(۱۳۸۹/۹/۲ صبح ۱۱:۵۹)منصور نوشته شده:  

از دوستان کافه عاجزانه تقاضا میکنم بجای پرداختن به جنگهای ملل فرنگی (اعم از آلمان و انگلیس و فرانسه و شوروی و ...) به جنگهای کشور خود بپردازند. به اندازه کافی از جنگهای دیگران و از دلاوران بیگانه ،شنیده و خوانده ایم ... به اندازه کافی جنگهای آنها را در پرده سینما و تلویزیون دیده ایم و به اندازه کافی از تاریخ ایران خود غافل مانده ایم. بس است دیگر... بس است.

کدام یک از دوستان میداند و میخواهد بداند که مساحت ایران در 250 سال قبل 5/5 میلیون کیلومتر مربع بود؟ من از 7000 سال قبل سخن نمیگویم از 250 سال پیش به اینسو صحبت میکنم. ایران ما طی یک ربع قرن 3 چهارم از مساحت قبلیش را از دست داد. این بذل و بخششها نه از نادلاوری سربازان ما که از بی لیاقتی سر و سرداران ما بود.

"اگر تو از آن سگ که به درک رفت بهتر حکومت نکنی ترا به سخت ترین شکنجه خواهم کشت". شاه صفی خطاب به حاکم جدید قم

جناب منصور

کوشش ارزشمندی را آغاز کرده اید که شایان تقدیر است. پرداختن به آنچه میهن را به قول دوستی از شتر به گربه مبدل کرده(اشاره به نقشه جغرافیا و وسعت کشور قبل و بعد از این همه تاراج) واقعا لازم است. همانقدر که بدانیم چرا به همان اندازه که وسعت جغرافیایی این سرزمین به این شکل حیرت انگیز تحلیل رفته، بسیاری از رفتارهای انسانی آن نیز رو به اضمحلال رفته است.

آنچه فرموده اید مرا به یاد یک صحنه بسیار بسیار دردناک و منقلب کننده انداخت

لحظه ای که  سردارسپه با آن خدمات بینظیرش و با آن صلابت و قلدری و چشمانی نافذ که در ایران اش کمتر کسی جرات نگاه کردن مستقیم در چشمهای او را داشت و آوردن نام اش کافی بود تا چهارستون بدن یاغیان و تاراج گران بلرزد،  وقتی با لباس نظامی به دیدارهمسایه ترک زبانش  آتاترک رفته بود، از دیدن آن همه ترقی چنان مبهوت شده بود که در چشمهای همیشه مقتدرش نه آن صلابت و استواری همیشگی سردار که اندوهی عمیق هویدا بود...  (یادش نیکو آن  شعر بی نظیر گارسیا لورکا  با آن ترجمه درخشانش از بامداد: خدایت نگه دارد/ای سروش/ای مادر صد سلاله شاهی/ در چشم های عقیمت منظره سواری رنگ می گیرد). چرا صدایش آن صدای غرنده همیشگی نبود؟ چرا حس میکرد برای گفتن و بالیدن آنگونه که میخواهد چنته اش پر نیست؟

در فرموده شما با آن جمله آخر که نقل قول کرده ام موافق نیستم. آنچه میهن عزیزمان را به این روز انداخته اساسا از جنس جنگ و میدان جنگ و دلاوری و شمشیر و توپ و چالدران و ... نیست. ایران در آن برهه زمانی که ذکر کردید به سان درویش بینوایی است که گوشه خیابانی افتاده و آنچنان ضعیف و نالان شده که هر باج بگیر و ولگردی بخشی از اموالش را به غارت برده  و برایش سرافکندگی و علامت سوال باقی گذاشته است.(ماننند قسمتی از  فیلم علی سنتوری که سنتوری را از خانه اش بیرون کرده و روی زمین نشانده اند. از همه زندگی اش یک پیک نیک و مقداری سوسیس و روغن  و یک سنتور باقی مانده و .... چه شد که آن نوازنده قهار به این روز فلاکت بار افتاد؟؟)

