پول تابویی در تمامی فرهنگ ها

در طول تاریخ هر وقت از کسی پرسیده می شد چرا به فلان حرفه روی آورده است فوراً علاقه داشتن و یا کمک کردن به دیگران را مطرح می کرد. مردم به ندرت با همین اعتماد به نفس از پول صحبت می کنند. اگر هم اسم پول را بیاورند آنرا در مقابل بی پولی قرار می دهند. به طور مثال می گویند من پول را لازم دارم تا سقف بالای سرم را نگاه دارم و یا باید خرج فرزندانم را بدهم. انگار که صحبت کردن از آن فراتر از رفع نیازهای اساسی بشر از دید دیگران وی را طماع و مادی گرا نشان می دهد. حرف زدن درباره اینکه آنها فراتر از نیازهای اساسی شان به ثروت علاقه مند هستند و یا اینکه چقدر از خرج کردن آن برای رسیدن به آرزوهایشان لذت می برند برای انسانها و مخصوصاً مشاهیر بسیار دشوار جلوه می کند.

البته در فرهنگ های مختلف میزان این تابو ممکن است کمتر و یا بیشتر باشد اما در هیچ کجای دنیا انسانها نمی توانند به همان راحتی ای که درباره شور و علاقه و توانایی هایشان صحبت  می کنند از پول حرفی بزنند. در مصاحبه های شغلی نیز انسانها باید از عشق و علاقه خود نسبت به شغل و محیط کار و یا داشتن روحیه همکاری صحبت کنند اما بهتر است از پول سخنی به میان نیاورند مگر زمانی که می خواهند بر روی دستمزد به توافق برسند.

حتی هنرمندان هنگام ساخت آثار هنری بسیار پیش می آید که بر سر پول به مشکل بخورند اما دلیل جدایی شان معمولاً "Creative Differences" عنوان می شود! بدین معنا که مثلاً بر سر اینکه شخصیت یک فیلم باید چگونه باشد و یا داستان را چگونه به پایان برسانند به مشکل خورده اند و به ندرت به شکل مستقیم درباره اختلاف مادی صحبت می کنند. البته تفاوت سلیقه وجود دارد اما به جز هنرمندان بنام بقیه به طور مثال اکثر بازیگران تنها خوشحال هستند که شغلی به دست آورده‌اند و به ندرت سر اینکه از شخصیتی که بازی می کنند راضی نیستند از کار جدا می شوند. جالب اینکه همان ها که دارند برای پول خود را به آب و آتش می زنند در آثارشان مادیات را کم اهمیت تر از آنچه که هست نشان می دهند!

راستش همه مردم پول را دوست دارند و اصلا دوست نداشتن و نخواستنش نوعی حماقت است! چرا که بی آن نمی توان گذران زندگی کرد. شما می توانید مدتی از علاقه تان دل بکنید اما اگر درآمدی نداشته باشید شاید یک روز هم نتوانید دوام بیاورید.

اینکه صحبت کردن درباره پول به نسبت خیلی چیزهای دیگر راحت نیست به دلایل مختلفی برمی گردد. یکی از دلایلش این است که انسانها بنا بر اعتقادات فرهنگی و یا مذهبی یاد می گیرند که ظاهر متواضعی داشته باشند. انگار صحبت کردن از مادیات تواضع و متانت آنها را زیر سوال می برد و آنها را مادی گرا جلوه می دهد. دلیل دیگرش این است که اگر کمی بیشتر از نیازات اولیه زندگی پول داشته باشند، اطرافیان سریعاً به آنها حمله می کنند تا ازشان قرض بگیرند که حتی ممکن است به پس دادنش نیز فکر نکنند! از نظر آنها آن فرد ثروتمند است و چیزی نمی شود که اگر مدام از او بگیرند. غافل از اینکه مادیات خیلی زود تمام می شوند و تنها کسانی واقعا ثروتمند(از نظر مادی) هستند که بتوانند بدون نگاه کردن به جیبشان یک هواپیما بخرند و فردای آن روز حداقل به اندازه همان مبلغ خرج شده دوباره به دست آورند!

لازم به ذکر نیست که خیلی از انسانها واقعا طماع و مادی گرا هستند. دزدی می کنند, به دیگران نارو می زنند و به خاطر مقداری پول حق دیگران را می خورند اما تمامی اینها دلیل نمی شود که سایر انسانها نتوانند به سادگی احساس واقعی خود را نسبت به مادیات بیان کنند. وقتی رفتارهایمان به وضوح واقعیت را نشان می دهد چه فایده دارد که در کلام بیش از اندازه خویشتن دار باشیم!

آیا روزی می رسد که انسانها خودشان باشند و راحتتر از مادیات صحبت کنند؟ به راحتی بگویند که به شغل شان علاقه مندند اما به همان اندازه و یا بیشتر پول هم می خواهند و نه! نه به خاطر اینکه سقف بالای سرشان را نگه دارند و یا خرج فرزندانشان را بدهند بلکه فراتر از آن می خواهند به هر چه دوست دارند برسند. آرزوهای زیادی دارند که باید تحقق یابند. اینکه به راحتی بگویند پول هر چه بیشتر بهتر، نه به خاطر اینکه بودنش باعث خوشبختی می شود. همه ما می دانیم که پول همه چیز نیست. بلکه به خاطر اینکه نبودش قطعا بدبختی را به ارمغان خواهد آورد!