حسرت

                                    وقتی تنها میشوم وکسی را به جز خدا نمی بینم

       بلند میشوم می ایستم به روبرو نگاه میکنم

      وقتی به عقب نگاه میکنم یک "دریا" حسرت پشت سرم می بینم . و وقتی به روبرو خیره میشوم

      یک " کوه" ارزو مقابلم پدیدار میشه  وبا خود می اندیشم و به این نتیجه میرسم

   اگه برگردم عقب غرق" حسرت"و موج ان میشوم و اگر به جلو بروم بالا رفتن از"کوه" برام مشکل میشه 

من هم از مرگ میترسم وهم نمی ترسم

نمی ترسم که ازان می ترسم و میترسم از ان که بمیرم و به ارزوهام نرسم

یک عمر طولانی ممکن است به اندازه کافی خوب نباشد  ولی یک زندگی مفید حتما به اندازه کافی طولانی است ...

                                                                            بنیامین فرانکلن

                                                 مرگ انسانیت

ازهمان روزی که دست حضرت قابیل

گشت الوده به خون حضرت هابیل

ازهمان روزی که فرزندان ادم

صدرپیغام اوران حضرت باری تعالی

زهرتلخ دشمنی در خونشان جوشید

ادمیت مرده بود گرچه ادم زنده بود

ازهمان روزی که یوسف رابرادرها به چاه انداختند

واز همان روزی که باشلاق خون دیوارچین راساختند

ادمیت مرده بود

بعد هی دنیاپرازادم شد و این اسیاب گشت و گشت

قرنها از مرگ ادم هم گذشت

ای دریغ ادمیت برنگشت

قرن ما روزگار مرگ انسانیت است

سینه دنیا زخوبی ها تهی است

صحبت از ازادگی پاکی مروت ابلهی ست

روزگار مرگ انسانیت است

من که

از پژمردن یک شاخه گل

ازنگاه ساکت یک کودک بیمار

ازفغان یک قناری در قفس

ازغم یک مرد در زنجیر

حتی قاتلی بر دار

اشک در چشمان و بغضم در گلوست

و اندر این ایام زهرم در پیاله زهر ماری که سبوست

مرگ اورا از کجا باور کنم

صحبت از پژمردن یک برگ نیست

وای جنگل را بیابان میکند

دست خون الود را در پیش چشم خلق پنهان میکند

هیچ حیوانی به حیوانی نمی دارد  روا

انچه این نامردمان بر جان انسان میکنند

صحبت از پژمردن یک برگ نیست

فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست

فرض کن یک شاخه گل هم درجهان یکسر نرست

فرض کن جنگل بیابان بود از روز نخست

در کویری سوت و کور

در میان مردمی با این مصیبتها صبور

صحبت از مرگ محبت مرگ عشق

گفتگو از مرگ انسانیت است

    تقدیم به عزیزان                        

                                           " فریدون مشیری"

                                            با چشم ها

ای کاش می توانستم خون رگهای خود را

من

قطره  قطره قطره

بگریم

تاباورکم کنند

ای کاش میتوانستم یک لحظه

میتوانستم

ای کاش

برشانه های خود بنشانم

این خلق بی شما را

گرد حباب خاک بگردانم

تابا دو چشم خویش ببینند که خورشیدشان کجاست

و باورم کنند

ای کاش میتوانستم

                           "   احمد شاملو"

                                           شکل مرگها

                                  در میان گونه گونه مرگها

                              تلخ تر مرگی ست مرگ برگها

                              زانکه در هنگامه ی اوج و هبوط

                              تلخی مرگ است با شرم سقوط

                                وز دگرسو  خوشترین مرگ جهان

                                زانچه بینی اشکارا و نهان

                                 رو به بالا و ز پستیها رها

                         خوشترین مرگی ست مرگ شعله ها

                                                          دکتر شفیعی کدکنی" م شرک"                   

                                            لحظه دیدار

                                    لحظه دیدار نزدیک است

                                     بازمن دیوانه ام مستم

                                    باز میلرزد دلم دستم

                            بازگویی در جهان دیگری هستم

                                            های...

                          نخراشی به غفلت گونه ام را تیغ

                                             های...

