درود

به نظر من حضور دوبلور ها در کسوت بازیگری یا مجری گری  باعث میشه از میزان افسونگری و خیال انگیز بودن صدای اونها کاسته بشه

شای شما بگید این حق یک دوبلره که در عرصه های مختلف طبع آزمایی بکنه و خودشو محک بزنه

 به عقیده من یک دوبلور باید "کف نفس" داشته باشه حرص و هوس دیده شدن در قاب تصویر رو در خودش بکشه و از بین ببره و این یک ریاضت و بینش والا ست

به عبارتی در این مورد خاص، داشتن یک فضیلت(دوبله) بهتر از داشتن چند فضیلته(دوبله+هنرپیشگی+مجریگری و...)

با این دیدگاه موافقید یا مخالف؟!

نه، درباره‌ی اونایی که چهل سال اخیر وارد کار گویندگی شدن این مسأله بی‌اهمیت و علی‌السویه‌س ولی درباره‌ی قدیمی‌ها کسانی که صدای اصلی‌شون خاص‌ه و بدون تیپ‌سازی گوینده‌ی ثابت هنرپیشه‌ی مشهوری‌ن بهتره با همون صدا بازیگری و مجری‌گری تلویزیونی نکنن کما این که تا وقتی مملکت بهترین هنر هشتم دنیا را داشت معمولا نمی‌کردن.

من هم با شما موافقم .

البته منظور من دوبلورهای شاخصی هست که همه ی ما با اونها خاطره داریم .

وقتی به دوران کودکی خودم برمیگردم و خاطره حضور افرادی همچون ژاله علو و حسین عرفانی ، ناصر طهماسب ، شهلا ناظریان و .... در تصویر تلویزیون و یا سینما رو بیاد میارم . ابتدا از دیدن صاحبان اون صداها خوشحال میشدم ولی بعد از اون هربار که صدای این عزیزان رو در آثار شاخص سینما میدیدم ، تصویرشون رو بیاد می آوردم و تا مدتی با صدای این نفرات روی تصویر بازیگر اصلی فیلم ها ارتباط برقرار نمیکردم

با سلام

من هم موافق این هستم که دوبلورها تنها به کار دوبله اکتفا کنند ولی این کارهای مجری گری وبازیگری شاید ده درصدش بخاطر حس کنجکاوی میتونه باشه وبقیه شاید بحثهای مالی باشه . درزمانهای قبل بدلیل کار زیاد وحقوق کافی کمتر به این پیشنهادات پاسخ میدادندوکمتر شاهد حضور دوبلورها به غیر از کار دوبله بودیم ولی در کل به نظرم باید این حق رو به اونها بدیم که خودشون انتخاب کنند

