(۱۳۹۰/۱۰/۳۰ عصر ۱۰:۵۸)Papillon نوشته شده: [ -> ]

عکس تبلیغاتی مربوط به فیلم « بدنام » ساخته « آلفرد هیچکاک » . این عکس صحنه ای را نشان می دهد که در نسخه نهایی فیلم وجود ندارد ( در واقع بازیگر زنی که در کنار " کری گرانت " نشسته اصلا در فیلم ظاهر نمی شود)

چرا . بازیگر مورد نظر همان زنی است که اولین بار همراه سباستین در حال اسب سواری است . همچنین در مهمانی هم یکبار با کری گرانت هم صحبت می شود.

  با سپاس از نکته سنجی شما  ایران کلاسیک گرامی . آخرین باری که « بد نام » رو دیدم  ، از g.e.m classic پخش شد که متاسفانه متوجه این موضوع نشدم .چند وقت پیش یک آلبوم عکس از اینگرید برگمن دانلود کردم که این عکس ، با کیفیت خوبی در آلبوم وجود داشت.  و یادم اومد که این عکس با نوشته ای که همراهش در این قسمت گذاشتم رو در کتاب " هنر سینما " ( دیوید بوردول ، کریستین تامسون) دیده بودم . تشکر از شما بخاطر یادآوری و معذرت از دوستان بابت این اشتباه .

فردریش نیچه در بستر جنون و بیماری، در کنار خواهر سنگدلش! سال 1899 ، یک سال پیش از سفر ابدی اش.

دختر ناپالمی

در هشتم ژوئن سال ۱۹۷۲، دهکده‌ کوچکی در ویتنام جنوبی به نام ترنک بنگ به دست نیروهای ویتنام شمالی افتاده بود، دختری نه سال به نام فان تی کیم فوک در آن زمان ساکن این روستا بودند و قصد داشتند با بقیه مردم و سربازان به جایی امن در ویتنام جنوبی بروند، اما یک خلبان ویتنام جنوبی، آنها را با سربازان طرف مقابل اشتباه گرفت و با بمب ناپالم به آنها حمله کرد، دو تن از اعضای خانواده کیم فوک به همراه دو نفر دیگر از ساکنان روستا در این جریان کشته شدند و پوست و لباس‌های دخترک هم به سختی سوخت و آتش گرفت، طوری که مجبور شد لباس‌هایش را پاره کند و از تنش خارج کند.

 دخترک در جاده منتهی به روستا می‌دوید و فریاد می‌زد: خیلی داغه، دارم می‌میرم، آب می‌خوام، به من آب بدید.

یک عکاس ۲۱ ساله خبرگزاری آسوشیتدپرس در آن زمان در محل حضور داشت، او صدای فریادهای دخترک را شنید و عکسی برداشت که برای همیشه جاودان شد. این عکاس نیک اوت Nick Ut نام داشت.

این عکس، سیر جنگ را تغییر داد، بسیاری از سربازانی که بعد از پایان جنگ، امکان بازگشت به آمریکا را یافته بودند به نیک اوت می‌گفتند که به خاطر عکس اوست که چنین امکانی یافته‌اند.

تا اینجایش را شاید شمار زیادی از شما بدانید. اما بعد از فشار داده شدن شاتر و گرفته شدن عکس، چه پیش آمد؟ نیک اوت می‌گوید که بعد از گرفتن عکس، دیگر تمایل نداشت، عکس دیگری از صحنه بگیرد، بلکه می‌خواست به هر قیمتی شده به دخترک کمک کند.

در صحنه تعدادی از روزنامه‌نگاران بریتانیایی هم حضور داشتند، یکی از آن کریستوفر وین بود که به کیم فوک با قمقمه‌اش آب داد، او دختر را کول گرفت و او را همراه نیک اوت به یک بیمارستان کوچک برد.

آن بیمارستان برای درمان سوختگی شدید کیم فوک مناسب نبود، به همین خاطر روزنامه‌نگاران برای انتقال دختر به بیمارستان مجهز آمریکایی اصرار زیادی کردند و بعد از تقلای زیاد دختر به بیمارستان آمریکایی در سایگون برده شد.
در بیمارستان، پزشکان معتقد بودند که با توجه به شدت سوختگی دخترک زیاد زنده نمی‌ماند و شاید فردا یا پس‌فردا فوت کند. اما بعد از ۱۴ ماه بستری در بیمارستان و ۱۷ عمل جراحی، کیم فوک بهبود یافت و به خانه برگشت، اوت تا زمانی سقوط سایگون و خروج نظامیان آمریکا از ویتنام به صورت مرتب از او عیادت می‌کرد.