                           نپریشی صفای زلفکم را دست

                                 وابرویم را نریزی دل

                                  ای نخورده مست

                            لحظه دیدار نزدیک است

                                                                                  "مهدی اخوان ثالث"

مهتاب

 می تراود مهتاب
می درخشد شب تاب
نیست یک دم شکند خواب به چشم کس و لیک
غم این خفته چند
خواب در چشم ترم می شکند.

نگران با من استاده سحر.
صبح میخواهد از من
کز مبارک دم او آورم این قوم به جان باخته را بلکه خبر.
در جگر لیکن خاری
از ره این سفرم می شکند.

نازک آرای تن ساق گلی
که به جان اش کشتم
و به جان دادم اش آب.
ای دریغا! به برم می شکند.

دست ها می سایم
تا دری بگشایم.
بر عبث می پایم
که به در کس آید.
در و دیوار به هم ریخته شان
بر سرم می شکند.

می تراود مهتاب
می درخشد شب تاب
مانده پای آبله از راه دراز
بر دم دهکده مردی تنها
کوله بارش بر دوش
دست او بر در، می گوید با خود:
غم این خفته چند
خواب در چشم ترم می شکند.

نيما يوشيج

زمین گلف

آنچنان از کارخانه دور نیست

که (( کودکان)) کارگر

نتوانند ببینند بازی ((مردان)) را ...

                                                        سارا کلگورن

            موجوداتی هستندکه بیش ازاین چیزی نمی طلبند.جاندارانی هستندکه

            چون اسمان لاجوردی داشته باشندمیگویندهمین بس است.متفکرانی

            وجوددارندکه درشگفتی فرومیروند.درکون ومکان سیروسیاحت میکنند.با

           رخشندگی بسیارازادمیان فارغند.نمی فهمندکه ادمی درهمان هنگام که

           میتواندزیردرختان باصفابنشیندودرتخیل فرو رود میتوانداندیشه اش رابه

          گرسنگی اینان-به تشنگی انان-به برهنگی فقیران درزمستان-به خمیدگی

        لنفاوی یک ستون فقرات کوچک-به بستربیمار-به کلبه تاریک-به زندان سیاه چال

       -به لباسهای پاره دختران جوان لرزان مشغول سازد.اینها ارواحی ارام ومخوفند

      که رضایی بیرحمانه دارند.

                                       "کتاب بینوایان اثر ویکتورهوگو"

تقدیم به همه عزیزان کافه علی الخصوص"ژان والژان"عزیز که داستان متعلق به

ایشان میباشد

      بسيار گل از كف من برده است باد

     اما من غمین

      گلهاي ياد كسي را پرپر نمي كنم

      من مرگ هيچ عزيزي را باور نميكنم

     سالها ميگذرد

    روزها از پي هم مي ايد

     پاييز در راه است

     اينها راباور میکنم

     دوري تو راباور نمي کنم

                                    زنده ياد "احمدشاملو"

                                                    سایه های شگفت

       توازکدامین گوهری

       که هزاران هزارسایه های شگفت خود را درتو می اویزند

       و این چگونه تواند بود

       که هر سایه ای را صورتی

      وهر صورتی را طرزی و طرازی دیگر می بینم

      وتو تنها یک ذات

      وتو تنها یک چیز

     و هر سایه ای را از تو نقشی دیگر

                                                 بخشی از غزل شماره53"ویلیام شکسپیر"

        دزدی در شب خانه فقیری می جست

      فقیر از خواب بیدار شد گفت : ای مردک!

      انچه تو در تاریکی می جویی ما در روز روشن می جوییم و نمی یابیم

                                                                                               "عبید زاکانی"

به گفته امیر المونین علی (ع) :

خوشا آن کس که چون سگان زندگی کند . در این حیوان ده خصلت است که مومن به داشتن آنها سزاوار است :

نخست آنکه سگ را درمیان مردمان قدری نیست و این ، همان حال مسکینان و بیچارگان است...

دوم آنکه مالی و ملکی از آن او نیست و این ، همان  صفت مجردان است ...

سوم آنکه او را خانه و لانه ای معین نیست و هرجا که رود رفته است و این علامت متوکلان است ...

چهارم آنکه اغلب اوقات گرسنه است و این عادت صالحان است ...

پنجم آنکه اگر او صد تازیانه از دست صاحب خود خورد ، در خانه او را رها نمی سازد و این ، صفت مریدان است ...

ششم آنکه شب هنگام به جز اندکی نمی آرامد و این حالت محبان و دوستداران است ...

