دوستان ما بخوبی واقف هستند که داستان بزرگ لیلی و مجنون توسط چند تن از بزرگان ادب ما (هرکدام با اندکی تفاوت) روایت گردیده است اما نسخه اصل مربوط به نظامی گنجوی است. کسانی چون عبدالرحمن جامی ،امیر خسرو دهلوی ، درویش اشرف مراغی ، هاتفی بروجردی ،مکتبی شیرازی ،مثالی کاشانی ، هلالی جغتائی ، قاسمی گنابادی ، عبدالله بخارائی ، موجی بدخشانی ، مهدی استرآبادی ،نویدی شیرازی ، صرفی کشمیری ، حزین لاهیجی ، محمد صادق اصفهانی ، صبای کاشانی و ...

در اینجا در سلسله الذهب جامی بخشی از روایت لیلی و مجنون رو ذکر میکنم

وقتی لیلی با پای خود به دیدار مجنون میرود ، طالب دیدار او نیست. چون لیلی به بالین مجنون می شتابد مجنون سایه ای بر سر خود می بیند.

مجنون می پرسد: کیستی؟

لیلی میگوید: من همانم که دلداده اوئی و بخاطر او آواره ی بیابان ها شده ای

مجنون در پاسخ می گوید: اکنون در حالتی هستم که جز عشق تو جائی برای هیچ کس حتی تو در دلم نیست. دوست دارم بعد ازین تنها باشم.

در کتاب هزار حکایت صوفیان (از آثار قرن ششم) این چنین آمده است:

پس از مرگ شوهر لیلی ، خویشان مجنون از او میخواهند با لیلی ازدواج کند اما می گوید :

من عشق لیلی را میخواهم نه خود لیلی را

در همان کتاب اینچنین آمده است:

مجنون را پس از مرگش به خواب می بینند. از او می پرسند خداوند با تو چه کرد؟

می گوید: مرا بخاطر صدق محبت به لیلی آمرزید و عشق ما را حجتی قرار داد برای آنان که ادعای عشق دارند. خداوند هر نفسی را که در عشق لیلی زدم به ذکر برداشت و هر قدمی که در وفای او برداشتم عبادت انگاشت