جعبه پيام

زرد ابری

بوچ کسیدی

چه خوش است حال مرغی که قفس ندیده باشد

چه نکوتر آنکه مرغ‍‍ــی ز قفـس پریده باشد

پـر و بـال ما بریدند و در قفـس گشـودند

چه رها چه بسته مرغی که پرش بریده باشد

من از آن یکی گـُزیدم که بجـز یکـی ندیدم

که میان جمله خوبان به صفت گُـزیده باشد

عجب از حبیـبم آید که ملول می نماید

نکند که از رقیبان سـخنی شـنیده باشد

اگر از کسی رسیده است به ما بدی بماند

به کسی مبـاد از ما که بدی رسـیده باشد

صادق سرمد

چـه خـوش است راز گـفتن ، بـه حریـف نـکتـه سنـجی
کـه سخن نگفتـه بـاشی، به سخن رسیده بـاشد ...

به چه نغمه ای سپارد دل خود کسی که گوشش

سخنان دلنشین از , لب تو شنیده باشد ؟

اندکی صبر....

شبی دیدم کنار بوستانی

فتاده یک نی از دست شبانی

نشستم با تانی در کنارش

گرفتم از رخش گرد وغبارش

نهادم برلبش لبهای لرزان

دمیدم بر درونش آه سوزان

زسوز آه من نی ناله ها کرد

به صحرا شور و غوغایی به پا کرد

بنال ای نی که دنیا را بقا نیست

چو آرامش در این دار فنا نیست

بنال ای نی نماند جاودانه

بجز عشق و نوای عاشقانه

بنال ای نی به لحن نای داوود

که هر نالیدنش ذکر خدا بود

بنال ای نی که یاردلربا رفت

نمیدانم که از پیشم کجا رفت

بیا تااز پی اش باهم بگردیم

که هردو آشنا با آه و دردیم

بنال ای نی که یارم زار وخسته

به پشت پرده غیبت نشسته

بنال ای نی به بهر صبح و هرشام

چو تنها اشک ریزد آن دل آرام

بنال ای نی که شب غرق سکوت است

خیالش میبردهوش من ازدست

بنال ای نی که ابر پاره پاره

چو قایقهاست بر دریا کناره

روم امشب برآن قایق نشینم

مگر یار خود از آنجا ببینم

بنال ای نی ز غمهایم گذر کن

که تنها ناله برآن منتظر کن

بنال ای نی توباشب زنده داران

به شبهای دل انگیز بهاران

بنال ای نی که نامحرم به خواب است

دعادرخلوت شب مستجاب است

بنال ای نی چو لغزو عکس مهتاب

بروی صفحه ی لغزنده آب

بنال ای نی که بردل افکند شور

نوای ناشناس مرغی از دور

بنال ای نی که یارم در نماز است

سراپا نازو در حال نیاز است

بنال ای نی که بس آزرده ام من

که ردپای او گم کرده ام من

نشانم ده حریم سامرا را

مگر پیدا کنم آن دلربا را

بنال ای نی که باز افکنده رعشه

نسیم باغ برساق بنفشه

نهاده سربزانو بر لب جو

ز شبنم اشکها بر عارض او

مگر او هم چومن گم کرده یارش

روم یک لحظه بنشینم کنارش

بنال ای نی گل بی خار من کو؟

نشینم چوبنفشه برلب جو

مگرعکس رخش درآب بینم

دگر اورا مگر در خواب بینم

که من آلوده ام او پاک ومعصوم

از اینرو گشته ام نا کام ومحروم

بنال ای نی که آوای شباهنگ

زند بر قلب زارعاشقان چنگ

میان شاخه های بید مجنون

زبس نالد ز منقارش چکد خون

لب آب است و آوای وزغها

منم درفکر او بنشسته تنها

به زیر چتر انبوه درختان

که رقصند از نسیمی همچو مستان

بروی سبزه ها آرام گیرم

مگر یک لحظه آرامش پذیرم

مگردر خواب گیرم دامن او

بپرسم جایگاه و مسکن او

توای دلدار ناپیدا کجایی؟

کجایی ای گل زهرا کجایی؟

نسیم باغ با عطر اقاقی

همی گوید که دنیا نیست باقی

بنال ای نی گذرگاه است اینجا

گذرگاه و سر راه است اینجا

مگر یار من ازاینجا گذشته

که باغ از عطر او مدهوش گشته؟

بنال ای نی که این دنیا سراب است

بنای زندگانی ها بر آب است

بنال ای نی چو آید بوی نرگس

به خوبی عطر او را میکنم حس

چو جانم دوست دارم جستجویش

گلی گم کرده ام اینجاست بویش

چوعطرش با گل نرگس درآمیخت

زشور وصل او قلبم فرو ریخت

که ردپایی از دلدارم اینجاست

نشانی از گل بی خارم اینجاست

بنال ای نی هماهمنگ دل من

به آه وناله حل کن مشکل من

به پای هرگلی درباغ وبستان

بنال ای نی چو من از داغ هجران

خدایا در فراقش ناله تاکی؟

به سینه داغها چون لاله تاکی؟

نه من تنها زهجرانش پریشان

که باشد عالمی پابند ایشان

گرفتاران گیسویش جهانی ست

کمند زلف او چون آسمانی ست

بنال ای نی به باغات مدینه

که پنهان آتشی دارم به سینه

چوخوش آید به گوشم نغمه ی حور

تو گویی سایه اش می بینم از دور

مگر میگردد آن یار دل آرا

به دور قبر ناپیدای زهرا

خدایا رازها در پرده تا کی؟

زغیبت قلبها آزرده تاکی؟

بنال ای نی بگو با شور وفریاد

که یامهدی جهان پر شد ز بیداد

گجایی ای گل زهرا کجایی؟

تو ای مهرآفرین لطف خدایی

بشررا ذکر حق از یاد رفته

زباطل زندگی برباد رفته

به جان هم فتاده نسل آدم

همه جنگ است وخونریزی دمادم

دگرفکر تعاون در بشر نیست

کسی رااز کسی دیگر خبر نیست

دراین عصر اتم گمراه مردم

همه نامهربان دور از ترحم!