به شخصه با حضور یک گوینده جلو دوربین(چه دوربین عکاسی ، چه فیلمبرداری) مخالفم. مقوله صدا با سیما جداست. وقتی حوزه علاقه شما صدا باشد، تصویری از منبع آن صدا تمام دهنیات و تصورات شما از آنرا در درهم خواهد شکست. این درهم شکستن هیچوقت در مفهوم مثبت نبوده است. به این معنا که هیچکس با دیدن گوینده مورد علاقه اش برای بار اول خوشحال نگردیده . زمانی در فاروم ایرانکلیک(اولین فاروم نت که در سال 1378 تا 1380 فعال بود) عکسی از خسرو خسروشاهی را قرار دادم و نوشتم این کسی است که بجای آلن دلون صحبت میکند. آنقدر جو بدی ایجاد شد که قابل توصیف نبود. چرا که آنچه در درجه اول به ذهن شنونده صدای آلن دلون میرسد اینست که گوینده وی شخصی خوشتیپ مانند خود او یا حتی بهتر از او باشد که همه میدانیم چنین نیست. بعدها اگرچه مردم با چهره خسروشاهی انس گرفتند اما به محض اینکه این انس بوجود آمد لذت شنیدن صدایی زیبا بجای بازیگری زیبا دیگر آن لذت سابق را نداشت. گو اینکه یک صدای آسمانی ، زمینی شده بود و گوینده با نشان دادن خود ، جلوه آسمانی صدایش را از عرش به فرش کشیده بود. در دهه شصت و اوایل هفتاد وقتی صدای عرفانی را از صبح جمعه با شما می شنیدیم تصور ما از چنین صدایی مردی تنومند در قامت رستم دستان بود که خوش چهره هم هست به زلالی صدای بمش. وقتی خود او را دیدیم که چهره ای عادی دارد گویی رستمدستان ذهن ما در پشت همان برنامه ها جا مانده بود... کوتاه سخن اینکه اگرچه دیدن یک گوینده و حضورش در انظار کار جالبی است اما باعث به چالش کشیده شدن ذهن  گردیده و لذتی که پیش از آن از صدای او داشتیم را دچار تحول میکند. اگرچه با گذشت زمان این چالش تعدیل میشود اما بعدها نمیتوانیم صداها را انگ بازیگرها تصور کنیم و گاه با شنیدن صدای کسی یاد چهره خودش می افتیم تا اینکه آن صدا را صدای همان بازیگر انگاریم(چیزی که هدف دوبلاژ است)... مصداق واقعی این مشخصه انسانی وقتی است که شما در تاریکی مطلق می ترسید. از چه میترسید؟ از چیزی که هنوز نمیدانید چیست؟ اما به محض اینکه آن چیز دیده شد(حتی اگر یک هیولا باشد) از ترس شما کاسته میشود. به همین خاطر است که در فیلمهای ترسناک ابتدای فیلمها ترسناکترین لحظات فیلم است. جایی که هنوز نمیدانید آنچه می آید و میدرد و میخورد و میرود چیست. اما به محض دیدنش ترس شما زایل خواهد شد. عالم گویندگی هم چنین عالمی است.

اگر خودشان مایل باشند ایرادی وارد نیست ولی هر از گاهی حضورشان در برنامه  های تلویزیونی به عنوان مهمان و گپ و گفت با اینان امری واجب و لازم است، چرا که اغلب مردم بخصوص علاقمندان به دوبله خواستار پخش چنین برنامه های تماشایی هستند.

حالا که دوستان بحث دوبله را به میان آوردند بد نیست به حضور *منوچهر والی زاده* اشاره کنم که در برنامه چند شب قبل دورهمی نکته مهمی را یادآور شد که بشخصه با نظر ایشان موافقم.

سوال مجری: اوضاع دوبله در این سالها چطوره؟

پاسخ مهمان: خوب نمیتونم بگم! در زمانهای قدیم فیلمهای آنچنانی (مثلا اسپارتاکوس) پخش میشد که در این زمان رسید به جایی که این نوع فیلمها همه ممنوع شدن و ما هم نمیتونستیم این فیلمهارو کار کنیم، به هرحال فضا اینطور بود و باید میساختیم در نتیجه اون عشق از بین رفت و کارها کمی ضعیف تر شد.

(۱۳۹۹/۴/۲۳ صبح ۰۳:۵۳)Kathy Day نوشته شده:  

حالا که دوستان بحث دوبله را به میان آوردند بد نیست به حضور *منوچهر والی زاده* اشاره کنم که در برنامه چند شب قبل دورهمی...

نکاتی در مورد این مصاحبه :

- به ایشان سپرده بودند (براساس قوانین صدا و سیما) که صحبتی از طلاق همسر اول خود نکند ... و نکرد ( داستان ازدواجش هم مربوط به همسر دوم میشد). با این وجود ، مدیری از دخترش پرسید. دختری که از همسر اول اوست ، در کاناداست و چهل پنجاه سال سن دارد. و ایشان در نهایت متانت فقط تایید کرد. صحبت اینجاست که وقتی به او دستور میدهید صحبتی از همسر اول و طلاق نکند حق ندارید منضمات آن ازدواج را بیاد ایشان بیاورید تا در صحبتهای وی تردیدی برای شنونده نامطلع ایجاد شود.