کیم فوک وقتی بزرگ شد، پزشکی خواند، اما دولت کمونیستی ویتنام تمایل داشت از او به عنوان یک ابزار تبلیغاتی استفاده کند، او مجبور شد که کالج را رها کند و به دهکده‌اش برگردد، در آنجا به صورت مرتب با روزنامه‌نگاران خارجی ملاقات کند و جلوی آنها نقش بازی کند و حرف‌هایی را که به او دیکته می‌شد بگوید، او به شدت تحت نظر بود و رنج می‌کشید.

 
در سال ۱۹۸۲ او برای معالجات پزشکی به آلمان غربی رفت، با نظر مساعد نسخت‌وزیر وقت ویتنام، در سال ۱۹۸۶ او اجازه یافت که در کوبا به تحصیلات خود ادامه دهد. در کوبا او با یک دانشجوی ویتنامی دیگر که به نام بوی هوی توان آشنا شد، آشنایی که به ازدواج آنها در سال ۱۹۹۲ انجامید. آنها ماه عسلشان را در مسکو سپری کردند. اما در بازگشت، وقتی هواپیمای حامل آنها مشغول تجدید سوخت در کانادا بود، آنها از هواپیما پیاده شدند و پناهندگی سیاسی درخواست کردند که مورد قبول واقع شد. این زوج حالا در آژاکس در اونتاریو زندگی می‌کنند و دو فرزند دارند.

در سال ۱۹۹۶، فوک با جراحانی که جانش را نجات دادند، ملاقات کرد. سال بعد او امتحان شهروندی کانادا را با موفقیت گذراند و شهروند کانادا شد.

در سال ۲۰۱۰، او در برنامه‌ای برای رادیویی بی‌بی‌سی ۴ توضیح داد که چگونه بنیاد خیریه‌اش در سال ۲۰۰۳ به کمک امکانات پزشکی کانادا به نجات یک کودک عراقی به نام علی عباس که در جریان حمله به بغداد هر دو دست را خود از دست داده بود، یاری رسانده است.

کیم فوک حالا ۴۹ ساله است، جمعه هفته قبل در جریان میهمانی شامی به مناسبت چهلمین سال گرفته شدن این عکس تاریخی،با عکاس -نیک اوت- و بقیه روزنامه‌نگاران، پزشکان و پرستارانی که او به او کمک کرده بودند، ملاقات کرد.

عکسی از محل گرفته شدن عکس، بعد از چهل سال

 

 

تجدید دیدار عکاس با سوژه‌اش بعد از ۴۰ سال

ماتم در ماراکانا

جنگ جهانی دوم موجب شد تا به مدت ۱۲ سال خبری از جام جهانی نباشد . چهارمین جام جهانی٬ به میزبانی برزیل در سال ۱۹۵۰ برگزار شد. ۱۳ تیم در رقابت ها شرکت کردند و در ۴ گروه قرار گرفتند . تیم های برتر راهی مرحله فینال شدند . این بار خبری از دیدار فینال نبود و مرحله نهایی به صورت گروهی برگزار می شد. تیم های برزیل٬ اسپانیا ٬ سوئد و اروگوئه برای قهرمانی تلاش می کردند و برزیلی ها امیدوار بودند به لطف میزبانی برای اولین بار جام ژول ریمه را فتح کنند. اوروگوئه و برزیل مدعیان قهرمانی به نظر می رسیدند و برزیل در آن دوره تیمی شکست ناپذیر به نظر می رسید. برزیل با نتیجه ۷ بر ۱ از سد سوئد عبور کرد که ۴ گل ازگل های برزیل را آدمیر به ثمر رساند و پس از آن نیز توانست با نتیجه ۶ بر ۱ از سد اسپانیا عبور کند. آخرین دیدار مرحله گروهی فینال بین برزیل و اروگوئه برگزار شد. نزدیک به دویست هزار نفر به ورزشگاه ماراکانا آمدند تا قهرمانی تیم ملی کشورشان را از نزدیک تماشا کنند. یک تساوی هم برای قهرمانی میزبان کافی بود٬ ولی در کمال تعجب این اروگوئه ای ها بودند که توانستند با غلبه بر تیم میزبان ٬ جام قهرمانی را بالای سر ببرند. اروگوئه در آن دیدار با نتیجه ۲ بر ۱ به پیروزی رسید. برزیلی ها هرگز بارگوسا ٬ دروازه بان خود را نبخشیدند او گل بدی خورد تا برزیل به ماتم سرا تبدیل شود گلی که به گل شوم مشهور شد.

http://www.lionsgold.blogfa.com/cat-1.aspx

شادمانی ادسون آرانتس دو ناسیمنتو ملقب به پله

با القابی دیگر چون :
«او ری» (شاه) و «پرولا نگرا» (مروارید سیاه)

با افتخار کسب سه جام جهانی و ثبت ۱۲۸۱ گل در طول دوران بازیگری ...