همه بی روح وبی ایمان ومرده

بدین دنیای فانی دل سپرده

بیا ای یار انسانهای خسته

تسلی بخش دلهای شکسته

بیا خود چاره بیچارگان باش

فروغ کلبه آوارگان باش

بیا تا قلبها آرام گیرد

پریشان عالمی سامان گیرد

بنال ای نی شب هجران سحر کن

فغان ازغیبت آن منتظر کن

من و نی ناله کردیم وشفق زد

شبی از دفتر عمرم ورق زد

شبان آمد که گیرد نی زدستم

لب از نی برگرفتم, دم ببستم

مبادا راز من گوید به چوپان

عیان گردد همه اسرار پنهان

"حسان"

بوچ کسیدی

"بنال ای نی که من غم دارم امشب"

بنال ای نی که من غم دارم امشب

نه دلسوز و نه همدم دارم امشب.

دلم زخم است از دست غم یار

هم از غم چشم مرهم دارم امشب.

همه چیزم زیادی میکند، حیف!!!

که یار از این میان کم دارم امشب.

چوعصری آمد از در ،گفتم ای دل

همه عیشی فراهم دارم امشب.

ندانستم که بوم شام رنگین

به بام روز خرم دارم امشب.

برفت و کوره ام در سینه افروخت

ببین آه دمادم دارم امشب.

به دل جشن عروسی وعده کردم

ندانستم که ماتم دارم امشب.

درآمد یار و گفتم دم گرفتی

دمم رفت و همه غم دارم امشب.

به امید اینکه گل تا صبحدم هست

به مژگان اشک شبنم دارم امشب.

مگر آبستن عیسی است طبعم

که در دل بار مریم دارم امشب.

سر دل کندن از لعل نگارین

عجب نقشی به خاتم دارم امشب.

اگر روئین تنی باشم به همت

غمی همتای رستم دارم امشب.

غم دل با که گویم شهریارا

که محرومش زمحرم دارم امشب.

شهریار

Gavino

جامعه ای که در آن پزشکان مورد احترام هستند مردم آن بیمارند.
جامعه ای که نظامیان در آن مورد احترام هستند مردم آن وحشی اند.
جامعه ای که معلم ها در آن مورد احترام هستند مردم آن جامعه بافرهنگ هستند.
(گاندی)

هانا اشمیت

درود بر دوستان فرهیخته ام

شاید این قطعه شعر تلخ در این شب زمستانی سرد به همراه این موسیقی زیبا که دیر زمانی است توسط جناب دن ویتو به اشتراک گذاشته شده ، برای لحظاتی تداعی گر حالی حزن انگیز اما خوش باشد.

http://s7.picofile.com/file/8245371784/F...http://s7.picofile.com/file/8245371784/Fausto_Papetti_Love_stor

زمستان

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت

سرها در گریبان است

کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را

نگه جز پیش پا را دید، نتواند

که ره تاریک و لغزان است

وگر دست محبت سوی کس یازی

به اکراه آورد دست از بغل بیرون

که سرما سخت سوزان است

نفس، کز گرمگاه سینه می آید برون، ابری شود تاریک

چو دیوار ایستد در پیش چشمانت

نفس کاین است، پس دیگر چه داری چشم

ز چشم دوستان دور یا نزدیک؟

مسیحای جوانمرد من! ای ترسای پیر پیرهن چرکین

هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... آی ...

دمت گرم و سرت خوش باد

سلامم را تو پاسخ گوی، در بگشای

منم من، میهمان هر شبت، لولی وش مغموم

منم من، سنگ تیپاخورده ی رنجور

منم، دشنام پست آفرینش، نغمه ی ناجور

نه از رومم، نه از زنگم، همان بیرنگ بیرنگم

بیا بگشای در، بگشای، دلتنگم

حریفا! میزبانا! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد

تگرگی نیست، مرگی نیست

حدیثی گر شنیدی، قصه سرما و دندان است

من امشب آمدستم وام بگزارم

حسابت را کنار جام بگذارم

چه می گویی که بیگه شد، سحر شد، بامداد آمد؟

فریبت می دهد، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست

حریفا! گوش سرما برده است این، یادگار سیلی سرد زمستان است

و قندیل سپهر تنگ میدان، مرده یا زنده

به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود، پنهان است

حریفا! رو چراغ باده را بفروز، شب با روز یکسان است

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت

هوا دلگیر، درها بسته، سرها در گریبان، دستها پنهان

نفسها ابر، دلها خسته و غمگین

درختان اسکلتهای بلور آجین

زمین دلمرده، سقف آسمان کوتاه

غبار آلوده مهر و ماه

زمستان است.

