انتونیو و برونو (دزد دوچرخه)

تا بحال هیچ کاراکتری رو تو سینما به معصومیت و مظلومیت انتونیو ندیدم(بازی ماجورانی تو این فیلم شاهکاره).....مردی که حتی نمیتونه یه دوچرخه رو توی کوچه خلوت بدزده اما دوچرخه خودش رو تو شلوغی شهر میدزدن و کاری ازش برنمیاد

توی جامعه ی فلاکت زده ای که فقر بدبختی شرافت خیلیا رو دزدیده انتونیو دنبال زندگی شرفتمندانست....و وقتی از روی ناچاری تصمیم به دزدی میگیره ناکام می مونه چون از جنس بقیه ادما نیست.....اشکهای انتونیو تو اخر فیلم جزو سکانسهایی که هیچوقت فراموش نمیکنم اشکایی که خیلی معنی و مفهوم داره

برونو هم بچه ای که توی مسیر جستجویی که با پدرش طی میکنه تا دوچرخه رو پیدا کنه انگار بزرگ میشه و اخر فیلم میاد و تکیه گاه پدرش میشه اما به خاطر عمق فاجعه ای که افتاده مثل پدرش گریه میکنه