(۱۳۹۲/۷/۵ صبح ۱۰:۳۱)ناخدا خورشيد نوشته شده:  

(۱۳۹۲/۷/۵ صبح ۰۶:۴۳)اکتورز نوشته شده:  

(۱۳۹۲/۷/۵ صبح ۱۲:۳۹)Papillon نوشته شده:  

.................

آدم شلخته و بیحوصله : شالی !؟ .........................

 چرا به آدمی که سر و وضع ظاهری نامرتب داره و درست راه نمیره ، شالی می گن !

البته در روستاهای نواحی سردشت شالی گاهی اسم و گاهآ فامیلی هم هست ( من خودم یک پیرمرد بانام شالی میشناختم که خیلی هم شلخته بود ).

جالبه من تا به حال چنین کلمه ای رو نشنیده بودم ولی در یزد ما کلمه ای مشابه رو به کار می بریم یعنی به چنین آدم هایی می گیم شولی.

زمانی که در  منطقه‌ی زاوه، در روستایی به نام ساق آموزگار بودم به آدم های شلخته و خیلی به هم ریخته "شلار" می گفتند.

برای این واژگان برداشت‌های دیگری هم هست:

نمی تواند شلار بدهد.

جلوه فروشی، نمایش خود، خود نمایی

شلار دادن: خودنمایی کردن 

علاف بودن، راه رفتن بی خود و بی جهت

دروغ، خالی بندی

این واژگان بایستی ریشه در اسم مفعول شولیدن داشته باشد. 

شولیده

لغت‌نامه دهخدا

شولیده . [ دَ / دِ ] (ن مف / نف )اسم مفعول از شولیدن . (حاشیه ٔ برهان چ معین ). درهم و پیچیده . پریشان شده و درهم گشته و حیران گردیده . (برهان ). (مرادف ) شوریده و ژولیده . (انجمن آرا) (آنندراج ). پریشان شده و درهم گشته و ژولیده . (ناظم الاطباء).

- زلف شولیده ؛ زلف پریشان و ژولیده :

رشید اختیار زمانه است طبعم

در این فن چو در زلف شولیده شانه .

انوری .

- شولیده شدن ؛ تشوش . (تاج المصادر بیهقی ).

- شولیده شدن عقل ؛ ذهاب عقل . (مجمل اللغة).

- شولیده نبشتن ؛ تعریض . (مجمل اللغة).

    و چه شگفت انگیز است زبان شیرین پارسی که در گذر زمان از هزار خان و هزاران گرفتاری جان به در برده است و توان و غنای خود را در لهجه‌ها، گویش‌های محلی، ضرب المثل‌ها، نکته‌سنجی‌ها همچنان نگاه داشته است تا آنجا که برسیم به دیدگاه شمس تبریزی که فرمود:

- :"زبان پارسی را چه شده است؟ بدین لطیفی و خوبی، که آن معانی و لطافت که در زبان پارسی آمده است و در تازی نیامده است."

مقالات شمس تبریزی. به تصحیح محمدعلی موحد، انتشارات خوارزمی، تهران ۱۳۶۹