او جوانی تنهاست یا حداقل فکر می کند که تنهاست. به این می گویند تنهایی درون. قلبش پر از کینه است. اگرچه حق با او نیست اما مقصر هم نیست...

این بخشی از شخصیت لوک مک گرگور است. همان جوان استرالیایی الأصل متولد آمریکا که در تیراندازی مهارت شگفت انگیزی داشت و با طرز برخوردش گرمای ویژه ای به سریال رودخانه برفی می داد. کسی که به خیال گرفتن حق پدرش پا به سرزمین سرسبز استرالیا گذاشت. او شجاع و زیرک بود و به سرعت جای خود را به عنوان مردی با اقتدار بین مردم آن منطقه باز کرد تا زمانی که کم کم به این نتیجه رسید که دانسته ها و آرمان هایش سرابی بیش نبوده اند.

لوک مک گرگور شاید شخصیت آنچنان مشهور و شناخته شده ای نباشد اما دوست داشتنی است. راهش را اشتباه می رود اما انسانیت را زیر پا نمی گذارد. به خاطر دروغهایی که یک عمر پدرش در گوشش خوانده گستاخ و انتقام جو شده است اما باز هم نارو نمی زند. همیشه در فکر اینست که منصفانه به اهدافش برسد. او ناحق می گوید اما زور نمی گوید.

شاید این کاراکتر به یادماندنی ترین نقش جاشوا لوکاس تا به امروز باشد. کسی که بیننده ایرانی او را با صدای علیرضا باشکندی شناخت.

هنوز هم اگر بخواهم فیلمی دوبله از جاشوا لوکاس ببینم دوست دارم صدای باشکندی را بشنوم. چرا که این کاراکتر دوست داشتنی را فیلمنامه نویس، جاشوا لوکاس و علیرضا باشکندی با هم ساختند و خاطره انگیز کردند.