یکی از بیادماندنی ترین لحظات زندگی اینگرید برگمن زمانی است که برای اولین بار تست بازیگری می دهد. او با اصرار فراوان هزینه شرکت در امتحان را از عمویش که پس از مرگ پدرش قیم او شده و فردی بسیار مذهبی و حساس است دریافت می کند. اینگرید که در آستانه 18 سالگی قرار دارد بر خلاف سایر رقبایش که نقش های عاشقانه و رمانتیک را برای اجرا در برابر داوران انتخاب کرده اند، نقشی کمدی از یک متن مجاری را انتخاب می کند. زمانی که نوبتش می شود با یک خیز و پرش بلند به وسط صحنه آمده و قهقه ای سر می دهد. تصور خودش بر این است که باید داوران را میخکوب کرده باشد اما پس از ادای چند جمله با نگاهی به داوران متوجه می شود که هیچ یک از داوران توجهی به ادامه بازی وی نداشته و در حال صحبت با یکدیگر هستند. حتی زمانی که برای گفتن دیالوگ بعدی اش حود را آماده می کند با واکنش رئیس هیئت داوران مواجه می شود که می گوید: کافی است خانم، مرسی، نفر بعد!!

اینگرید که عشق به بازیگری در وجودش موج می زند آنقدر سرخورده می شود که به سمت اسکله رفته و قصد خودکشی دارد. اما موقتا صرف نظر می کند. هنگامی که به خانه می رسد ناگهان متوجه می شود که پیغامی از محل برگزاری امتحان مبنی بر قبولی او در آزمون نخست و راهیابی اش به مرحله دوم رسیده است...

برگمن سالها بعد با دیدن رئیس هیئت داوران از او بابت رفتار بد و سردش در هنگام  امتحان پرسیده بود و رئیس هیئت داوران در جوابش با تعجب گفته بود: چه می گویی؟ دیوانه ای ؟ همین که وارد صحنه شدی و با صدای بلند خندیدی کافی بود تا درباره تو کوچکترین شکی به دل راه ندهیم. چرا که اطمینان و بی پروایی که تو از خودت نشان دادی مارا کاملا تحت تاثیر قرار داد...

و اینگونه بود که هیئت داوران با یک انتخاب درست زمینه حضور اعجوبه بازیگری سینما را در دانشکده هنرهای سلطنتی سوئد فراهم نمود.