبیته پیژامتم که تشریفات فرمودن. آبلیموی حال بر. مار از پونه بدش میاد...

ماه طلعت: سلطان مار هم وقتی از جلدش در میومد عاشق عطر پونه بود.

محمد ابراهیم: صد رحمت به پونه. زبون درازی آبجی کوچیکه دیگه از بو گند گلاب هم گنده تره.

ماه طلعت: غلط کرده آبجی کوچیکه که بخواد زبون درازی بکنه.

محمد ابراهیم: خوبه، خوبه، شیرین نشو. زولبیا. روت واشه. برو رد کارت.

ماه طلعت: چشم خان داداش...

.........

محمد ابراهیم: زولبیا تا من سرپام تو این خونه کسی دست تو جیبش نکنه، علی الخصوص آبلیموی دست افشار. کباب برگشم که گوشت شتره؟ ا...کوت کردم اسکناسو گذاشتم لب طاقچه. مشت مشت بردارین، بخرین و بپزین و بلمبونین، فقط حساب شیکم داداشیتونو داشته باشین که این سیرمونی نداره. ناغافل میزنه روده هاشو میترکونه!

........

جلال الدین: تلخی با قند شیرین نمیشه. شبو باید بی چراغ روشن کرد...

........

محمد ابراهیم: پرهیز مرهیزش میدین که چی. خورشید دم غروب، آفتاب صلات ظهر نمیشه. مهتابی اضطراریه، دو ساعته باطریش سست. بذارین حال کنه این دمای آخر، حال و وضع ترنجبین بانو عینهو وقت اضافی بازی فیناله! آجیل مشگل گشاشم پنالتیه. گیرم اینجور وجودا موتورشون رویزرویسه، تخته گازم نرفتن، سربالایی زندگی. دینامشون وصله به برق توکله، اینه که حکمتش پنالتیه، یک شوت سنگین، گله. گلشم تاج گله، قرمزته! آبی آبلیموجات.

.......

مادر: سر شام گریه نکنین، غذارو به مردم زهر نکنین. سماور بزرگ و استکان نعلبکی هم به قدر کفایت داریم، راه نیفتین دوره در و همسایه پی ظرف و ظروف. آبرو داری کنین بچه ها، نه با اسراف. سفره از صفای میزبان خرم میشه، نه از مرصع پلو. حرمت زنیت مادرتونو حفظ کنین. محمدابراهیم، خیلی ریز نکن مادر، اونوقت میگن خورشتشون فقط لپه داره و پیاز داغ.

غلامرضا: من آقامم، سلطانم. سلطان حسین قلی خان ناصری.حبسم کردم. زندانم. چقدر بگم نیاین ملاقات؟ نمیخوام چشم آژانا به تن و بدن بچه ها بیفته! خودم میام خونه. به بونه حموم. دارن میبرنم بندر عباس. اون ورا. اون دورا. تو دهن اژدها. اژدهای آتیشخوار.

ماه منیر: اگه بندر دریای آتیش باشه و کشتی به ساحل برف نشسته. پا به اسکله نمیذارم. آقاجون. دیگه ماه منیر دیوار جدایی بین شما و مادر نیست.

...

غلامرضا: نه دخترم. دخترکم. تو ماهی. منیری، طفلی، لطیفی. طفلک تلف میشی گوله برفی، آب میشی، میبرمت به اسکله.

........

مادر: یه بشقاب بکش بذار کنار، مادر! غلامرضا نصف شب گشنه ش میشه. تنگم آب کن واسه جلال الدین، برای محمد ابراهیم هم زیر سیگاری بذار. مراقب باش ماه منیر حکما قرصاشو بخوره. بیخوابی نزنه به سرش. ببین این داداشتون هم چی میخواد مهیا کنین. سر شب بخوابین بچه ها که بتونین  صبح زود پاشین. فردا خیلی کار دارین...

.......

مادر: موقع بدرقه س. البته مونده به اومدن قطار. میگه خوش آن کاروانی که شب راه طی کرد. اول صبح به منزل رسیده عالمی داره. حال نماز صبح، امید روز تازه، گفتم که من با قطار شب عازمم. صدای پای قطار میاد. بانگ جرس. آوای چاوشی. قافله پا به راه.

.......

غلامرضا: مادررررررررررررررر.......مادرررررررررررررررررررر. جان دارد.

مادر مرد!! از بسکه جان ندارد....

با آرزوی سلامتی و طول عمر برای همه مادرای دنیا...