مانند همیشه، سال کهنه را باید در بارگاه فردوسی بزرگ نو کنم و سپاسگزار باشم از این که ایرانی هستم و می توانم با زبانی کهن و ریشه دار سخن بگویم که با همه ی آسیب هایی که در گذر تاریخ دیده است، هنوز پارسی است و چونان شکر شیرین است.

آرامگاه فردوسی این بار حال و هوای دیگری داشت. بسیار کسان آمده بودند تنها و یا با خانواده و شاید همانند من به نشان سپاسگزاری از استاد سخن و بزرگمرد زبان و ادب پارسی.

و زیباتر زمانی بود که پا به درون آرامگاه گذاشتم و گروهی همدل و هم زبان را یافتم که پیرامون آرامگاه گرد آمده بودند و هم صدا می خواندند:

من که فرزند این سرزمینم ، در پی توشه ای ، خوشه چینم

شادم از پیشه ی خوشه چینی ، رمز شادی بخوان از جبینم

قلب ما ، بود مملو از شادی بی پایان

سعی ما ، بود بهر آبادی این سامان

خوشه چین ، کجا اشک محنت به دامن ریزد

خوشه چین ، کجا دست حسرت زند بر دامان

ای خوشا پس از لحظه ای چند آرمیدن

همره دلبران خوشه چیدن

از شعف گهی همچو بلبل نغمه خواندن

گه از این سو به آن سو پریدن

قلب ما ، بود مملو از شادی بی پایان

سعی ما ، بود بهر آبادی این سامان

خوشه چین ، کجا اشک محنت به دامن ریزد

خوشه چین ، کجا دست حسرت زند بر دامان

. .. و شاید حضور فردوسی را و لبخندش را از پس صدها سال می شد احساس کرد.

این ویدیو را اینجا ببینید.

سال خوبی را برای همه ی دوستان سینما دوست آرزومندم.

پاینده باشید به مهر

هر روزتان نوروز/ نوروزتان پیروز