(۱۳۹۰/۱۰/۱۸ صبح ۱۰:۴۲)رامین_جلیلوند نوشته شده:  

افسانه گمشدگان(رسانو براتزی) 1957  دوبله دوم ----->آیا اطمینان دارید این فیلم دوبار دوبله شده است؟

به نظر من کاووس دوستدار زمانی نقش های بیش از اندازه ای را می گفته است (همانند منوچهر والی زاده)
برای مثال برای من گویندگی کاووس جای عمر شریف و آلن دلون و دیوید نیون (تا حدودی) اصلا قابل قبول نیست.
بگذریم که اگر کاووس زنده مانده بود احتمالا خسروشاهی خسرو شاهی(هرچند که آلن دلون یعنی خسروشاهی) و مظفری مظفری نمی شد ( هرچند که تصور نبود صدای مظفری برای رایان اونیل از نظر من فاجعه است-که می دانیم هوشنگ لطیف پور گزینه کاووس دوستدار را برای سریال محله پیتون و رایان اونیل در نظر داشته است)

حتی ناصر طهماسب هم در کارهای اولیه اش سعی در کاووس شدن می کند

هر صدایی هنرپیشه های خاص خود را دارد. همانطور که نبود صدای کاووس برای تمامی فیلم های تونی کرتیس-آنتونی پرکینز-مونتگمری کلیف و الویس پریسلی (هرچند که فیلم هایش چرند بوده است) فاجعه است.

   دوبله دوم افسانه گمشدگان مربوط به اویل دهه 1340 است و فقط آنونس آن به جا مانده، خانم فهیمه راستکار هم گویندگی سوفیا لورن را برعهده دارد.

   یکی از دوستان کافه به گویندگی کاووس دوستدار به جای فرانک سیناترا در فیلم کله پوک (فرانک کاپرا) هم اشاره کرده بودند. چند فیلم دیگر بود که از قلم افتاده بودند و به لیست کارهای کاووس اضافه شد(عشق با بیگانه کامل به جای استیو مک کوئین، عملیات کراسبو که جزء آخرین کارهایی بود که کاووس دو ماه قبل از مرگ در آن گویندگی کرد) 

  ***

  فعالیت منوچهر والی‌زاده(ضمن احترام به ایشان) در یک دهه اخیر در دوبله، هم از حیث تعداد و هم تنوع نقش و بازیگران، یک استثناست (طبیعتا گویندگی به جای هر بازیگری و در هر فیلمی، بر کیفیت کار ایشان تاثیر گذاشته و هر صدای دلنشینی وقتی به ورطه تکرار بیفتد، جذابیت و اثرگذاری‌اش را برای مخاطب از دست می‌دهد).

  درمورد قیاس رویه منوچهر والی‌زاده با  کاووس دوستدار نظر متفاوتی دارم. در آن دوره هنوز بسیاری از گویندگان مطرح فعلی یا آغاز کارشان بوده یا هنوز به درجه‌ای نرسیده بودند تا مدیران دوبلاژ اعتماد کرده و نقش‌های اصلی را به آنها بدهند، تا اواخر دهه 30 هنوز برخی هنرپیشگان تئاتر و سینما(در کنارنسل اول دوبلورها) به عنوان گویندگان نقش‌های اصلی فعال بودند. ورود به عرصه دوبله و همینطور پیشرفت کاووس تا حدی مرهون برادرش ایرج دوستدار نیز هست. از اواخر دهه1330 که  آقای علی کسمایی در کنار ایرج دوستدار مدیریت دو استودیوی دوبلاژ مولن روژ را به عهده داشتند، نقش‌های اصلی بیشتری به کاووس محول می‌شد. این اعتماد از جانب آقای کسمایی و دیگر مدیران دوبلاژ به توانایی‌های خود کاووس نیز برمی‌گشت. آن سال‌ها به گونه‌ای سال‌های آزمون و خطا هم بود و بسیاری از هنرپیشگان مشهور، گوینده ثابتی نداشتند، به عنوان نمونه تا سال‌ها خانم مهین کسمایی گوینده الیزابت تیلور بود(عمدتا آثار دوبله شده توسط آقای کسمایی در اوایل دهه 40)، با اینکه کار ایشان به جای این هنرپیشه، قابل قبول بوده، اما گویندگی خانم ژاله کاظمی نشانگر تناسب بیشتر صدای ایشان با این هنرپیشه بود؛ همانگونه که برای تماشاگران سینما در ایران، در آن‌ سال‌ها و سال‌های بعد، سیمای معصوم ادری هپبرن با صدای بانو کسمایی جلوۀ دیگری می‌یافت.

  در اینکه جلال مقامی بهترین گزینه برای عمر شریف است(با گویندگی فراموش نشدنی در دکتر ژیواگو و البته بازی تاثیرگذار عمر شریف) شکی نیست و کمی بعد از مرگ کاووس به عنوان گوینده اصلی این هنرپیشه تثبیت شد. یا آلن دلون که اگر کاووس زنده مانده بود شاید  جناب خسروشاهی به این زودی مجالی برای گویندگی به جای این هنرپیشه نمی‌یافت، هر چند در نمونه‌های در دسترس، صدای آقای خسروشاهی در سال‌های آغازین فعالیتش متفاوت با صدای صاف و رسای سال‌های بعد است.

   حتی برای برخی هنرپیشگان، با صدایی تثبیت شده(چنگیز جلیلوند به جای پل نیومن و مارلون براندو) در مواردی گویندگان دیگر صحبت کرده‌اند، اما این موارد در دوران رونق دوبله خیلی زیاد نیست و گاه این تغییرات با استدلال‌هایی از جانب مدیردوبلاژ و گوینده همراه بوده. اما شاهدیم که از اواخر دهه 70 که پخش فیلم‌های روز دنیا باب شد، آشفته بازاری در دوبله تلویزیون حاکم شد(نمونه مشخص رابرت دنیرو که گویندگان مختلفی به جای او صحبت کردند) در این دوران نزول دوبله، آثار کلاسیک هم از این بی‌قاعدگی مصون نماندند.(یک نمونه برای قیاس در کشورهای دیگر؛ سکانس گفتگوی تونی کرتیس و لارنس الیویر در اسپارتاکوس در حمام در زمان اکران فیلم(1960) حذف شد، در دهه 1990 و در نسخه DVD فیلم، این سکانس اضافه شده بود. گویندۀ تونی کرتیس در دوبلۀ ایتالیایی فیلم، در زمان اکران، در زمان انتشار DVD در قید حیات نبود و به احترام او این سکانس به ایتالیایی دوبله نشد)

   همین تعداد آثار معدود که از گویندگی کاووس دوستدار باقیمانده گویای آن است که جدا از داشتن موهبت صدایی خوب، گوینده مسلط و توانایی نیز بوده، همین که بعد از 46 سال پس از درگذشتش در جمعی از علاقه‌مندان دوبله در مورد او و هنرش سخن گفته می‌شود، خود گواه ماندگاری وی و هنرش است.