تالار کافه کلاسیک

به جهنم خوش آمدید

سفرنامه عسلویه

... و خداوند جهنم را آفرید تا بندگان گناهکار خویش را عذاب فرماید.

سعادتی ! بود تا چند هفته در خدمت دوستان بسیار خوب کافه نباشیم و به دلیل مسافرت کاری رهسپار منطقه ای اقتصادی شویم. بندر عسلویه یک از قطب های مهم انرژی کشور و همجوار با میدان گازی پارس جنوبی ( بزرگترین میدان گازی جهان ).

نمای خارجی - روز - لانگ شات :

یک جاده خلوت در میان بیابانی لم یزرع دیده می شود. بخارات آسفالت از بالای جاده ، تصویر را مات و مارپیچی می کند. از دور یک ماشین پیکان مدل 58 ، کُپ کرده ، مجهز به کولر ، در حالیکه شیشه های دودی دارد به سرعت به دوربین نزدیک می شود و سپس از گوشه تصویر خارج می شود ... ویژ ژ ژ ...

نمای داخلی - روز - درون ماشین :

( صدای نریشن اول شخص مفرد به شیوه  سانست بولوار ! )

من یک مهندس هستم که برای کاری به بندر عسلویه آمده ام... بسیار خب ... بهتر است اول یه جای پارک پیدا کنم تا بعد .... درست شد .. .اینهم یک جای پارک خوب زیر سایه ... ( در ماشین را باز می کنم تا خارج شوم ) ... هو ف ف ف ... انگار که وارد کوره شده ای ... به داخل ماشین برمی گردم ! ... انگار که بخواهی از داخل پخچال وارد  فر اجاق شوی ... نفس می خورم و دوباره خارج می شوم. چند ساختمان در میان بیابان و بوی گازهای سوخته و گوگود به مشام می رسد. نمی دانم بیشتر شبیه بیابان های لورنس عربستان است یا عمر مختار . اما یک چیز را مطمئن هستم و آن اینکه من نه پیتر اتول هستم و نه آنتونی کویین !

ادامه دارد ...

درود بر همه دوستان ،

در این مدت که نبودیم حسابی دلتنگ شما بودیم.  لازم شد که یک سفر اضطراری به لیبی داشته باشیم چون دوست قدیمی مان ، معمر ( قذافی ) دچار مشکل شده بود و رسم رفاقت نبود که اونو در این شرایط تنها بذاریم. شاعر می فرماید:  دوست آن باشد که گیرد دست دوست ... در پریشان حالی و درماندگی ! استاد قدیم هم گفته است که دوست واقعی را باید در تنگناهای زندگی شناخت. خلاصه اینکه داستان رفاقت ما با معمر به 70 سال پیش برمی گرده ، زمانی که ما با ریک از کازابلانکا فرار کردیم و تو اون شرایط سرهنگ قذافی که اون موقع ستوان بود و علیه نیروهای اروین رومل می جنگید ، به ما پناه داد.

بعد از رسیدن به طرابلس ، معمر در چادر مخصوص اش با شیر شتر از ما پذیرایی کرد و ماجرا را توضیح داد . مشکل مهمی نبود . ظاهرا عده ای از مردم لیبی  علیه معمر جان قیام کرده بودن.  معمر منو روشن کرد و معلوم شد که اکثر اونها مواد مخدر و مشروبات الکلی مصرف کرده بودن وگرنه دلیل نداشت که علیه رهبر خوبی و بامرامی مثل قذافی قیام کنن. با این تفاسیر چند روز به معمر و نیروهاش کمک کردیم و داشتیم پیروز می شدیم که ناگهان خبر رسید  ناتو وارد عمل شده. ما هم که همیشه تابع اصل "  همیشه به طرفی برو که باد می وزد " بوده و هستیم ، به بهانه خرید مهمات ، از دست قذافی و محافظان زن اش فرار کردیم. آخه معمر به محافظان مَرد اعتماد نداره و مثل من زن ها رو بیشتر دوست داره ، البته بعید می دونم دیگه دوام بیاره ولی به هر صورت ما حق دوستی خودمون رو بهش ادا کردیم.

در راه برگشت از لیبی خبر  رسید که بمبی در یک رستوران در شهر کازابلانکا منفجر شده و چندین نفر را کشته ! حسابی نگران شدیم که نکنه کافه ریک باشه. سریع با یکی از همکاران سابق که هنوز در اداره پلیس کازابلانکا خدمت می کنه تماس گرفتیم و معلوم شد که خوشبختانه بمب جای دیگه ای بوده ! و یک گروه تروریستی به نام القاعده مسئولیت انفجار رو به عهده گرفته. به هر حال ناامن کردن شهر عشاق چیزی نبود که ما به راحتی ازش بگذریم. سریع دستور تحقیق صادر شد و معلوم شد که سرکرده این گروه شخصی به نام اسامه بن لادن است و حتی آمریکا هم 10 ساله که دنبالشه. خلاصه شبکه اطلاعاتی رو به کار انداختیم و بعد از چند روز رد این مردک رو در جایی از پاکستان پیدا کردیم.

البته در پیدا کردم محل اسامه باید از همکاری های شایسته جناب ریک هم تشکر کرد چون ایشون با رابط هایی که در سازمان مقاومت و ارتش سری داشتن تونستن خیلی زود سرنخ هایی از محل اسامه رو پیدا کنن. فراموش نکنیم که آلمانی ها هم در زمان جنگ به اعضای سازمان مقاومت می گفتن تروریست ! بگذریم ... به هر صورت این اسامه بن لادن در جای دنج و خوبی مخفی شده بود و برای گرفتن اش نیروی زیادی لازم بود پس قرار شد با برو و بچ  C.I.A و پنتاگون هم هماهنگی کنیم. برای اینکار یه تماس با ویکتور لازلو که از 70 سال پیش سیتیزن آمریکا شده و با مقامات بالا در ارتباطه داشتیم و کارها هماهنگ شد .  نیمه شب حمله صورت گرفت و بن لادن به درک واصل شد تا دیگه هوس بمب گذاری در کازابلانکا رو نکنه.