هفتم آنکه رانده می شود و ستم می کشد ، لیک چون بخوانندش بدون دلگیری باز می گردد و این نشانه فروتنان است ...

هشتم آنکه به هر خوراک که صاحبش به او می دهد ، راضی است و این حال قانعان است ...

نهم آنکه بیشتر لب فرو بسته و خاموش است و این علامت خائفان است ...

 دهم آنکه چون بمیرد ، میراثی از خود بجای نگذارد و این علامت زاهدان است ... 

هر کس که در زندگی چرایی دارد با هر چگونه ای خواهد ساخت. ( نیچه ) 

          کاروان

           این هم حکایتی ایست

        امادراین زمانه که درمانده هرکسی از بهرنان شب

        دیگربرای عشق و حکایت مجال نیست

       امشب هزار دختر همسال تو

       ولی خوابیده اند گرسنه ولخت روی خاک

       زیباست رقص و نازسرانگشت های تو برپرده ساز

      اما هزار دختربافنده این زمان

      باچرک وخون و زخم سرانگشت هایشان

      جان می کنند در قفس تنگ کارگاه

       ازبهردستمزد حقیری که بیش ازان

       پرتاب میکنی تو به دامان یک گدا

       وین فرش هفت رنگ که پامال رقص توست

       ازخون و زندگانی انسان گرفته رنگ

       اینجا به خاک خفته هزار ارزوی پاک

       دست هزار کودک شیرین بی گناه

       چشم هزار دختر بیمار ناتوان

                                                 هوشنگ ابتهاج"سایه"             

سالیان سال قبل در پرسه های میان بخش های ادبی مجلات و روزنامه های ان زمان با شعر زیبای زیر مواجه شدم ... هنوز پس از گذر سال ها هر از چندگاهی که (( دلم می خواهد )) متنی را زیر لب زمزمه کنم بی اختیار این سروده دلنشین نیز برای خود جایی می یابد ...

امیدوارم احساس خوب این نوشته بر دل دیگر دوستان نیز جاری شود ...

(( یک نفر اینجا هست

که دلش می خواهد

سوزنی بردارد

ــ سوزن کوچکی از جنس بلور ــ

و دلش می خواهد

یک سبد قوس و قزح

با خودش بردارد ...

به خیابان برود

هر کجا کوچه دلگیری هست ...

هر کجا لب هایی غمگینند

(( کوک شل )) هایی از جنس تبسم بزند ...

هر کجا اشکی هست

پرده را چین بکشد

تا که خورشید بتابد به اتاق ...

هر کجا تاریک است

از نخ نقره ، شهابی بدهد

توی گلدان غم و دلزدگی ، نرگسی سبز کند ...

بین دل ها

پل روبان بزند ...

یک نفر اینجا هست

که دلش می خواهد

همه جا حاشیه سرخ محبت باشد ... ))

                                                      سروده سرکار خانم (( منصوره رضیئی ))

                   زشت و زیبا

                   نمی دانم چه رازی ست

                   نمی خواهم بدانم

                  ان هنگام که باران می بارد

                 بیش از اینکه محو زیبایی ان شوم

                 محو چکه چکه کردن سقف خانه ام میشوم

                نمی دانم چه سری ست

                نمی خواهم بدانم

                ان هنگام که باران ان رحمت الهی

               شوق باریدن می کند

               بیش ازانکه فکر قدم زدن زیر باران باشم

              فکر سوراخ ته کفشهایم می باشم

             اری

             بی شک قدم زدن زیر باران خیلی زیباست اما نه با کفشهای سوراخ شده

             این است زشت و زیبا

                                          "ناشناس"

            ادمی رنج می برد ممکن است

          اما کاری به ان نداشته باشید

          وازستاره"الده باران"رابنگرید

          که چگونه اوج می گیرد

          مادر دیگرشیر در پستان ندارد

         نوزادجان می دهد

        بسیار خوب

        امامن از این مطلب چیزی نمیدانم

       بیاییدوتماشاکنید

       که این خط مدور که برکنده ی درخت کاج است

        وقتی زیر میکروسکوپ دیده میشود

       به صورت چه کل ستاره هایی نمایان میشود

       این متفکران دوست داشتن را از یاد میبرند

       منطقه" البروج" چنان در اینان اثرمی بخشد

      که از نگریستن به کودکی که اشک می ریزد بازشان می دارد

                                                                        کتاب بینوایان اثر"ویکتورهوگو"

        روزی پسری در دهی طالب ازدواج با دختر کدخدا شد از این رو به خواستگاری

        دخترکدخدارفت.کدخدا پس از چند سوال یک شرط گذاشت وگفت:من سه تا

       گاومیش دارم اگر تو بتوانی دم یکی ازانها رو بگیری من دخترم رو بهت میدم

       پسره خیلی خوشحال شد و زود پذیرفت.