- منوچهر والی زاده یکی از بازیگران محبوب سینمای ایران بود . وی از سال 1341 تا 1358 در 16 فیلم و در سال 1373 در یک فیلم ( مجموعا 17 فیلم) حضور داشت. وی همچنین در چندین سریال نیز بازی کرد و مجری گری هم نمود. در برنامه دورهمی به ایشان گوشزد شده بود اسمی از بازیگری خود در سینمای ایران نیاورد و صرفا به دوبله بپردازد که جای تامل دارد.

- منوچهر والی زاده کسی است که بهروز وثوقی را به سینما آورد. همچنان که منوچهر نوذری کسی بود که گوگوش و آغاسی را به عالم خوانندگی در رسانه آورده بود. گویندگان ما منشا بسیاری از وقایع مهم در تاریخ هنر ایران هستند اما هرگز و در هیچ کجا به چنین کارهایی اشاره نمیشود.

- والی زاده بدون هیچ تردیدی پرکارترین گوینده تاریخ دوبلاژ ایران است. اگر تعداد متوسط آثار مابقی گویندگان 3000 فیلم باشد یقین بدانید تعداد آثار والی زاده اقلا سه چهار برابر آنهاست. او بجای تمام گویندگان جوان مشهور تاریخ سینما صحبت کرده است اما خودش فقط نامهایی چون ویل اسمیت، تام کروز، جان تراولتا ، تام هنکس و ادی مورفی را در خاطر دارد. شاید به این دلیل که گوینده تقریبا ثابت آنها بوده است. او بجای کسانی چون جان ساکسون، رابرت واگنر، اندی گارسیا، جانی دپ، جان کاساویتس، رناتو سالواتوره ، سلمان خان، مایکل داگلاس و حتی پدرش کرک داگلاس، کیانو ریوز، روی شایدر، ژان کلود وندام، رایان اونیل، ریچارد دریفوس، ریچارد چمبرلن، دنزل واشینگتن، جک کانرز، جولیانو جما، بن افلک، توماس میلیان، آنتونیو باندراس، بن استایلر، آلن بیتس، آکشی کومار، استیون بالدوین، آلن لد، استوارت ویتمن، بابی دئول، بازیل راتبون، فرانک سیناترا، کوین اسپیسی، کیت کارادین، لارنس هاروی، مارتین شین ، مایکل یورک، مایکل سارازین ، گری اولدمن، جیم کری، جاش برولین و ... صحبت کرده است. در ایران ، وی حتی بجای کسانی چون محمد متوسلانی، بهزاد فراهانی، رضا رویگری، ابوالفضل پورعرب، امین تاریخ، پرویز پرستویی، مجید مظفری، چنگیز وثوقی، بهزاد جوانبخش، جلیل فرجاد، غلامحسین لطفی، خسرو شجاع زاده، علی ثابت، محمد مطیع، حسین یاریار، اسماعیل محرابی، مهدی فخیم زاده، عبدالله بوتیمار و علی آزاد هم صحبت کرده است.

- بخشی از صحبت ایشان که در تیزر حضورش در دورهمی در شبکه های مجازی پخش شد و اشاره کرده بود که وقتی برای حضور در برنامه از خانه بیرون آمدم مردم به دورم حلقه زدند و خیابان بند آمد ، از پخش برنامه حذف شده بود.

با سلام به همه‌ی دوستان عزیز و احترام به نظراتتون، من هم نظر خودمو عرض می‌کنم. به نظر من صداپیشه‌ها اگه خوش‌تیپ یا زیبا (آقا و خانوم) هستن و به دیده شدن علاقمند، چرا که نه. ما هم از دیدنشون لذت می‌بریم. اما اگه نیستن - و این هیچ ایرادی نداره؛ چون، هنرهای دیگه‌ای دارن - شایسته نیست که خودشون و چشم بیننده رو اذیت کنن. بهتره به همون هنر صداشون ادامه بدن و دمشون هم گرم.

