در حال حاظر فقط دوست دارم به تاریخ معاصر بپردازم. تاریخ کهن بحثی طولانی دارد که از حوصله من یکی خارج است.
در نظر من در تاریخ نسبتا معاصر ایران یکی جنگ چالداران حماسه ای است که در تاریخ بشریت نظیر ندارد با سرداری شاه اسماعیل که خواندنش موی بر تن سیخ می کند. گویند که خود شاه اسماعیل بارها و بارها شمشیر به دست زنجیر های توپ های ارتش عثمانی را پاره می کند. ایرانی ها حتی یک اسیر هم به دست عثمانی ها ندادند  لشکر ایران ترکیبی بوده است از تمامی قوم های ایرانی که به فرمان سردار ایران به مرزها آمده بودند.
  اگر جوانمردی توام با خامی سردار ایران نبود که فقط حاظر بود با شمشیر بجنگد شاید تاریخ چالداران دگرگونه نوشته می شد. یاد تمام شهیدان جنگ چالدارن ....دوستانی که به ترکیه سفر کرده اند می دانند که تورک ها بعد از گذشت این چند قرن هنوز هم از اسطوره شاه اسماعیل و سربازان ایرانی با احترام و ترس یاد می کنند.

دیگر اسطوره جنگ های معاصر برای من یکی موضوع بسیار شخصی است. در چهار سال اخیر شاید من یکی از بیست نفر ایرانی باشم که در حوالی نوروز خودم را به سر آرامگاه دلاور زند آخرین شمشیر زن شرق لطفعلی خان زند در طهران می رسانم و دسته گلی بر آرامگاه لطفعلی خان زند می گذارم.
به طرز دیوانه واری عاشق و شیفته لطفعلی خان می باشم. افسوس و هزار افسوس که این جوان اصیل ایرانی به سردمداری ایران نرسید و گرنه تاریخ طوفانی این بوم و  مرز متفاوت بود.
دوستان حتما نوشته های مرحوم منصوری را در کتاب خواجه تاجدار خوانده اند. می گویم نوشته چرا که نویسنده ای به نام ژان گوره وجود ندارد و کتاب خواجه تاجدار نوشته خود ذبیح الله خان می باشد. شاید ارزش تاریخی صددرصدی نداشته باشد ولی بهر روی الهام بخش می باشد.
یاد لطفعلی خان به خیر که گویند سرعت شمشیرش از قدرت شمشیرش بیشتر بوده است و نعره ای منم لطفعلی خان زند کمر بسته شیخ شبستری اش لرزه بر اندام توله های آن اخته منحوس قاجار ( چه نفرتی که من از این طایفه دارم) می انداخته است.

هر دم صدای نی میاد آواز پی در پی میاد
لطفعلی خانَم کی میاد؟ روح و روانم کی میاد؟