با یاد پیرمرد عزیز

در ایستگاه قطار ایستاده ام . نظاره گر . مسافری بی حوصله با چمدان هایی سنگین از خاطره ، سوار شده و قطار بوق زنان دور می شود . دیروز هم ، پریروز هم ، کسانی شهر را ترک کردند . آیا کسی می آید ، کسی خواهد آمد . کسانی . چندی پیش « پیرمرد » هم سوار شد و قطار بوق زنان دور شد و فقط عطرگل یاسی ماند که در ایستگاه پیچده شده بود آن هم بتدریج محو و محوتر شد.شکوفه های گیلاس ، یخ زده بر زمین ریختند.آهویی سرگردان از من نشانی صیاد را پرسید. روزی که خود در ایستگاه از قطار پیاده شدم.منتظر بودم روزی دیگر هم دراکولا به ایستگاه برسد و روز بعد و روز بعد و روز بعد اسپایدرمن و سوپرمن و هالک شاید سیندرالا و سفید برفی و مادام بوواری و پوآرو و مش قاسم و شیرعلی قصاب و.......ببینم دوچرخه ای بی سوار می آید . می آید و روبرویت می ایستد ، حیرت زده وقتی نگاه می کنی کسی ، صدایی از سمت هیچ بگوید سلام منم ، مرد نامریی . به سروان رنو فکر می کنم .اگر درایتش نبود همه جا را زامبی ها الان در اختیار خود گرفته بودند.
می نشینم روی نیمکت انتظار ایستگاه . دیری نمی گذرد کسی کنارم می نشیند . چقدر شبیه بیژن نجدی است .نگاهش خیره به روبرو ، آرام زمزمه می کند:
اتوبوسی آمده از تهران
تمام صندلی‌هایش خالی‌ست
قطاری می‌رود از تبریز
تمام کوپه‌هایش خالی‌ست
سینماهای شیراز در حال نمایش فیلم
تمام ردیف هایش خالی‌ست
انگار یک نفر هست که اصلا نیست
انگار عده‌ای هستند که نمی‌آیند
شاید کسی در چشم من است ،
که رفته از چشمم
نمی‌دانم ...
***
می خواهم بگویم :بیژن درمان اعتیاد به عطر گل یاس را می دانی؟
که دیگر کسی نیست ، انگار از اول هم کسی نبوده است.