مثالی که "منصور" خان از آقای "خسروشاهی" عزیز زد، دقیقا از همون‌هاییه که می‌شه حدس زد تو کدوم گروهه. با تموم ارادتی که به این بزرگوار داشته و دارم، ایشون فتوژنیک نیستن و هر آدمی خودش بهتر از تموم دنیا می‌دونه که زیبا هست یا نه. دوستان، لطفا فلسفی‌ش نکنید و از نسبی بودن و اینا نگید؛ چون، درنهایت انتخاب آره یا نه‌ست و نمی‌شه یه نفر به طور نسبی وارد قاب تصویر شه! بگذریم.

یا مثلا خود من وقتی دهه‌ی 60 "عصرانه" رو می‌شنیدم، از "داریوش کاردان" زیباترین تصویرها رو تو ذهنم ساخته بودم؛ اما، وقتی دهه‌ی 70 اومدن تو شبکه‌های مختلف، اون تصویرها همه فروریختن! زنده‌یاد "عرفانی" هم همین طور! موهاشونم که رنگ می‌زدن، بیشتر رو مخ بودن!

برعکسش ولی، بسیار لذت بردم از دیدن تیپ و بازی‌های "والی‌زاده"ی عزیز تو یه سریال قبل از انقلاب. البته، سنم قد نمی‌ده و تو اینترنت دیدم.

یا بازی خوب جناب "طهماسب" تو "مرگ تدریجی یک رویا".

چرا؟

پاسخ رو بالا عرض کردم: چون خوش‌تیپ بودن و بیننده در دقایق اول فقط و فقط شیفته‌ی تیپ و چهره می‌شه. بگذریم که خیلی زود زیبایی چهره کنار می‌ره و دنبال هنر فردیم؛ اما، اون جلب اولیه، فقط به واسطه‌ی تیپه و بس.

ممنون از توجهتون.

سلام

ببخشید من شناختی روی دوبلورهای ایرانی ندارم. ولی برای من جواب سوال تاپیک یک (بله) مشروط است.

به نظر من همونطور که یک نجار، دستفروش، معلم، دکتر و حتی دزد می تونند یک هنرپیشه موفق بشن یک دوبلور هم می تونه در قاب تصویر جا بگیره. هنر محدودیت نمی شناسه ممنوعیت هم نداره ولی فقط وقتی می شه یک آدم رو هنرمند نامید که یا با ذوق و استعداد ذاتی و یا با تحصیلات آکادمیک مربوطه در اون هنر یا فن سررشته پیدا کنه. البته در مورد دوبلورها چون رابطه شون با سینما تنگاتنگه تلاش بیشتری لازمه تا در نقش شون جا بیفتن و برای بیننده باورپذیر بشن.

فکر کنید در خارج که اکثر هنرپیشه ها، دوبلور هم هستند بیان بپرسند آیا موافقید بازیگرها صداپیشه هم باشند؟ بازم جواب من همون بله مشروط هست.

دو مثال از دو بازیگر و صداپیشه موفق هالیوودی بزنم که اتفاقا حدود چهل سال زن و شوهر بودند. هر دو هم در چند سایت معتبر سینمایی بطور انفرادی در لیست بدقیافه ترین هنرپیشه های موفق آمریکایی رتبه های خوبی دارند! این دو هنرپیشه محبوب، جوایز سینمایی و تلوزیونی زیادی هم برده اند:

دنی دویتو و رئا پرلمن

نمونه صداپیشگی دویتو روی چند شخصیت انیمیشنی

نمونه صداپیشگی پرلمن روی چند شخصیت انیمشنی

بنابراین شما چه زشت، زیبا، کوتاه، بلند، و چه دکتر، مهندس، فضانورد، دوبلور و حتی شاه و ملکه کافیه یکی یا هر دو فاکتور لازم یعنی استعداد و تحصیل رو داشته باشید، اون وقت هرکس اکت شما رو ببینه لذت می بره و می گه چه هنرپیشه خوبی!