شعر نیاز به معرفی نداره از شاعر ارجمند مهدی اخوان ثالث . یادش گرامی باد.

rrrr: هانا از اخترک ب 612

Gavino

هیچ مگسی در اندیشه فتح ابرها نیست،
و هیچ گرگی، گرگ دیگر را به خاطر اندیشه اش نمیکشد ...

هیچ کلاغی به طاووس، رشک نمیبرد، و قناری میداند قار قار هم شنیدن دارد ...

هیچ موشي، به فیل بخاطر بزرگی اش حسادت نمیکند؛ و زنبور میداند که گل، مال پروانه هم هست ...

و رودخانه به قورباغه هم اجازه خواندن میدهد.
کوه از مرگ نمیترسد و هیچ سنگی به سفر فکر نمیکند ...

زمین میچرخد تا آفتاب به سمت دیگری هم بتابد و خاک در رویاندن، زشت و زیبا نمیکند ...

هیچ موجودی در زمین، بیشتر از انسان همنوعانش را قضاوت نمیکند، و همنوعانش را به خاک و خون نمیکشد ...

" ای انسان ؛ دنیا فقط براي تو نيست ... "

.

مراد بیگ

فرخنده باد بر همگان مقدم بهار

از همه سوی جهان جلوه ی او می بینم

جلوه ی اوست جهان کز همه سو می بینم

چشم از او جلوه از او ما چه حریفیم ای دل

چهره ی اوست که با دیده ی او می بینم

تا که در دیده ی من کون و مکان آینه گشت

هم در آن آینه آن آینه رو* می بینم

او صفیری که ز خاموشی شب می شنوم

و آن هیاهو که سحر بر سر کو می بینم

چون به نوروز کند پیرهن از سبزه و گل

آن نگارین همه رنگ و همه بو می بینم

تا یکی قطره چشیدم منش از چشمه ی قاف

کوه در چشمه و دریا به سبو می بینم

زشتیی نیست به عالم که من از دیده ی او

چون نکو مینگرم جمله نکو می بینم

با که نسبت دهم این زشتی و زیبائی را

که من این عشوه در آیینه ی او می بینم

در نمازند درختان و گل از باد وزان

خم به سرچشمه و در کار وضو می بینم

جوی را شَدّه یی* از لؤلؤ دریای فلک

باز دریای فلک در دل جو می بینم

ذرّه خشتی که فراداشته کیهان عظیم

باز کیهان به دل ذره فرو می بینم

غنچه را پیرهنی کز غم عشق آمده چاک

خار را سوزن تدبیر و رفو می بینم

با خیال تو که شب سربنهم بر خارا

بستر خویش به خواب از پر قو می بینم

با چه دل در چمن حسن تو آیم که هنوز

نرگس مست ترا عربده جو می بینم

این تن خسته ز جان تا به لبش راهی نیست

کز فلک پنجه ی قهرش به گلو می بینم

آسمان راز به من گفت و به کَس باز نگفت

شهریار این همه زان راز مگو می بینم

*آینه رو:آینه چهره

*شَدّه:چندرشته نخ به هم پیچیده که به یک اندازه آن ها را بریده باشند، همچنین رشته ای که دانه های گرانبها را بدان کشیده و به گردن یا جامه آویزند.

Kathy Day

گل امید...

هوا هوای بهار است و باده باده ء ناب
به خنده خنده بنوشیم جرعه جرعه شراب

******
در این پیاله ندانم چه ریختی ، پیداست
که خوش به جان هم افتاده اند آتش و آب

******
فرشته روی من ، ای آفتاب صبح بهار
مرا به جامی از این آب آتشین دریاب

******
به جام هستی ما ، ای شراب عشق بجوش
به بزم ساده ما ، ای چراغ ماه بتاب

******
گل امید من امشب شکفته در بر من
بیا و یک نفس ای چشم سرنوشت بخواب

******
مگر نه خاک ره این خرابه باید شد
بیا که کام بگیریم ازین جهان خراب

فریدون مشیری...

پرنسس آنا

به عقیده خیام هر کس که در این دنیا بتواند شاد زندگی کند و از زندگیش لذت ببرد، بطور حتم بعد از مرگش نیز در بهشت خواهد بود.

زیرا کسی که زندگی شادی داشته باشد به طور طبیعی نه به کسی ظلم می کند و نه تفکرات منفی نسبت به دیگران دارد.

پس دنیا و آخرتش برای او بهشت خواهد بود.

بنابراین نباید زندگی را به خود سخت گرفت.......

گردون نگری ز قد فرسوده ماست

جیحون اثری ز اشک پالوده ماست

دوزخ شرری ز رنج بیهوده ماست

فردوس دمی ز وقت آسوده ماست

(پی نوشت: ولی جناب خیام تو این دوره زمونه ما، بعضی وقت ها میخواهیم لذت ببریم اما نمیشه)

بوچ کسیدی

شعر " شهریار " در بزرگداشت " مولوی "

" شهریار " سناریو یی در ذهن خود مجسم کرده که در آن تمام شعرای قرون مختلف با اشعار خود به استقبال مولوی به تبريز می روند از رودکی و فردوسی تا عطار و حافظ ، کسانی که به اندازه سر سوزن دل در گرو شعر وادبیات دارند حوصله کنند و حتما این شعر را بخوانند .