گاهی اوقات صحنه هایی در عرصه های گوناگون هنری، رخ می دهد که به شدت منقلب کننده اند.... نظیر این دو عکس که وقتی دیدمشان، کوشیدم با یک مضمون مشترک آنها را به هم متصل کنم. قدردانی... قدردانی دو هنرمند جوان از اساتید درگذشتۀ خود.....

سمت راست، چهرۀ خیس از اشک "ایّوب آقاخانی" است، نمایشنامه نویس، کارگردان و مدرس جوان تئاتر که در سوگ استاد "حمید سمندریان" با این جمله به سختی گریست: " ما بلد نیستیم جای خالی بزرگان را پر کنیم...."

و سمت چپ... اشکهای "حمید حامی" است در اجرایی روی صحنه و زنده.... به یاد استاد "بابک بیات" که نقشی غیرقابل انکار در تکامل موسیقی پاپ معاصر ما داشتند.....

قدردانی جوانان از پیشکسوتان همواره ستودنیست........ یادمان نرود از کجا به کجا رسیده ایم....

بامهر... بانو

بازیکنی‌که به خاطر گلِ‌خودی کشته‌شد+ عکس

(۱۳۹۱/۹/۵ عصر ۱۲:۳۱)زبل خان نوشته شده: [ -> ]

جام جهانی ۹۴ با وجود تمام خاطرات خوب، یادآور اتفاقی تلخ در دنیای فوتبال است.

به گزارش نامه، آندرس اسکوبار مدافع تیم ملی پرقدرت کلمبیا که حتی برایش شانس قهرمانی در جام جهانی ۹۴ را نیز قائل شده بودند، در دیدار برابر آمریکا به اشتباه دروازه تیم خود را باز کرد.

این گل به خودی باعث شد کلمبیا از جام جهانی کنار برود اما هیچکس فکر نمی کرد کمی بعد اسکوبار به خاطر این اشتباه توسط یک هوادار خشمگین با اسلحه کمری به قتل برسد.

وای ی ی ی عجب یادآوریه جالبی بود!! و چه عکس دقیق و بجایی ...جام جهانی 94 با اون بازی های زیبا و مخصوصا اون ساعت خاصش همیشه واسه من خاطره هست!!!

یادمه برای اینکه بتونم تا نزدیکای صبح واسه دیدن بازیها بیدار بمونم، یک تفنگ آبپاش اسباب بازی خریده بودم و به هر وقت نیمه های شب ناخوداگاه پلکام روی هم میرفت!! 2 تا گلوله تو هر چشمم خالی می کردم!!!!!... خاطره ازون بازی ها زیاد هست ولی بی شک دردناک ترینش همین کشته شدن آندریاس اسکوبار بیچاره اس! تا جایی که یادمه اگر اشتباه نکنم با 12 تا گلوله هم کشته شد بنده خدا... بعد از اون گل به خودی چه خوشحالی می کرد "الکسی لالاس" !!! همه جام جهانی 94 یک طرف تیپ و قیافه جالب الکسی لالاس هم یک طرف!!!! راستی لالاس الان کجا و در چه حال هست؟کسی خبری داره؟؟!!

الکسی لالاس الان مدیر باشگاه گالکسی هست که دیوید بکهام هم توی این تیم عضویت داره..

...

یکی از خاطرات این بازیها که در ذهنم مونده بازیهای خوب تیم عربستان هست که در اولین حضورش از گروهش صعود کرد...و گلی که سعید العویران بازیکن عربستان به تیم بلژیک زد و دقیقا شبیه گل مارادونا به انگلیس بود که از وسط زمین همه رو دریبل کرد.

....

این هم از گل موردنظر که اسکوبار در بازی با آمریکا وارد دروازه خودی کرد..

http://www.y o u t u b e . c o m/watch?v=wV_l4tGdlvM

وقتی جان اف کندی فقید در یک مراسم ساده بازدید ، با این پیشاهنگ جوان دست می داد اصلا نمیتوانست حدس بزند که همین پسرک سی سال بعد بعنوان چهل و دومین رئیس جمهوری ایالات متحده آمریکا سوگند یاد کند .

خواندن مصاحبه ای قدیمی با الیور استون ، بخاطر اثر درخشان اش جی اف کی مرا به یاد این تصویر و عکس مشترک  " بیل کلینتون و جان اف کندی " انداخت.

