معمولا وقتی چیزی رو نداری یا از دستش دادی و یا ازت دریغش کردن می خوای هرطور شده حتی برای لحظه ای اون رو حس کنی...

بارش بارون غالبا حس خوبی از داشته ها و نداشته ها، به آدم می ده. حس طراوت، پاکی، شاعرانگی و ... و حتی عشق!

اما بارون برای من همیشه و همیشه یادآور یه حس خاص دیگه هم هست و این حس خاص رو مدیون یک صحنه از فیلمی خاص هستم؛ رستگاری در شاوشنک

سکانسی از آخرای فیلم، وقتی اندی دوفرین بعد از سوراخ کردن دیوار سلولش و نفوذ به فاضلاب زندان و پیمودن مسافت پونصد متری یعنی طول پنج زمین فوتبال در لوله ای مملو از کثافت و لجن سینه خیز به سر لوله می رسه، جاییکه زیرش یک رودخونه جریان داره و بالای سرش آسمون شب ستاره بارون نیست بلکه داره مثل سیل می باره. انگار می خواد تمام ظلم و بدبیاری ها و کابوسهای اندی رو بشوره و ببره. اندی لباسهای زندانش رو از تنش می کَنه و روح و جسمش رو به قطرات بارون می سپره و چیز نابی رو حس می کنه که مدتهاست از داشتنش محروم بوده... حس آزادی

بارون در نظرم تداعی جدال رهایی بخش اندی دوفرینه. بیگناهی که در برابر حکم غلطی که براش بریده بودن،تسلیم نشد. از هوش خودش، همت و ابتکار عملش استفاده کرد تا دوباره نعمت باارزشی رو که ازش سلب شده بود، بدست بیاره؛ آزادی رو...بله عاقبت اندی دوفرین زیر بارون آزاد شد و به رستگاری رسید.
اینجاست که باید از قول سهراب گفت:
چترها را باید بست
زیر باران باید رفت
فکر را، خاطره را، زیر باران باید برد
با همه مردم شهر ، زیر باران باید رفت

شاید زمانی برسه که نه فقط همه مردم شهر، بلکه همه مردم دنیا زیر بارون در جستجوی آزادی نباشن بلکه؛ با قطره قطره امید، صلح، دوستی و عشق که روی سر و صورتشون می باره، رستگاری رو در فردای پاک آفتابی احساس کنن.