-----------------------------------------------------------------------

می رسدهردم صدای بالشان

می رویم ای جان به استقبالشان

کاروان کوی دلبر می رسد

هر زمانم ذوق دیگر می رسد

های و هیهای شتربانان شنو

شور و شهناز هدی خوانان شنو

عارفان بسته قطار قافله

سوی ما با زاد و راه و راحله

نامنظم می رسد بانگ جر

در شما افتادشان گویی نفس

کاروان ایستاد گویی هوشدار

صیحه مُلاست ای دل گوش دار

شهر تبریز است و کوی دلبران

ساربانا بار بگشا ز اشتران

شهر تبریز است و مشکین مرزوبوم

مهد شمس و کعبه مُلای روم

کاروانا خوش فرود آی و درآی

ای به تار قلب ما بسته درآی

شهر ما امشب چراغان می کند

آفتاب چرخ مهمان می کند

شب کجا و میهمان آفتاب

این به بیداریست یا رب یا به خواب

شهر ما از شور لبریز آمده ست

وه که مولانا به تبریز آمده است

امشب آن دلبر میان شمس ماست

آنچه بخت و دولت است از بهر ماست

آنکه آنجا میزبان شمس ماست

یک شب اینجا میهمان شمس ماست

اینک از در می رسد سلطان عشق

مرحبا ای حسن بی پایان عشق

پا به چشم من نه ای جان عزیز

جان به قربان تو مهمان عزیز

در دل ویران ما گنجی بیا

گر چه در عالم نمی گنجی بیا

تو بیا ای ماه مهر آیین ما

ای تو مولانا جلال الدین ما

ما همه ماهی و تو دریای ما

آبروی دین ما دنیای ما

سعدیا کنزاللغه، قاموس تو

او همه دریا و اقیانوس، تو

هر چه فردوسی بلند آوا بود

چون رسد پیش تو مشتش وا بود

گر نظامی نقشبند زر ناب

زر نابش پیش تو نقشی بر آب

بیدلان آغوش جانها واکنید

اشک شوق قرنها دریا کنید

ماهی دریای وحدت می رسد

شاه اقلیم ولایت می رسد

امشب ای تبریزیان غیرت کنید

آستین معرفت بالا زنید

هفت قرن از وی شکرخایی کنیم

یک شبش باری پذیرایی کنیم

کاروان عرشیان مهمان ماست

قدسیان بنشسته پای خوان ماست

چشم بندیم و خود از سر واکنیم

با روان عرشیان رویا کنیم

خیمه ها بینم به ایین وشکوه

دایره چون رشته ای از تل و کوه

خیمه سبز و بلند تهمتن

زآن فردوسی است آن والا سخن

خیمه مُلا سپید و تابناک

منعکس در وی صفای جان پاک

خانگاهی رشک فردوس برین

خیمه ها چون غرفه های حور عین

حوریانش طرفه رفت و رو کنند

عطرش از گیسوی عنبر بو زنند

بر در هر خیمه نرمین تخت پوست

تا نشاند دوست را پهلوی دوست

با تبرزینی که عشق چیره دست

شاخ غول نفس را با آن شکست

بر سر بشکشته شاخ غولها

خرقه ها آویزه و کشکولها

بر فراز خرقه ها بسته رده

تاجهای ترمه ای سوزن زده

بر در و دیوار با کلک صفا

قصه هایی نقش از عشق و وفا

صوفیان را خرقه تقوی به دوش

در تکاپو بینم و در جنب و جوش

خانقه را عشرت آیین می کنند

شمع ها را عنبرآگین می کنند

پرسه را شیخ شبستر می زند

هو زنان هر گوشه ای سر می کشد

وآن عقب آتش بسان تل گل

دیگ جوش شمس حق در قل و قل

شیخ صنعان دوده دار خانقاه

دود و دم را خیمه چون خرگاه ماه

دیگ جوش شمس خود معجون عشق

می پزد بر سینه کانون عشق

آبش از طبع روان مولوی

بنشن از عرفان شمس معنوی

غلغل از چنگ و چغور لولیان

جوشش از رقص و سماع صوفیان

سبزه اش از خط سبز شاهدان

دم در او داده دعای زاهدان

ادویه در وی نظامی بیخته

ملحش از تک بیت صائب ریخته

عمعق آلو از بخارا داده است

لیمویش ملای صدرا داده است

زیره اش از مطبخ شاه ولی

شعله اش از غیرت مولا علی

هیمه اش از همت آزادگان

دودش از آه دل دلدادگان

سوز عشقش پخته و پرداخته

کاسه اش از چشم عاشق ساخته

سفره را شیخ شبستر میزبان

گلشن رازش دعای سفره خوان

مرحبا ای عاشقان بیقرار

مرحبا ای چشمهای اشکبار

جان و دل را صحنه رفت وروکنید

ز سرشک آب از مژه جارو کنید

عود سوزید و سمن سایی کنید

با صد آیینه خود آرایی کنید

پرده پندارها بالا زنید

غرفه های چشم جانها واکنید

شانشین چشم دل خالی کنید

شاه را تصویر آن بالا زنید

سینه ها سازید چون آیینه پاک

بو که بینم آن جمال تابناک

دورباش شاه پشت در رسید

پیر دربان هو حق از دل برکشید

چشم جان بیدار این دیدار دار

پرده را برداشت پیر پرده دار

اینک آمد از در آن دریای نور

موسی گویی فرود آید ز طور