وزارت دادگستری دولت آمریکا در نهایت و علیرغم رد کردن ادعاهای موجود و اعلام نام لی هاروی آزوالد بعنوان تنها عامل  ترور کندی ،  وجود دستهایی پنهان در ترور رئیس جمهور جوان را منتفی ندانست و بخاطر منافع ملی و ملاحظات سیاسی مقرر کرد که در سال 2029 مدارک اصلی مربوط به پرونده قتل کندی را علنی کرده و به اطلاع عموم برسانند ، اما جیم گاریسن دادستان وقت نیواورلئان ( که کوین کاستنر در فیلم حی اف کی نقش اش را ایفا کرد ) در سال 1993 از دنیا رفت و آنقدر عمر نکرد تا احتمالا بتواند نتیجه نهایی و واقعی تلاش هایش برای اثبات فرضیه توطئه قتل جان اف کندی به دست  عوامل حکومتی و امنیتی آمریکا را ببیند.

آخرین تصاویز فیلم اولیور استون شعارهای روی دیوار آرشیو ملی آمریکا در واشینگتن دی سی و محل نگهداری اسناد محرمانه دولتی را نشان میدهد....

گذشته را مطالعه کنید.

گذشته مقدمه آینده است.

هوشیاری ابدی بهای آزادی است.......

24 آوريل 1915 نسل كشي ارامنه

نسل‌کشی ارامنه (به ارمنی:Հայոց Ցեղասպանություն، به ترکی استانبولی:Ermeni Kırımı) که گاهی با عناوین دیگری چون هولوکاست ارامنه، کشتار ارامنه و نیز توسط خود ارمنی‌ها با عنوان جنایت بزرگ (به ارمنی:Մեծ Եղեռն) شناخته می‌شود، به نابودی عمدی و از پیش برنامه‌ریزی شده (نسل‌کشی) جمعیت ارمنی ساکن سرزمین‌های تحت کنترل امپراتوری عثمانی در خلال و درست پس از جنگ جهانی اول (۱۹۱۵ تا ۱۹۱۷ میلادی) توسط دولتمردان عثمانی و رهبران قیام ترکان جوان اطلاق می‌شود.عملیات در قالب کشتارهای دسته‌جمعی و نیز تبعیدهای اجباری در شرایطی که موجبات مرگ تبعیدشدگان را فراهم آورد، انجام می‌پذیرفت.امروزه تعداد کل قربانیان نسل‌کشی ارامنه به طور عام بین یک تا یک و نیم میلیون نفر برآورد شده‌است. در طی این دوران دیگر گروه‌های قومی منطقه، از جمله آشوریان و یونانیان، نیز به طریقی مشابه مورد حملهٔ ترکان عثمانی قرار گرفتند به گونه‌ای که برخی از محققان این رویدادها را نیز بخشی از همان سیاست نابودسازی قومی دولت‌مردان ترک دانسته‌اند. امروزه این رویداد به طور گسترده به عنوان یکی از اولین نسل‌کشی‌های قرن بیستم شناخته می‌شود.

علاوه بر دستگیری و اعدام ارامنه، جمعیت بسیار زیادی از مردان، زنان و کودکان ارمنی از خانه و کاشانه خود تبعید، بدون هیچ دسترسی به آب و غذا به قصد مرگ وادار به راهپیمایی در مسیرهای طولانی و بیابانی شدند. تجاوز و آزار و اذیت جنسی قربانیان توسظ نیروهای متخاصم در طول تبعید به دفعات گزارش شده‌است.

پژوهش‌های بسیار زیادی درباره نسل‌کشی ارامنه انجام شده و می‌شود.که قریب به اکثریت آنها وقوع چنین نسل کشی را واقعی و انکارناپذیر می‌دانند. امروزه کشور ارمنستان خواهان به رسمیت شناختن این نسل کشی است اما دولت ترکیه علی‌رغم عدم انکار وقوع چنین واقعه‌ای از پذیرفتن این واقعه با عنوان «نسل کشی» خود داری کرده و وجود سیاست سیستماتیک برای نابودی ارامنه را قبول ندارد. ترکیه معتقد است که در آن سالها علاوه بر ارمنی‌ها ترکهای بی دفاع نیز قربانی آشفتگی‌ها شده‌اند.

انتقال ارامنه به بيابان هاي بي آب و علف

تجاوز و به صليب كشيدن دختران جوان ارمني

اخراج ارامنه اغلب اوقات با غارت ، تجاوز و کشتار همراه بود . خیلی از اخراج شدگان کشته شدند ، یا از گرسنگی و بی سرپناهی در راه ارودگاه‌های نزدیک دیرالزور –شهری در نزدیکی رودخانه فرات در کشور سوریه امروزی – جانشان را از دست دادند . چندین هزار نفر از گرسنگی و بیماری در ارودگاه‌های اسرای جنگی –که در آنجا ساخته شده بود- جانشان را از دست دادند.

