(۱۴۰۲/۱۱/۲ صبح ۰۱:۲۱)Stalker نوشته شده:  

سلام دوستان. اسم فیلم رو برای یکی از عزیزان که ازم سوال کردن می‌خوام. حس می‌کنم قبلا در همین تاپیک توضیحات این فیلم رو دیدم ولی پیداش نمی‌کنم.

«این فیلم محصول انگلستان،سیاه و سفید،حدودا اواخر دهه سی یا اوایل دهه  چهل میلادی هست،سال ۶۲ از تلویزیون ایران پخش شد،،،،ماجرای یه خانم آموزگار پیر از جوانی تا بازنشستگی در یک شهر کوچک که اکثریت  افراد شهر روزی از شاگردان او بودند،از جمله یک پلیس،یک دزد ،یک مهندس....وهنگام فوت آموزگار  نزد وی جمع میشوند.»

سلام و درود

این فیلم را خوب یادم هست ، ولی اسمش را یادم نیست.

از این بابت فقط صدا و سیمای اون موقع را مقصر بدانید ، چون اسم فیلم را فقط یک بار اعلام می کرد و اگر کسی وسط فیلم می رسید ، نمی دانست که این چه فیلمی است!

به هر حال ، خلاصه ای از آنچه در ذهن الکن من به جا مانده را برایتان تعریف می کنم، شاید گره گشا باشد:

خانم معلم پیر و قدیمی با صدای بانوی بزرگ دوبله ، مرحومه رفعت هاشم پور

از ابتدای روز به همه جا سر می زند و شاگردان قدیمی اش را که حالا به جایی رسیده اند،  با اسم کوچک صدا می کند، مثل پلیس سر چهارراه

به پدر و مادر ها هم پند و اندرز می دهد، مثلاً به مرد میانسالی که دارد باغچه اش را سم پاشی می کند، می گوید: با این کار ، تمام گل های باغچه اش خشک می شود.

مرده هم به نشانه ی اعتراض ، سم پاش را پشت سر خانم معلم می گیرد و فیشش!

در کلاس فعلی اش، یک بچه ی تخس و شیطون( با صدای مهوش افشاری)

بود که داشت ادای خانم معلم را در می آورد که او سر بزنگاه از راه می رسد.

بعد از اتمام کار کلاس ، پسرک را نگه داشت تا جریمه بنویسد.

در همان موقع ، دچار ناخوشی شدید می شود و راهی بیمارستان می شود.

بعد از آن ، سیل ملاقات کنندگان به بیمارستان سرازیر می شود.

یکی از آن ها ، رییس بانک شهر (با صدای استاد جواد پزشکیان) است که می خواهد تمام مخارج بیمارستان خانم معلم را تقبل کند، چون خلاص شدنش از خطر ورشکستگی را مدیون زیرکی و کمک مالی این خانم معلم می داند.

ولی خانم معلم ، کار خود را خیلی کوچک  و ناقابل می داند و تقاضای رییس بانک را رد می کند.

در یک فلاش بک ، زندگی پلیس جوان را نشان می دهد که با رنج و سختی  درس خوانده تا به این شغل شریف برسد.رنج یتیمی و سر کردن با یک مادربزرگ بداخلاق و غول پیکر!

تعداد دسته گل هایی که عیادت کنندگان آن قدر زیاد است که خانم معلم از پرستار بخش می خواهد که بیشتر آن ها را به اتاق های دیگر ببرد، چون دوست ندارد اتاقش مثل گل خانه شود!

در جایی دیگر ، پرونده ی پزشکی خود را مطالعه می کند که پرستار از راه می رسد و می گوید: شما را قابل اعتمادتر از این می دونستم.

فکر کنم پزشک جراحش هم یکی از شاگردان سابقش بود که داشت خود را برای عمل او آماده می کرد.

در پایان ، خانم معلم که از زیر عمل، به سلامت بیرون آمده ، صدای جمعیتی را می شنود که بیرون بیمارستان ، نگران حال اویند.

                                    The End