سلام...سلام...صدتا سلام

خوشحالم و خوشحالم چون یکی دیگر از  کارتون های خاطره انگیز خودمان  را یافتم.

       کیسه ی عصاره ی تنبلی

با نام اصلی:

Мультики: Сказка про лень

https://www.y o u tube.com/watch?v=HP_ep2WxpEI

البته یافتن این کارتون زیبا را بنده از برکت حضور دوستان فعالی چون جناب سرگرد و جیمزباند عزیز می دانم .

بعداز معرفی کارتون فانتیک ، بنده به جستجوی آن در یوتیوب پرداختم که در کنار فانتیک، کارتون های متعدد دیگری از شوروی سابق! در صفحه ی روزگار ظاهر شد.

کارتون آموزنده ای که به طور غیر مستقیم بچه ها را به دوری از تنبلی و کسالت وامی داشت و از آن ها می خواست که با اراده ای قوی،به کار و فعالیت بپردازند.

بد نیست خاطره ای شیرین از دوران مدرسه ی خود که به این کارتون مرتبط است را برای شما عزیزان تعریف کنم:

یادم هست  در سال1361 که شاگرد کلاس سوم دبستان بودم، با یک پسر گل گلابی به نام رضا دوست شده بودم.

رضا پسرباهوشی بود ولی بعداز مدتی ، از زبر و زرنگی افتاد و مثل سابق در درس ها فعال نبود.

مشق های خود را نصف ونیمه می نوشت .بعضی وقت ها هم جا می انداخت تا به خیال خودش سر آقا معلم کلاه بگذارد. ولی بالاخره دستش رو شد و کارش به دیوان عالی مدرسه کشید!

من که  بگیر و ببند و بازجویی های سریالی رضا را در کلاس و دفتر می دیدم، خیلی ناراحت بودم . ولی نمی دانستم که چه طور به او کمک کنم.

وقتی که این کارتون کیسه عصاره ی تنبلی را از برنامه ی کودک و نوجوان  شبکه ی یک دیدم،به یاد او افتادم.

فردا که او را دیدم ، گفتم :"آقا مشق گفته بود،نوشتی؟"

جواب نداد.یک دفع حرصم درآمد و با عصبانیت به او گفتم:"تو چرا این کیسه عصاره ی تنبلی رو از گردنت باز نمی کنی ،بیندازی دور؟"

رضا که تا آن لحظه پکر و دمق بود، یک دفعه زد زیر خنده و حالا بخند،کی بخند!

بعداز این که خوب خنده هاش رو کرد ، گفت:"باید یه کاری برام بکنی : من کیسه ی عصار ه ی تنبلی رو میدم به تو...تو هم اون کیسه عصاره ی زرنگی رو بده به من!"

از آن روز به بعد، ما با هم قرار گذاشتیم که برای نوشتن مشق،به خانه ی یکدیگر برویم وبا هم کارهای مدرسه مان را انجام دهیم.

نتیجه ی این همکاری دوستانه هم فوق العاده بود: رضا شاگرد سوم شد و چاکر شما، شاگرد اول!

و این گونه ما شدیم دوستان فابریک هم.

طوری که همیشه در مدرسه و کلاس پیش هم بودیم،با هم می گفتیم ، می خندیدیم ، می خواندیم:

ما دوتا داداشیم...

تیغ مدادتراشیم...

از هم جدا نمی شیم...

هرجا که می ریم ،می ...شیم!