می خواهم اکنون تا سحرگاهان بخوانم...

بامداد جمعه پنجم دیماه 82 را به خاطر داریم... دمی بود که زمان انگار، خشم زمین را چشید... زلزله دردناک بم که هم میهنانمان را داغدار کرد... دیماه که فرا می رسد، جامعه موسیقی تازه به یاد یک نام می افتد و بعد دلتنگ صدایش می شود، صدایی که تا بود، قدرش گم بود و تا رفت، تازه به زندگی نشست... شاید هم به هنرش، زندگی بخشید...

مرحوم ایرج بسطامی را می گویم...(( در سال 1336و در دل كوير بم به دنيا آمدم. دست تقدير دو تن از برادران و پدرم را از من گرفت.اكنون با مادرم زندگي مي كنم و بيماري ايشان بزرگترين دغدغۀ فكري من است...))

بسطامي آواز را مستقيما در محضر شجريان آموخت و طي چندين سال، مقدمات و رديف و شيوۀ آواز استاد طاهرزاده را فراگرفت اما، آواز او تقليدي نبود و حس و حال خود وي در آن موج می زد که به اعتقاد بسیاری از اساتید، هیچ کس چون او دشتی را دشتی نمی خواند... به نوعی رنگ و بوی هم شهری جوانمرگش زنده یاد داریوش رفیعی را داشت که او هم دشتی را دلنشین اجرا می کرد... مرحوم بسطامی وسعت صداي كم نظيري داشت همچنين حجم صدايش قابل توجه بود. در اوج خواندن و رعايت فركانس هاي صدايي كار بسيار مشكلي است اما ایشان اين كار را به خوبي و با تكنيك بالا انجام مي داد.صداي بسيار گرم، خوش طنين وتاثير گذار او باعث شده بود آثارش از لحاظ فني درجۀ بالايي داشته باشد. مجید درخشاني نوازندۀ تار كشورمان از صداي بسطامي می گفت که (( با او در چاووش ابوعطايي اجرا كرديم و اولين بار بود كه هنگام جواب آواز دادن صداي ساز خود را نمي شنيدم و اين دليلي جز قدرت و وسعت صداي بسطامي نداشت...))

صدای بالای مرحوم بسطامی، شفافیت بالاخوانی مرحوم رضاقلی میرزای ظلی را داشت...تحریرهای بلبلی را که تخصص ظلی بود و گفتند کسی را یارای اجرای آن نیست در آواز بسطامی نیز شنیدیم... و این صدا فقط بالا نبود، بم هم خوانده است و صحیح و دلنشین هم خوانده است و به قول خودمان صدا از حس و حال و رمق نیفتاده.

به خاطر دارم، دوستی که از شاگردان ایشان بود، می گفت در یکی از کنسرتهای بسطامی دیدم ایشان در یکی از توقفهای گروه، که تک نوازی یکی از سازها بود، سرش را بیخ گوش نوازنده سنتور برد و چیزی گفت، شانه های نوازنده سنتور از شدت خنده می لرزید و به رعایت جمع، با سعی بسیار خنده را پنهان می کرد... خلاصه که اجرا تمام شد و بسطامی پایین آمد، دویدم پیش ایشان که استاد خداوکیلی آن بالا بین شما چه گذشت؟! با همان لهجه شیرین و صفای کویری اش گفته بود: هاااا! هِچی! فلان جوک یادم اُمد، بِرا فلانی گفتِمِش!

و چقدر می توانی مسلط باشی و خونسرد و آواز، آزارت ندهد و فشاری به حنجره ات نیاید که مجال داشته باشی روی سن، مقابل جمعیت به چیزی جز اجرا فکر کنی... !!

زنده ياد بسطامي بسيار ساده زيست وجزبه هنر آواز به هيچ چيز ديگري بها نمي داد.  به گفتۀ دوستانش در تهران حتي آلونكي نداشت كه شب را در آن سر كند... از ميان هنرمنداني كه وي با آنها همكاري داشت مي توان به استاد مشكاتيان، محمد رضا درويشي، حميد متبسم، كيوان ساكت، حسين پرنيا، محمدعلی کیانی نژاد، اصغر محمدي و كوروش متين اشاره كرد كه او را در خلق همان چند اثر معدود چون موسم گل، بوي نوروز، فسانه، رقص آشفته، تحرير خيال، ظهور، سكوت، وطن من، افشاری مرکب و یا مژده بهار ياري كردند. او از ميان ما رفت اما صدايش نه.

افسوس... همه كساني كه در اين فاجعه جان دادند عزيز بودند اما آيا ايرج بسطامي در تاريخ موسيقي ما تكرار خواهد شد ؟