اجماع نظری در مورد علت‌ها و هدف‌های اخراج ارامنه ممکن است هرگز بدست نیاید . صاحب منصب‌های ترک اجازه وارسی آرشیو تاریخ جنگ را به گروه مستقل تحقیقاتی تاریخ را ندادند و هدف دولت عثمانی از اخراج ارامنه حل نشده باقی‌مانده‌است . خاطره این واقعه به عنوان جنبه بسیار مهم بر هویت ملی ارامنه تا به امروز باقی‌مانده‌است و خیلی از ارامنه ادعا می‌کنند که هیچ سازشی با جمهوری ترکیه تا زمان به رسمیت شناختن عمل نسل کشی امکان ندارد^.

دانشنامه ایران در این مورد نوشته است: «بزرگ‌ترین رویداد مصیبت‌بار در تاریخ ارمنیان با آغاز جنگ جهانی اول روی داد. در ۱۹۱۵م دولت «ترکان جوان» تصمیم گرفت همۀ جمعیت ارمنی ۰۰۰‘۷۵۰‘۱نفری کشور را به سوریه و بین‌النهرین انتقال دهد. آنـان ارمنیان عثمانی را بـه رغـم تعهد بسیـاری از آنـان بـه وفاداری ـ عنـاصـر خطرناک خارجـی و شریک در توطئۀ دشمن مسیحی‌گرای تزاری برای برهم زدن فعالیتهای عثمانی در شرق می‌دانستند. در آنچه بعدها «نخستین نسل‌کشی» سدۀ ۲۰م خوانده شد، صدها هزار ارمنی که از خانه‌های خود رانده شده بودند، یا قتل‌عام شدند، یا در خلال جابه‌جایی قومی، آن قدر پیاده راه پیمودند تا جان باختند. شمار کشته‌شدگان ارمنی در ترکیه طی سالهای ۱۹۱۵ تا ۱۹۲۳م بین ۰۰۰‘۶۰۰ تا ۰۰۰‘۵۰۰‘۱ تن برآورد شده است. علاوه بر این، طی این مدت دهها هزار تن از آنان به روسیه، لبنان، سوریه، فرانسه و ایالات متحده مهاجرت کردند.

مقاله‌ای در نیویورک تایمز به تاریخ ۱۵دسامبر ۱۹۱۵ درباره نسل کشی ارامنه توسط دولت عثمانی

علت‌های نسل‌کشی ارامنه

طرفداران وقوع نسل کشی یکجانبه ارامنه معتقدند که پان ترکیسم به دو دلیل به قتل‌عام مبادرت کرد:

• نخست دلیل جغرافیایی چرا که ارمنیان همچون دیواری آهنین میان ترکهای عثمانی و ترک زبانان قفقاز که هیچگونه پیوست نژادی با آنان ندارند و ترکان آن سوی دریای خزر بودند، قرار گرفته بودند.
• دوم اینکه مسیحی بودند و باوجود فشار و تعقیب و تجاوز حاضر نمی‌شدند که دین خود را عوض کرده به اسلام بگروند، ازاین رو از میان برداشتن این سد و نابودی ملت ارمنی امری ضروری می‌نمود.

دلیل سوم تلاش ارمنی‌ها برای ایجاد دولت مستقل در خاک ترکیه بود.

جنگ جهانی اول چنین فرصت مناسبی را به ترکان جوان داد. سرانجام در سال ۱۹۱۵ طی یک برنامه از پیش ریخته شده، نژادکشی ارمنیان را به مرحله اجرا درآوردند — برنامه‌ای که الگویی برای نازی‌ها در جنگ دوم جهانی شد. نابودی ملت ارمنی توسط دولت وقت ترکیه (ترکان جوان) به شکلی دقیق و محرمانه طرح ریزی و اجرا شد. در راس این طرح محمد طلعت پاشا وزیر کشور، اسماعیل انور (انور پاشا) وزیرجنگ و احمد جمال پاشا وزیر دریاداری ترکیه قرارداشتند و ازاعضای حزب اتحاد و ترقی بودند. اینان برای پیشبرد هدف‌های خود به دولت آلمان وابسته شده بودند. دولت ترکیه برای اجرای این طرح کمیته‌ای سه نفره تشکیل داد که اعضای آن بهاالدین شاکر، شکری و دکترناظم بودند. این طرح در سال‌های ۱۹۲۳ - ۱۹۱۵ در ارمنستان غربی که تحت اشغال امپراتوری عثمانی بود، به اجرا در آمد و طی آن بیش از یک و نیم میلیون از مردم بی‌دفاع ارمنی از زن و مرد و پیر و جوان قربانی شدند و حدود یک میلیون نفر دیگر در سراسر جهان پراکنده شدند.

بنا بر این طرح نخست کلیه مردان ارمنی از ۱۵ سال تا ۵۰ سال را که توان داشتند، به بهانه بردن به جبهه‌های نبرد به ارتش فرا خوانده شدند. در آنجا آنها را خلع سلاح کرده و به گردانهای بیگاری در پشت جبهه منتقل کردند.

