اگرچه همیشه توجه و علاقه به سمت و سوی نقشهای مثبت و اصلی فیلمها متمرکز شده است اما باید اذعان داشت که بدون وجود نقشهای منفی و مقابل و به اصطلاح بدمن ها داستان هر فیلمی آنگونه که مخاطب انتظار دارد پیش نمی رود. وجود نقشهای منفی در همه فیلمهاست که باعث به هیجان رسیدن بینندگان و در نهایت دست یافتن به لذت ناشی از موفقیت قهرمان داستان می شود.
در تاریخ سینما نقشهای منفی بسیار زیادی وجود داشته که بسیاری از آنها هم جاودانه شده اند و حتی در برخی از موارد میزان محبوبیت آنها از کاراکترهای مثبت هم فراتر رفته است. در این بخش به معرفی بهترین و اثرگذارترین این نقشها پرداخته و در مورد آنها به بحث می پردازیم.
نورمن بیتس (آنتونی پرکینز) در فیلم روانی
در فیلم روانی ساخته آلفرد هیچکاک، آنتونی پرکینز در نقش نورمن بیتس یکی از جاودانه ترین و البته خبیث ترین بدمن های تاریخ سینما را رقم می زند. چهره معصوم و صدای آرام و لرزان نورمن به گونه ای است که کمتر کسی تصور می کند که او یک مریض روانی و قاتلی خطرناک است.
زمانی که ماریون با بازی جانت لی در حمام متل بیتس به طرز فجیعی به قتل می رسد، همه نگاه ها متوجه مادر نورمن به عنوان مظنون درجه یک است. حتی زمانی که آربوگاست کارآگاه پلیس با ضربات بی رحمانه چاقو به قتل می رسد، بر همگان مسلم می شود که مادر نورمن قاتلی حرفه ای و بی رحم است. اما سرانجام در سکانس های پایانی دست نورمن رو شده و مشخص می شود قاتل در حقیقت همان نورمن است که با داشتن شخصیت دوگانه در نقش مادرش که سالها پیش از دنیا رفته، دست به جنایت می زند.
یکی از زیباترین سکانسهای تاریخ سینما زمانی رقم می خورد که نورمن در بازداشتگاه بر روی یک صندلی نشسته و شخصیت های دوگانه اش در حال کلنجار با یکدیگر هستند. هنگامی که دوربین بر روی چهره او کلوزآپ می شود نورمن با لبخندی مرموز بیننده شوک زده فیلم را به وحشتی عمیق و فراموش نشدنی فرو می برد.
آنتونی پرکینز(1932-1992) اگرچه با هنرنمایی در نقش نورمن بیتس اعتبار و شهرت فراوانی کسب کرد اما هیچ گاه نتوانست موفقیت خود را تکرار نماید و تا آخر عمر در سایه کاراکتر نورمن بیتس باقی ماند.