دیالوگی در فیلم دوقلوها Twins با بازی آرنولد و دنی دویتو هست جاییکه دویتو با اشاره به قد و قواره و شکل شمایل حضرت آرنولد می گه: توی تقسیم ما هرچی ژن خوب بوده مال تو شده و من آشغال ژنتیکی هستم!

ایشون بقول خودش یک پسماند ژنتیکی بود اما هنرپیشه خوبی شد و اتفاقا دوبلور خوبی هم از آب دراومد.

 به روشنی به یاد دارم که حدود بیست و چند سال پیش وقتی در جریان یک مصاحبه مطبوعاتی از منوچهر والی زاده پرسیدند که با دیده شدن و در نتیجه شناسایی چهره یک دوبلور موافقید ایشان موکدا مخالفت کردند و گفتند اگر چهره یک گوینده شناسایی شود بیننده فیلم موقع شنیدن صدای دوبلور ناخودآکاه چهره خود گوینده را در نظر می اورد و ممکن است دیگر نقشی که گوینده مورد نظر به جایش حرف می زند ارتباط برقرار نکند چرا که ممکن است گوینده مسنی به جای بازیگر جوانی صحبت کند یا برعکس...هرچند خود بنده وقتی چهره ایشان را در برنامه های هفتگی طنزی که اواءل دهه هفتاد از تلویزیون پخش می شد و بیشتر با مشارکت هنرمندان برنامه صبح جمعه با شما بود- مشاهده کردم لذت وافری بردم...

(۱۳۹۹/۴/۲۳ صبح ۰۹:۳۸)منصور نوشته شده:  

(۱۳۹۹/۴/۲۳ صبح ۰۳:۵۳)Kathy Day نوشته شده:  

حالا که دوستان بحث دوبله را به میان آوردند بد نیست به حضور *منوچهر والی زاده* اشاره کنم که در برنامه چند شب قبل دورهمی...

نکاتی در مورد این مصاحبه :

- به ایشان سپرده بودند (براساس قوانین صدا و سیما) که صحبتی از طلاق همسر اول خود نکند ... و نکرد ( داستان ازدواجش هم مربوط به همسر دوم میشد). با این وجود ، مدیری از دخترش پرسید. دختری که از همسر اول اوست ، در کاناداست و چهل پنجاه سال سن دارد. و ایشان در نهایت متانت فقط تایید کرد. صحبت اینجاست که وقتی به او دستور میدهید صحبتی از همسر اول و طلاق نکند حق ندارید منضمات آن ازدواج را بیاد ایشان بیاورید تا در صحبتهای وی تردیدی برای شنونده نامطلع ایجاد شود.

- منوچهر والی زاده یکی از بازیگران محبوب سینمای ایران بود . وی از سال 1341 تا 1358 در 16 فیلم و در سال 1373 در یک فیلم ( مجموعا 17 فیلم) حضور داشت. وی همچنین در چندین سریال نیز بازی کرد و مجری گری هم نمود. در برنامه دورهمی به ایشان گوشزد شده بود اسمی از بازیگری خود در سینمای ایران نیاورد و صرفا به دوبله بپردازد که جای تامل دارد.

- منوچهر والی زاده کسی است که بهروز وثوقی را به سینما آورد. همچنان که منوچهر نوذری کسی بود که گوگوش و آغاسی را به عالم خوانندگی در رسانه آورده بود. گویندگان ما منشا بسیاری از وقایع مهم در تاریخ هنر ایران هستند اما هرگز و در هیچ کجا به چنین کارهایی اشاره نمیشود.