به رسميت شناختن نسل كشي

دولت ترکیه وجود چنین کشتاری را منکر نمی‌شود اما وجود سیاست سیستماتیک برای نابودی ارامنه را قبول ندارد. ترکیه معتقد است که در آن سالها علاوه بر ارمنی‌ها ترکهای بی دفاع نیز قربانی آشفتگی‌ها شده‌اند. ترکیه به جای نسل کشی از تراژدی بزرگ برای نامیدن آن استفاده می‌کند برخی نهادهای واقع در ترکیه از جمله شاخه استانبول جمعیت دفاع از حقوق بشر این واقعه را نسل کشی می‌دانند. تا کنون بیست کشور این واقع را به عنوان نسل کشی به رسمیت شناختند که از آن جمله می‌توان به فرانسه، سوئد و کمیته روابط خارجی سنای آمریکااشاره کرد.

منبع : ويكي پديا

ارنستو رافائل گوارا دلاسرنا معروف به چه گوارا

حداقل 90% درصد از مردمی که عکس این فرد را بر دیوار اتاق خود میزنند یا تی شرتی میپوشند که عکس او را دارد، نمیدانند او کیست! یا حداکثر این قدر میگویند که یک کماندوی آرژانتینی بوده که به نبرد با امپریالیسم امریکا (بخوانید امریکای جهانخوار) پرداخته و در نبردهای پارتیزانی شرکت داشته است. (این را بر اساس مشاهدات خودم میگویم. هیچ مرجعی آمار رسمی از تعداد افرادی که چه گوارا برایشان یک نماد بی نظیر مقاومت و مبارزه است اما نمیدانند او اصلا که بوده و چه کرد وجود ندارد).

شوربختانه او نیز به پدیده ای همچون کوروش کبیر و دکتر شریعتی بدل شد. نقل قولهای بی مورد و بی معنی از او در همه جا میشنوید که هرگز نگفته است. چهره ای آزاد اندیش و دوست دار حقوق مردم! (هرچند بلایی که او بر سر مردمش آورد بسیار بدتر از بلایی بود که شریعتی بر سر مردم کشور خودش آورد)

محبوبیت او نیز بیشتر مرهون تصاویری است که از او گرفته شده (مانند تصویری که در بالای همین پست قرار داد و توسط  یک عکاس کوبایی به نام آلبرتو کوردا گرفته شده است) و همچنین نوع مرگ او. همه مردم چه گوارا را یک فرد انقلابی و سخت کوش و سمبلی از طغیان اجتماعی میدانند و این تصاویر او این ذهنیت را تقویت میکند.

در مورد این که چه گوارا که بود و چه کرد میتوانید زندگی نامه او را مرور کنید. شاید مجال آن بحث در اینجا نباشد. در مورد دستاوردهای او و فیدل کاسترو و ماحصل اندیشه های آنان فقط کافی است وضعیت بسیار وحشتناک و نکبت باری را ببینید که کوبا در آن گرفتار شده است.

طرفداران چه گوارا بعید است بدانند ایشان رییس زندانی به نام لاکابانا بوده است و در زمان او 400 نفر در این زندان اعدام شده اند.

در اینجا فقط قسمتی از نقل قولهای ایشان را با هم مرور میکنیم. قضاوت با خودتان.

“نفرت بعنوان عنصر مبارزه؛ نفرت بی تساهل نسبت به دشمن، می‌تواند انسان را فراتر از محدودیت‌های انسانی سوق دهد، و اینگونه او را به یک ماشین کشتار موثر، خشن، گروهی و خونسرد تبدیل ‌می‌کند.”

آوریل 1967 در پیامی به نشریه ترایکان تیننتال

"بینی من با لذت بوی تند باروت و خون دشمن را حس میکند و ملتهب می‌شود،"

“خیلی خوش گذشت، بمب‌ها، سخنرانی‌ها و اتفاقات دیگری که مرا از این یکنواختی زندگی‌ام بیرون آورد.”

سال 1954 - نامه ای به مادرش

“اینجا، در جنگل های کوبا، زنده و تشنه به خون هستم" 

28 ژانویه 1957

“مشکل را با یک هفت تیر کالیبر ۳۲ حل کردم. یک گلوله در سمت راست مغزش… حال وسائلش متعلق به من است.”

پس از کشتن  یوتیمو گوئرا در ژانویه 1957 - دفترچه خاطرات

(۱۳۹۲/۷/۱۹ صبح ۰۱:۰۴)Schindler نوشته شده: [ -> ]

حداقل 90% درصد از مردمی که عکس این فرد را بر دیوار اتاق خود میزنند یا تی شرتی میپوشند که عکس او را دارد، نمیدانند او کیست! ................