زیر یک بازو گرفته بوسعید

بازوی دیگر جنید و بایزید

خیمه بر سر داشته خیام از او

غاشیه بر دوش شیخ جام از او

طلعتی آیینه دریای نور

قامتی هیکل نمای کوه طور

گیسوانی هاله صبح ازل

حلقه خورشید حسن لم یزل

چشم می بیند به سیمای مسیح

گوش می پیچد در آیات فصیح

چون توانم نقش آن زیبا کشید

چشم من حیران شد و او را ندید

او همه سر است چون فاشش کنم

وصفی از خورشید و خفاشش کنم

کس نداند فاش کرد اسرار او

هر کسی از ظن خود شد یار او

وصف حال من در او بیحال به

هم زبان راز داران لال به

دست شوق از آستین های عبا

بر شد و شد جامه ها بر تن قبا

خرقه پوشان محو استغنای او

خرقه از سر برده پیش پای ا و

شمس کتفش بوسه داد و پیش راند

بردش آن بالا و بر مسند نشاند

دست حق گویی در آغوشش کشید

پرده ای از نور سرپوشش کشید

عشق می بارد جمال پیر را

می ستاید حسن عالمگیر را

می رسند از در صفاکیشان او

پادشاهانند درویشان او

عارفان چون رشته های لعل و دُر

شمس را صحن و سرای دیده پر

گوش تا گوش فضای خانگاه

پر شد از پروانگان مهر و ماه

شمس حق خود خرقه بازی می کند

شاه را مهمان نوازی می کند

صائبا بانگ خوش آمد می زند

یاری شیخ شبستر می کند

مثنوی خوانان حکایت می کنند

وز جداییها شکایت می کنند

شمع و مشعل نورباران می کنند

حوریان گویی گل افشان می کنند

بر در و دیوار می رقصد شعاع

صوفیان در شور رقصند و سماع

خواند خاقانی قصیدت ناتمام

ساز آهنگ غزل دارد همام

شرح شورانگیز عشق شهریار

در غزل می پیچد و سیم سه تار

عارفان بینی و انفاس و عقول

سر فرو بر سینه لطف و قبول

پیش در شیخ بهایی یک طرف

دست بر سینه سنایی یک طرف

ابن سینا می برد قلیان شاه

فخر رازی انفیه گردان شاه

آبداری عهده فیض دکن

دهلوی استاده پای کفشکن

شاعر طوس آب بسته کشته را

هم غزالی پنبه کرده رشته را

رودکی گهگاه رودی می زند

خوش سمرقندی سرودی می زند

بوی جوی مولیان آید همی

یاد یار مهربان آید همی

سعدی آن گوشه قیامت می کند

وصف آن رخسار و قامت می کند

خواجه با ساز خوش و آواز خوش

خوش فکنده شوری از شهناز خوش

شیخ عطار آن میان با مشک و عود

چشم بد را می کند اسفند دود

مجلس آرایی نظامی را رسد

آن سخن پرداز نامی را رسد

نظم مجلس با نظامی داده اند

جام پیمودن به جامی داده اند

می کشد خیام خم می به دوش

بر شود فریاد فردوسی که نوش

مستی ما از شراب معنوی است

نقل ما نای و نوای مثنوی است

هدیه ما اشک ما و عشق ما

عشوه ابروی او سرمشق ما

چشم ازاین رویای خوش وامی کنیم

عشق را با عقل سودا می کنیم

شاهنامه طبل ما و کوس ماست

مثنوی چنگ و نی و ناقوس ماست

در نی خلقت خدا تا دردمید

نیز نی نالان تر از ملا که دید

یا رب این نی زن چه دلکش می زند

نی زدن گفتند آتش می زند

آتش است این بانگ نای و نیست باد

هر که این آتش ندارد ، نیست باد

این قلندر وه چه غوغا می کند

گنبد گردون پر آوا می کند

چون کتاب خلقت است این مثنوی

کهنگی در دم در او یابد نوی

جزو و کل از نو به هم انداخته

محشری چون آفرینش ساخته

هر ورق صد صحنه سازی می کند

هر سخن صد نقش بازی می کند

هر سخن چندین خبر از مبتداست

باز خود مبدای چندین منتهاست

چون سخن هم مبتدا شد هم خبر

یک جهان مفهوم می گیرد به بر

هم به ان قرآن که اوراپاره سی است

مثنوی قرآن ِ شعر پارسی است

شاهد اندیشه ها شیدای او

مغزها مستغرق دریای او

مولوی خاطر به عشق شمس باخت

وین همه دیوان به نام شمس ساخت

نی همین بر طبع ملا آفرین

آفرین بر شمس ملا آفرین

شمس ما کز بی زبانی شکوه کرد

در زبان شعر ملا جلوه کرد

دل به دردش آمد از داغ زبان

حق بدو داد این زبان جاودان

جاودان است این کتاب مثنوی

جاودان باش ای روان مولوی

جشن قرن هفتم ملای روم گرچه

برپا گشته در هر مرز و بوم

لیک ملا شمس را جویا بود

هر کجا شمس است آنجا می رود

شمس چون تبریزی و از آن ماست

روح ملا هم یقین مهمان ماست

----- شهریار -----

پرنسس آنا

فیه مافیه

مولانا

گفت: پیلی را آوردند بر سرچشمه ای که آب خورد. خود را در آب می دید و میرمید.