- والی زاده بدون هیچ تردیدی پرکارترین گوینده تاریخ دوبلاژ ایران است. اگر تعداد متوسط آثار مابقی گویندگان 3000 فیلم باشد یقین بدانید تعداد آثار والی زاده اقلا سه چهار برابر آنهاست. او بجای تمام گویندگان جوان مشهور تاریخ سینما صحبت کرده است اما خودش فقط نامهایی چون ویل اسمیت، تام کروز، جان تراولتا ، تام هنکس و ادی مورفی را در خاطر دارد. شاید به این دلیل که گوینده تقریبا ثابت آنها بوده است. او بجای کسانی چون جان ساکسون، رابرت واگنر، اندی گارسیا، جانی دپ، جان کاساویتس، رناتو سالواتوره ، سلمان خان، مایکل داگلاس و حتی پدرش کرک داگلاس، کیانو ریوز، روی شایدر، ژان کلود وندام، رایان اونیل، ریچارد دریفوس، ریچارد چمبرلن، دنزل واشینگتن، جک کانرز، جولیانو جما، بن افلک، توماس میلیان، آنتونیو باندراس، بن استایلر، آلن بیتس، آکشی کومار، استیون بالدوین، آلن لد، استوارت ویتمن، بابی دئول، بازیل راتبون، فرانک سیناترا، کوین اسپیسی، کیت کارادین، لارنس هاروی، مارتین شین ، مایکل یورک، مایکل سارازین ، گری اولدمن، جیم کری، جاش برولین و ... صحبت کرده است. در ایران ، وی حتی بجای کسانی چون محمد متوسلانی، بهزاد فراهانی، رضا رویگری، ابوالفضل پورعرب، امین تاریخ، پرویز پرستویی، مجید مظفری، چنگیز وثوقی، بهزاد جوانبخش، جلیل فرجاد، غلامحسین لطفی، خسرو شجاع زاده، علی ثابت، محمد مطیع، حسین یاریار، اسماعیل محرابی، مهدی فخیم زاده، عبدالله بوتیمار و علی آزاد هم صحبت کرده است.

- بخشی از صحبت ایشان که در تیزر حضورش در دورهمی در شبکه های مجازی پخش شد و اشاره کرده بود که وقتی برای حضور در برنامه از خانه بیرون آمدم مردم به دورم حلقه زدند و خیابان بند آمد ، از پخش برنامه حذف شده بود.

اضافه می کتم: دوست عزیزی که آقای والی زاده اشاره کرد که در خارج از کشور به سر می برد و برایش آرزوی موفقیت و تندرستی کرد و گفت که برای اولین بار که صدای والی زاده از فیلمی پخش شده است با هم چندین بار به سینما رفته اند تا تک جمله ایشان را در فیلم بشنوند، بهروز وثوقی، است!

بستگی به خود گوینده هم دارد مثلا شما استاد طهماسب رو چند سال یک بار ممکنه در یک برنامه تلویزیونی ببینید.حتی برای مراسم درگذشت همکارانشون هم به دلایل شخصی-که کاملا قابل احترام است-حاضر نمیشوند.یا مثلا در بین گویندگان خیلی خوب بانوی بعد انقلاب خانوم پوستی فقط تا جایی که میدونم در فضای مجازی فعالیت نمیکنند و خب به هر دلیلی تمایل به دیده شدن ندارند برعکس هشتاد درصد بقیه همکاران.با این که جز بهترین ها محسوب میشوند.در کل برای نسل قدیم که تصویر اساتیدرو  ندیده بود شاید حضور دوبلور در رسانه ها باعث از بین رفتن تصوراتش میشد ولی خب برای من که هشت سال است سینما را از کلاسیک تا امروز دنبال میکنم و از ابتدا تصاویر اساتید رو دیده ام زیاد مشکلی نبوده و با دوبله اگر دوبله خوبی باشد ارتباط گرفته ام