بیایید از خود انیگونه پرسش کنیم: آن سرباز دلاور و قهار، چه شد که به درویشی مفلوک بدل شد؟ چرا از غافله جا ماند؟چرا زمانی که نماینده شاه اسماعیل برای گرفتن مالیات و خراج به بندرگمبرون (بندرعباس) رفته بود، پرتغالی ها به جای مالیات گلوله توپی حواله اش کردند (که برای اولین بار صدایش را میشنید) که تا دربار شاه از ترس بتازد؟

آخر این چه کشوری است که پرتغالی ها جنوب آن را تصرف میکنند و در طی 115 سال (!!!) هیچ کاری برای بیرون راندن آنها نمیکند و ناچار میشود به یک قدرت خارجی دیگر متوسل شود تا بتواند خارجی متجاوز اولی را بیرون راند!!!! از آن دردناک تر این که پاداش زحمات سردار بزرگ آذربایجان، امامقلی را پس از بیرون راندن پرتغالی ها و پس از 30 سال خدمت با قتل عام خانواده اش میدهد!!

چه میشود که آقای "شیل" نامی در وصف ایران در دوره قاجار چنین مینویسد:

"چیزی که در این مملکت وجود ندارد شرف،حیثیت، ایمان و حق شناسی است." (منبع : کتاب امیرکبیر و ایران)

این سخنها را از آن مستشار خارجی دوره به یاد می آورید؟

ایرانیها تمام آنچه را عربها از فهم آن عاجزند می فهمند و هوش آنان هر معنایی را در می یابد.چیزی که هست فهم و شعور ایرانیها استوار نیست و قوه تعقلشان اندکست ولی آن چیزی که بیشتر از همه  ایرانیان فاقد آن هستند وجدان است.

زندگانی مردم این مملکت عبارت است سر تا پا از یک رشته توطئه و یک سلسله پشت هم اندازی.فکر و ذکر هر ایرانی فقط متوجه این است که کاری را که وظیفه اوست انجام ندهد.ارباب، مواجب گماشته ی خود را نمی دهد و نوکرها تا بتوانند ارباب خود را سر و کیسه میکنند دولت یا اصلا حقوق به مستخدمین خود نمی دهد ویا وقتی هم میدهد کاغذ و سند میسپارد و مستخدمین هم تمام سعی و کوششان در راه دزدیدن مال دولت و اختلاس است.

محال است که انسان یک ربع ساعت با یک ایرانی صحبت بدارد بدون آنکه اصطلاحاتی از قبیل ماشا ءالله ،انشاءالله،استغفرالله،سبحان الله،الحمدالله ... بگوش برسد. ادای این کلمات که از بیخ گلو و بن دماغ  آنهاتلفظ میشود دال بر تدین و ایمان و ورع آنهاست  ولی در همین حال حقیقتی غیر قابل انکار است که از بین بیست نفر که همه به همین شیوه ورع فروشی نموده تقدس به خرج می دهند و جانماز به آب می کشند یک نفرشان صادق نیست و واقعا جای بسی تعجب است که چگونه ملتی بدین درجه ،گرفتار بلای دورویی و نفاق و تزویر باشند

میدانید امیرکبیر این سرزمین در آخرین نامه اش به ناصرالدین شاه چه نوشته بود؟

چند کلمه عرض دارم برای این است که هرزگی و تمامی شیطنت اهل این ملک را میشناسم از این رشته که به دست آنها افتاده دست نمیکشند و طوری خواهند کرد که این کار منظم را، که کل دنیا از شدت حسرت به مقام پریشانی برآمدند، یکباره خراب و ضایع نمایند،همچنانکه این غلام را خراب کردند،تا جمیع کارهای پخته را خام نمایند....

باری، جناب منصور، این ها را آوردم که بگویم مشکل نه از میدان و جنگ و دلاوری و بزدلی که از عوامل ریشه دار تر دیگری است. اگر میخواهید میتوانیم در این زمینه بحث کنیم و بکوشیم زنگار پنداشته ها را از آینه ذهن خود بزداییم.

پ ن

اگر آنچه در اینجا آورده ام با روال کلی جستار ناموزون است، میتوانیم در جای دیگری بحث کنیم یا اینکه اساسا بیخیالش شویم و خود حذفش کنیم یا این که من خودم پیازداغ محتوایش را زیادتر کنم تا خودش حذف شود!

انتخاب با شما جناب منصور (که آغاز کننده جستار شمایید)