او می پنداشت که از دیگری می رمد، نمیدانست که از خود می رمد.

همه اخلاق بد، از ظلم و کین و حسد و حرص و بی رحمی و کبر، چون در توست، نمیرنجی.

چون آن را در دیگری می بینی، می رمی و می رنجی!!

بوچ کسیدی

گفتمش شیرین ترین آواز چیست؟

چشم غمگینش به رویم خیره ماند

قطره قطره اشکش از مژگان چکید

لرزه افتادش به گیسوی بلند

زیر لب غمناک خواند

ناله زنجیرها بر دست من

گفتمش:

آن گه که از هم بگسلد

خنده تلخی به لب آمدو گفت:

آرزویی دلکش است اما دریغ

بخت شورم ره بر این امید بست

و آن طلایی زورق خورشید را

صخره های ساحل مغرب شکست

من به خود لرزیدم از دردی که تلخ

دردل من با دل او می گریست

گفتمش:

بنگر در این دریای کور

چشم هر اختر چراغ زورقی است

سر به سوی آسمان برداشت گفت:

چشم هر اختر چراغ زورقی است

لیکن این شب نیز دریایی است ژرف

ای دریغا شب روان کز نیمه راه

میکشد افسون شب در خوابشان

گفتمش:

فانوس ماه

میدهد از چشم بیداری نشان

گفت:

اما در شبی این گونه گنگ

هیچ آوایی نمی آید به گوش

گفتمش:

اما دل من می تپد

گوش کن اینک صدای پای اوست

گفت:

ای افسوس در این دام مرگ

باز صید تازه ای را می برند

این صدای پای اوست

گریه ای افتاد در من بی امان

در میان اشکها پرسیدمش :

خوش ترین لبخند چیست ؟

شعله ای در چشم تاریکش شکفت

جوش خون در گونه اش آتش فشاند

گفت:

لبخندی که عشق سربلند

وقت مردن بر لب مردان نشاند

من زجا بر خاستم

بوسیدمش.

هوشنگ ابتهاج

بوچ کسیدی

می دانم هراز گاهی دلت تنگ می شود.

همان دلهای بزرگی که جای من در آن است

آنقدر تنگ میشود که حتی یادت می رود من آنجایم.

دلتنگی هایت را از خودت بپرس.

و نگران هیچ چیز نباش!

هنوز من هستم. هنوز خدایت همان خداست! هنوز روحت از جنس من است!

اما من نمی خواهم تو همان باشی!

تو باید در هر زمان بهترین باشی.

نگران شکستن دلت نباش!

میدانی؟ شیشه برای این شیشه است چون قرار است بشکند.
و جنسش عوض نمی شود ...

و میدانی که من شکست ناپذیر هستم ...

و تو مرا داری ...

برای همیشه!

چون هر وقت گریه میکنی دستان مهربانم چشمانت را می نوازد ...

چون هر گاه تنها شدی، تازه مرا یافته ای ...

چون هرگاه بغضت نگذاشت صدای لرزان و استوارت را بشنوم،
صدای خرد شدن دیوار بین خودم و تو را شنیده ام!

درست است مرا فراموش کردی، اما من حتی سر انگشتانت را از یاد نبردم!

دلم نمی خواهد غمت را ببینم ...

می خواهم شاد باشی ...

این را من می خواهم ...

تو هم می توانی این را بخواهی. خشنودی مرا.

من گفتم : وجعلنا نومکم سباتا (ما خواب را مایه آرامش شما قرار دادیم)

و من هر شب که می خوابی روحت را نگاه می دارم تا تازه شود ...

نگران نباش! دستان مهربانم قلبت را می فشارد.

شبها که خوابت نمی برد فکر می کنی تنهایی ؟

اما، نه من هم دل به دلت بیدارم!

فقط کافیست خوب گوش بسپاری!

و بشنوی ندایی که تو را فرا می خواند به زیستن!

پروردگارت ...

با عشق !

پرنسس آنا

با سلام و آرزوی خوبی و شادی برای همه دوستان

تعدادی از اشعار حکیم عمر خیام نیشابوری براتون قرار دادم.

البته نظرها در مورد خیام متفاوت است.

صرفا برای زیبایی اشعار و یادی از این ریاضی دان، فیلسوف، ستاره شناس

و رباعی سرا، این پست رو ارسال کردم.

امیدوارم خوشتون بیاد.

************************

اسرار ازل را نه تو دانی و نه من
وین حرف معما نه تو دانی و نه من
هست از پس پرده گفتگوی من و تو
چون پرده درافتد نه تو مانی و نه من

(البته این رباعی بیشتر منسوب به ابوسعید ابوالخیر است)

_________________________

این یک دو سه روز نوبت عمر گذشت
چون آب به جویبار و چون باد به دشت
هرگز غم دو روز مرا ياد نگشت
روزي كه نيامدست و روزي كه گذشت

_________________________

نیکی و بدی که در نهاد بشر است
شادی و غمی که در قضا و قدر است
با چرخ مکن حواله کاندر ره عقل
چرخ از تو هزار بار بیچاره تر است

_________________________

ای بس که نباشیم و جهان خواهد بود
نی نام زما و نی نشان خواهد بود
زین پیش نبودیم و نبد هیچ خلل
زین پس چو نباشیم همان خواهد بود

