به یاد علی معلم

مثل همیشه در یک جمله ساده و مختصر...

علی معلم درگذشت...

خبری غافلگیر کننده و بهت آور از مرگ شخصیتی که همه اهالی سینما دوستش داشتند. شخصیتی مثبت، اکثرا خندان و دوست داشتنی که با آن کت سفید رنگی که اغلب اوقات بر تن داشت، به عنوان سمبل سینمای بخش خصوصی شناخته می شد. معلم کسی بود که با عشق و علاقه فراوان بنیانگذار مجله ای شد که از همان ابتدا به خاطر سایز و اندازه خاصش مورد توجه واقع شد. او با بنیان نهادن دنیای تصویر اقدام به برگزاری نخستین و تنها جشن بزرگداشت سینمای ایران توسط بخش خصوصی کرد. جشنی که مزین به نام مقدس حافظ بود. معلم با تحمل مشقت های فراوان توانست 16 دوره از این مراسم را با شکوه فراوان در تقدیر از برگزیدگان سینما و تلویزیون ایران برگزار کند. اگر چه در دولت قبلی مجله دنیای تصویرش یکسال توقیف شد اما پس از رفع توقیف با شکل و شمایل شیک و مطالب منحصر به فرد با سربلندی بر روی پیشخوان کیوسک های مطبوعاتی درخشید. دنیای تصویری که معلم بنا نهاد سمبلی از نگاه نسل های جدید به سینما بود. بدون جملات و نقدهای پیچیده و سنگین. همان قدر روان و گویا که ساده ترین طرفداران سینما را علاقه مند می کرد. نگاهی که نه در مجله وزین فیلم به عنوان سردمدار مجلات سینمایی ایران وجود داشت و نه در سایر مجلاتی که گاه و بیگاه در این عرصه منتشر می شدند. و حالا تنها چند ساعت از درگذشت مردی می گذرد که حضور پر رنگش در سینمای بعد از انقلاب به وضوح دیده می شد و اکنون با رفتنش خلا عظیمی در جامعه سینما به وجود خواهد آمد. معلم که به عنوان تهیه کننده سینما نیز فعالیت می کرد، قصد داشت تا با همکاری مسعود جعفری جوزانی که  فیلمنامه کوروش کبیر را نوشته بود، عظیم ترین پروژه سینمای ایران را تهیه کند که به خاطر مسایل مالی و محدودیت ها این مهم میسر نشد و اکنون به درگذشت او این پروژه را نیز باید پایان یافته قلمداد کرد.

افسوسی که برای من برجای ماند...

برای من دوبار در نمایشگاه های مطبوعات این فرصت به وجود آمد تا با علی معلم از نزدیک گفتگو کنم. در مرتبه اول خوب یادم هست که از او گله کردم که موضوع سینمای کلاسیک در مجله دنیای تصویر کم است و معلم در حالی که به سمت یکی از همکارانش برمی گشت گفت: سینمای کلاسیک کمه، راست میگه این آقا، تا به حال خیلی توجه نکرده بودم...

و مرتبه دوم زمانی بود که به  او پیشنهاد طراحی جدول سینمایی کردم که او هم استقبال کرد و گفت برای ویژه نامه هایمان خیلی خوبه و بعد از من خواست تا برای ویژه نامه پدرخوانده جدولی طرح کنم . جدول را طرح کردم و در صفحه آخر آن ویژه نامه به چاپ رسید. قصد داشتم تا این همکاری را ادامه دهم. اما این کار لعنتی و شلوغی های مکرر زندگی مانع شد این همکاری ادامه پیدا کند و هر دفعه که خواستم جدولی طرح کنم فرصت میسر نشد. در حالی که قصد داشتم تا در سال جدید با یک برنامه ریزی کارم را شروع کنم، این خبر شوک آور مرا در بهت و افسوسی عمیق فرو برد، افسوس برای لحظاتی که می توانستم با این مرد بزرگ افتخار آشنایی و همکاری بیشتر داشته باشم  و از تجربیاتش و حضور گرمش نهایت بهره و لذت را ببرم. اما حالا دیگر او نیست...