جناب شیندلر عزیز

تشکر بخاطر پستی که قرار دادید و لازم دانستم این را هم اضافه کنم :

چگوارا که به عبارتی حامی مردمان مظلوم و آزادی بخش کوبا تا ... بولیوی و باز تا... ویتنام ( که بهشان نرسید ) بوده و سمبل آزادی خواهی و عدالت و یکسانی ( ازنوع کمونیستی ) و ووووو ....

جالب است بدانید :

ایشان تنها در عکسهایی که ازش منتشر شده به همراه خانواده اش از جمله همسرش ، یک انقلابی خانواده دوست و نمادی برای سایرین بوده ، در حالی که یک شخص نه تنها حامی ناموس مردم نبوده بلکه متجاوز و متعرض به نوامیس مردم از جمله منشیان دفاترش و هر ( گریلای ) دختری که در جبهه اش مبارزه میکرد و زیباروی بود .

متاسفانه داستان روابط جنسی ( نامشروع از منظرهمهء ادیان) و تجاوزهای بی شرمانه اش به دختران جوان و باکره را کسی تعریف نمیکند و چه بسا همان دخترکان جوان که از ترس تن به همخوابگی با او داده اند بعدها با افتخار رابطه اشان را نقل کرده باشند. 

در ( لاست سیتی / شهر گمشده / 1996) ساخته و پرداختهء اندی گارسیا خیلی مختصر به این نوع روابط چه گوارا اشاراتی نامحسوس شده است. ( اندی گارسیا اصالتن کوباییست و در دوران انقلاب کوبا کودک یا نوجوان و شاهد عینی انقلاب بوده است ) .

نکتهء قابل توجه اینکه :

چگوارا همچون بسیاری دیگراز رهبران گروه های چریکی ، معتقد بود که یک چریک ( گریلا ) نباید همسر بگزیند و لا اقل تا گرفتن نتیجهء فعالیتش باید مجرد بماند ( چه پسر چه دختر ) که مشابه این اعتقاد را من در دو اپوزسیون دیگر ( یکیشان ایرانی ) دیده ام .

و استدلالشان این است که چریک متاهل نمیتواند از جان مایه بگذارد .

متاسفانه این اشخاص به دست تاریخ سپرده میشوند و تاریخ نگاران هم در بازگویی حقایق کم خیانت نمیکنند.

این بحث اسطوره سازی تو تاریخ جهان مقوله ای هست که حالا حالاها دست از سر مردم برنمی داره کافیه که  آگاهی و مطالعه نداشته باشی تا سفید رو برات سیاه و سیاه برات سفید جلوه بدن

تو کشور ما هم که ی مشت مردم خرافاتی و بدبخت و عقب مونده و ....................

حداقل من با شیندلر موافقم

زن عموی دوستم کوبایی هستش

چیزایی تعریف می کنه که 180 درجه با چیزایی که ی عمر تو مخ مردم بدبخت می کردن متفاوته

ممکنه برا $10 تو کوبا جونت رو بگیرن

گالیله 600 سال پیش گفت زمین گرده کلیسا خواست اتیشش بزنه بعد که مجبورش کردن حرفش رو پس بگیره

و اونم برای حفظ جونش اینکار رو کردیکی از شاگردهاش به گالیله گفت بدبخت اون مردمی که یک قهرمان ندارن

گالیله جواب داد بدبختتر اون مردمی هستند که نیاز به قهرمان دارند.

حالا جریان چه گوارا و فیدل کاسترو ........... و ............. ....و    کسانی دیگر

از تو متن قهرمان سازی و اسطوره سازی و تبلیغات کمونیسم و توده و  هزار تا کوفت و زهرمار دیگه دهه 50 تو جوانهای پر شر و شور ایرانی این آقا سر برآورد و تا الان هم با همون 10 الی 15 تا عکس تبلیغاتی معروفش

پشت سایه تبلیغات چهره واقعی خودش رو پنهان کرده...........

" گهی پشت به زین و گهی زین به پشت " 

گویا زمانی صدام حسین برای اهانت به مبارزین ( اتحادیهء میهنی کردستان عراق ) ، تسبیحی برای جلال طالبانی در کوهها می فرستد تا بیکار نماند و طالبانی آن را می پذیرد .

بعد از سرنگونی صدام ، طالبانی، در زندان به دیدار او می رود و می پرسد : یادت هست زمانی تسبیحی برایم فرستادی تا از بیکاری حوصله ام سرنرود ؟

صدام می گوید : خوب به یاد دارم .

طالبانی همان تسبیح را به صدام پس می دهد و می گوید : آن زمان من چندان بیکار هم نبودم ، لیکن اکنون در این دنیا تو بیکار ترین انسانی . پس بگیر تا حوصله ات سرنرود !

پ ن : وقتی صدام تو زندان بود ، چندباری از کنار همان زندان عبور کردم ( چه در ماشین و چ  پیاده ) .