_________________________

ساقي گل و سبزه بس طربناک شده‌ست
درياب که هفته دگر خاک شده‌سـت
مي نوش و گلي بچين که تا درنگري
گل خاک شده‌ست و سبزه خاشاک شده‌ست

__________________________

قومی متفکرند اندر ره دین

قومی به گمان فتاده در راه یقین

می ترسم از آنکه بانگ آید روزی

کای بی خبران راه نه آنست و نه این

___________________________

آن قصر که جمشيد در او جام گرفـت
آهو بـچـه کرد و روبه آرام گرفـت
بـهرام کـه گور مي‌گرفتي همه عمر
ديدي کـه چگونه گور بهرام گرفـت

________________________________________________

نشان دهنده پایدار بودن تفکرات حکیم عمر خیام در طول دوره جوانی، میانسالی و پیری

******

هرچند که رنگ و بوی زیباست مرا / چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا

معلوم نشد که در طریخانه خاک / نقاش ازل بهر چه آراست مرا

*********

جوانی

امروز که نوبت جوانی من است / می نوش از آن که کامرانی من است

عیبم مکنید گرچه تلخ است خوش است / تلخ است از آن که زندگانی من است

**********

میانسالی

افسوس که نامه جوانی طی شد / وآن تازه بهار زندگانی دی شد

آن مرغ طرب که نام او بود شباب / افسوس ندانم که کی آمد کی شد

**********

پیری

من دامن زهد و توبه طی خواهم کرد / با موی سپید قصد می خواهم کرد

پیمانه عمر من به هفتاد رسید / این دم نکنم نشاط کی خواهم کرد

__________________________________________________

هرگز دل من ز علم محروم نشد / کم ماند ز اسرار که معلوم نشد

هفتاد و دوسال فکر کردم شب و روز / معلومم شد که هیچ معلوم نشد

مجسمه خیام در چهارطاقی دانشمندان ایرانی در دفتر سازمان ملل متحد

**منصور**

گر تن بدهی ،دل ندهی ،کار خراب است
چون خوردن نوشابه که در جام شراب است

گر دل بدهی ،تن ندهی باز خراب است
این بار نه جام است و نه نوشابه، سراب است

اینجا به تو از عشق و وفا هیچ نگویند
چون دغدغه ی مردم این شهر حجاب است

تن را بدهی ،دل ندهی فرق ندارد
یک آیه بخوانند، گناه تو ثواب است

ای کاش که دلقک شده بودم نه که شاعر
در کشور من ارزش انسان به نقاب است

(فروغ فرخزاد)

kramer

انسان تنها یک جسم دارد

پوسته ای تنها چون شیئی پوسیده

و به آن مینگرد روح

پوستی زخمی و سوراخ که می پوشاند مهره ها و استخوانها را

پس به پرواز درآی از مردمک تا رواق آسمان

تا پره چرخ های یخ زده

تا آنجا که گردونه ها در پروازند

من خواب می بینم روحی گونه گون را

در جامه ای دیگر

که به آتش می سوزد و دگرگون می شود

از هول به امیدی تازه

بی سایه

چون آتشی که می گردد گرد زمین

و تاب آن ندارد فراموش کند برگهای یاس بنفش را

Zerkalo (The Mirror), 1975

The Mirror, 1975

**منصور**

چند سال قبل بطور اتفاقی وقتی به لغتنامه دهخدا مراجعه کردم و صفحات اول جلد مقدمه ( اولین جلد از سری 16 جلدی لغتنامه) را ورق زدم و مقالات بزرگان تاریخ ادبیات ایران (همچون نفیسی ، شهیدی و ...) را نگاهی گذرا کردم به یک مقاله فوق العاده برتر که مقالات دیگران در برابر چنان مقاله تحقیقی و پژوهشی درخصوص زبان فارسی مثل ستارگانی در برابر ماه بود برخوردم کنجکاو شدم نام نویسنده و محقق را بدانم. چندین صفحه که ورق زدم به یک نام برخوردم : دکتر احسان یارشاطر

نمیدانم دوستانی که در این جمع هستند یا خواننده این بخش هستند با این نام آشنا هستند یا خیر اما به شما تا همین حد بگویم که پروفسور احسان یار شاطر در ادبیات و تاریخ زبان فارسی و در رشته خود حتی از پروفسور مهدی سمیعی در رشته خودش سرتر است. به شخصه او را بزرگترین دانشمند زنده ایران میدانم که البته پس از انقلاب به خارج از کشور مهاجرت کرده است...