حس عجیبی داشت برام وقتی صدام رو پشت اون دیوارهای بلند تجسم میکردم و به زندانیان ( ابوغریب ) و عمرازدست رفته شان ، شکنجه ها و زجه هایشان فکر میکردم.

آرزو میکردم اجازه میدادند بروم و از نزدیک چند دقیقه ای رودررو نگاهش میکردم و از ته دل به عاقبتش میخندیدم. 

گریه مردی فرانسوی هنگام رژه نیروهای آلمان نازی در پاریس

معنی این عکس رو بعد از دیدن مسابقات تور دو فرانس (که برای اولین بار بعد از انقلاب در شبکه ورزش پخش شد)بهتر فهمیدم.

ناهار بر فراز آسمان خراش

ناهار بر فراز آسمان خراش (ناهار خوردن کارگران ساختمانی نیویورک بر روی یک تیرآهن) یک عکس سیاه و سفید معروف است که طی ساخت و ساز ساختمان آر سی ای در مرکز 30 راکفلر در منهتن نیویورک گرفته شده است.

این عکس یازده مرد را که در ارتفاع 256 متری بر فراز خیابان های نیویورک با پاهای آویزان روی یک تیرآهن نشسته اند و ناهار می خورند را به تصویر می کشد. عکس در تاریخ 20 سپتامبر, 1932 در شصت و نهمین طبقه ی ساختمان آرسی ای و در آخرین ماه از ساخت و ساز گرفته شده است. به گفته مسئولین بایگانی, این عکس در حقیقت از پیش تعیین شده بود. هرچند این عکس کارگران ساختمانی واقعی را نشان می دهد, اما اعتقاد بر این است که این لحظه توسط مرکز راکفلر برای تبلیغ آسمان خراش جدیدش به وجود آمد. این عکس 2 اکتبر در ضمیمه عکس یکشنبه های روزنامه نیویورک هرالد تریبیون چاپ شد. نگاتیو شیشه ای آن هم اکنون متعلق به شرکت کوربیس است که آن را در سال 1995 از آرشیو آژانس خبری اکمه نیوز پیکچرز به دست آورد.

قبلا عکاس آن را "ناشناس" می دانستند, ولی از سال 2003 به چارلز سی. ابتز و اشتباها به لوئیس هاین نسبت داده شده است. هم اکنون شرکت کوربیس به طور رسمی وضعیت آن را به ناشناس برگردانده, هرچند منابع آن را همچنان به ابتز نسبت می دهند.

ادعاهای متعددی در رابطه با هویت مردان در تصویر وجود دارد. فیلم مردان در ناهار برخی از این مردها را با احتمال اصلیت ایرلندی ردیابی کرده, اما کارگردان در نظر دارد مصاحبه های بیشتری را برای پیگیری ادعاهای دیگر از جانب اقوام سوئدی انجام دهد. از سمت چپ, نفر سوم جوزف اکنر, نفر چهارم مایکل برهنی, نفر پنجم البین اسونسن و ششمین نفر که سیگار به لب دارد پیتر رایس, کارگر موهاکی, اهل کاهنویک کاناداست. اولین مرد از سمت راست گوستی (گوستاو) پوپوویچ کارگر اسلواکی از دهکده ویشنی اسلوکو در منطقه لوچاست. گوستی در اصل نجار و چوب بر بود. او در سال 1932 کارت پستالی را با این عکس برای همسرش ماریشکا فرستاد که نوشته بود:"نگران نباش, ماریشکای عزیزم, همانطور که می بینی من هنوز بطری در دست دارم. گوستی تو." وی در آغاز جنگ جهانی دوم به ویشنی اسلوکو بازگشت و یک کشاورز شد. گوستی در پایان جنگ جهانی دوم با نارنجک در مزرعه اش کشته شد. قبر مشترک او و ماریشکا در گورستان ویشنی اسلوکو قرار دارد. نام سومین نفر از راست جو کورتیس است. گفته شده مردی که نفر چهارم از سمت راست نشسته است ایرلندیست و فرانسیس مایکل رافرتی نام دارد. کسی که سمت راست او نشسته, همکار ایرلندی و بهترین دوست مادام العمر او, استرچ دوناهوست.

سر الکس فرگوسن, تمام مدتی که مربی منچستر یونایتد بود, از این عکس به عنوان ابزاری انگیزشی استفاده می کرد و زمانی که تیم تشکیل می دادند آن را به بازیکنانش نشان می داد. با توجه به این که یازده مرد در تصویر است, سر الکس گفت:"بزرگرین کاری که یک تیم می تواند انجام دهد چیست؟ آن ها می توانند جانشان را برای یکدیگر فدا کنند و گاهی وقت ها زمانی که یک نفر می افتد دو نفر می توانند نجاتش بدهند."