در بزرگی پروفسور یارشاطر همین بس که وی اولین کسی است که در آمریکا به درجه استادی ( پس از جنگ جهانی دوم) رسیده . او نویسنده کتاب 16 جلدی تاریخ ادبیات ایران و از شاگردان محققان بزرگ شرق والتر هنینگ و مری بویس بوده است. او ویراستار کتاب قدیمی تاریخ ایران کمبریج هم هست. در سال 1347 وی با بودجه 2 میلیون دلاری سازمان برنامه و بودجه کار تدوین دانشنامه ایرانیکا (بزرگترین دانشنامه جهان که درخصوص تمام جزئیات ایران و تاریخ تمامی تاریخهای ایران) است را شروع کرد. با وقوع انقلاب بودجه این دانشنامه از طرف دولت ایران قطع شد و وی بناچار تمام آثار و داشته های ادبی خود را به قیمت سه میلیون دلار فروخت و صرف ادامه ایرانیکا کرد ضمن اینکه بنیاد ملی علوم انسانی آمریکا هم بخش کوچکی از هزینه ها را تقبل کرد. ایرانیکا قرار است 45 جلد شود که تاکنون 16 جلد از آن از طرف یارشاطر و گروهش به رشته تحریر درآمده که در این میان بارها صرفا مقالاتی از این دانشنامه توسط برخی موسسات مانند امیرکبیر (آنهم پیش از انقلاب) چاپ شده است. در تدوین ایرانیکا 40 ویراستار و 1650 پژوهشگر از سرتاسر جهان زیر نظر یارشاطر مشغول تدوین ایرانیکا هستند... یارشاطر مرکز ایرانشنانسی نیویورک را بنیاد نهاو و کتابخانه مرحوم نفیسی را بطور کامل خرید و به این موسسه واگذار کرد.... و....

بوچ کسیدی

از قضا روزی مرا شد سوی قبرستان گذار
دیدم اندر خواب حسرت خفتگان بی شمار

گلشنی ، اما ز تاراج فنا اندر خزان
گلسِتانی خوش ، ولی پژمرده اندر نوبهار

هر طرف زیبا رخی شمشاد قد ، عناب لب
رو بخاک افتاده از تیغ اجل بی برگ و بار

تازه دامادان شبستان عدم را کرده فرش
در گذار نوعروسان باز چشم انتظار

نوعروسان گشته هم آغوش با داماد مرگ
خال بر اعضا ز مور و چنبر گیسو ز مار

یک طرف مستان جام نخوت و جهل و غرور
سر برآورده بزیر خاک از خواب خمار

آندر آن گلزار ناکامی شدم سر گرم سیر
کرده بر احوال یک یک باز چشم اعتبار

جمله را خاموش دیدم از سخن گفتن ولیک
شرح حال خود نمودندی از این بیت آشکار :

« السلام ای بعد ما آیندگان رفتنی
بر شما خوش باد این غمخانه نا ماندنی »

Classic

دوش رفتم به در میکده خواب آلوده .... خرقه تردامن و سجاده شراب آلوده

آمد افسوس کنان مغبچه باده فروش ... گفت بیدار شو ای ره رو خواب آلوده

شست و شویی کن و آن گه به خرابات خرام ... تا نگردد ز تو این دیر خراب آلوده

به هوای لب شیرین پسران چند کنی .... جوهر روح به یاقوت مذاب آلوده

به طهارت گذران منزل پیری و مکن ... خلعت شیب چو تشریف شباب آلوده

پاک و صافی شو و از چاه طبیعت به درآی ... که صفایی ندهد آب تراب آلوده

گفتم ای جان جهان دفتر گل عیبی نیست ... که شود فصل بهار از می ناب آلوده

آشنایان ره عشق در این بحر عمیق ... غرقه گشتند و نگشتند به آب آلوده

گفت حافظ لغز و نکته به یاران مفروش ... آه از این لطف به انواع عتاب آلوده

*

روز حافظ گرامی باد

بوچ کسیدی

گلی از شاخه اگر می چینیم

برگ برگش نکنیم

و به بادش ندهیم

لااقل لای کتاب دلمان بگذاریم

و شبی چند از آن

هی بخوانیم و ببوسیم و معطر بشویم

شاید از باغچه کوچک اندیشه مان گل روید ...

"سهراب سپهری"

http://media.sarpoosh.com/images/9607/96-07-c07-1104.jpg

حالت موضوع بندی \| حالت خطی اشعار و متون ادبی زیبا
نویسنده	پیام

جعبه پيام
» <BATMAN> چه جالب! ولی اشتباه کرد باید زنده میموند و از کسلر انتقام میگرفت » <سروان رنو> راینهارت به نوعی خودکشی کرد. خسته شده بود. عمدا علیه خودش اعتراف کرد ... https://cafeclassic5.ir/showthread.php?tid=189&page=6 » <BATMAN> سرگرد راینهارت خیلی مظلومانه کشته شد اونم درست تو شرایطی که میتونست نجات پیدا کنه ولی بدشانسی آورد ، از طرفی فرمانده کسلر حسابی ازش کینه به دل داشت و آخر زهرشو ریخت! » <شارینگهام> من سرگرد برانت و سرگرد راینهارت رو دوست داشتم که هر دو ی آن ها کشته شدند! » <سروان رنو> ارتش سری رو میشه بارها و بارها دید و خسته نشد. از بس شخصیت هاش عالی هستند. » <شارینگهام> بتمن عزیز ، تجدید خاطره ی خوبی بود. » <BATMAN> / https://uupload.ir/view/secret_aemy_ywx9.mp4/ » <BATMAN> با تشکر از زرد ابری عزیز/ یه لحظه حسابی غافلگیر شدم، چون خیال کردم کارتون یونیکو با دوبله قدیمی قرار گرفته! البته تماشای دوبله جدید هم قطعا لذت بخشه » <سروان رنو> دیوید لینچ بزرگ هم رفت . زمانی منتقدان درباره اش می گفتند نابغه ای که از فرط نبوغ دیوانه شده است ! » <آلبرت کمپیون> من مطمئنم مسعودخان فراستی به کافه کلاسیک سر میزنه و این کامنتها رو می بینه

پيام :