       فردای ان روز پسره اماده انجام این شرط شد.کدخدا به ترتیب گاومیشهایش

      را سمت پسره فرستاد.

      چون گاومیش اولی خیلی هیکلی بود پسره ترسید وکنار رفت وبا خودگفت:

     اشکالی نداره فعلا"دو تا فرصت دیگه دارم

     گاومیش دومی به پسره حمله کرد وچون شاخهای بزرگی داشت سریع رفت

     کنار ومنتظر حیوان بعدی شد.

    پسره بادیدن گاومیش سومی خیلی خوشحال شدچون لاغر ونحیف بود.اخرین

    گاومیش نیز به اوحمله کردوپسره اماده گرفتن دم حیوان شد.بارسیدن گاومیش

    به پشت ان پریداما درکمال تعجب دید:

     گاومیش سومی اصلا"(دم) نداشته .

    نتیجه اخلاقی:بعضی ها نقره رو در انتظار طلا از دست می دهند.

    پی نوشت:اول از همه ازبابت الفاظ عذر میخوام.البته میگم" بلا نسبت"

دل نوشته هایی از مجموعه سلام، خداحافظ
اثر هنرمند مرحوم جناب اقای حسین پناهی

… من زندگی را دوست دارم
ولی از زندگی دوباره می‌ترسم!
دین را دوست دارم
ولی از کشیش‌ها می‌ترسم!
قانون را دوست دارم
ولی از پاسبان‌ها می‌ترسم!
عشق را دوست دارم
ولی از زنها می‌ترسم!
کودکان را دوست دارم
ولی ز آئینه می‌ترسم!
سلام را دوست دارم
ولی از زبانم می‌ترسم!
من می‌ترسم
پس هستم
اینچنین می گذرد روز و روزگار من!
من روز را دوست دارم
ولی از روزگار می‌ترسم! …
........................................................

… پشت این پنجره، جز هیچ بزرگ هیچی نیست …

..........................................................

… همه چی از یاد آدم میره
مگه یادش، که همیشه یادشه …
...............................................................

… شک دارم به ترانه‌ای که
زندانی و زندانبان همزمان زمزمه میکنند! …
........................................................

… من یاد گرفتم
چه جوری شبا
از رویاهام یک خدا بسازم و …
دعاش کنم که
عظمتتو جلال
امشب هم گذشت و کسی ما رو نکشت
بعدش هم چشمامو میبندم و دلو می‌سپرم
به صدای فلوت یدی کوره
که هفتاد سال تمومه عاشق یه دختر چارده ساله بوره
منم عشق سیاهمو سوت میزنم
تا خوابم ببره …
...........................................................

… من حسینم
پناهیم
خودمو می‌بینم
خودمو میشنُفَم
خودمو فکر می‌کنم
تا هستم جهان ارثیه‌ی بابامه
سلاماش، همه‌ی عشقاش، همه‌ی درداش، تنهاییاش
وقتی هم نبودم
مال شما
اگه دوست داری با من ببین
یا بذار باهات ببینم
با من بگو
یا بذار با تو بگم
سلامامونو، عشقامونو، دردامونو، تنهاییامونو …
...................................................

… شام که نیس
خب زحمت خوردنشم ندارم
در عوض
چشم من و پوتینای مچاله و پیریه که
رفیق پرسه‌های بابام بودن
بعدشم واسه اینکه قلبم نترکه
چشمارو میبندم و کله رو ول میکنم رو بالشی که پر از گریه‌های نَنَمه
گریه که دیگه عار نیست
خواب که دیگه کار نیست …
.....................................................
… هی هی
دل بده تا پته دلمو واست رو کنم
میدونی؟
همیشه این دلم به اون دلم میگه
دکی
تو این دنیای هیشکی به هیشکی
این یکی دستت باید اون یکی دستتو بگیره
ورنه خلاصی
خلاص! …
...................................................

… آری، گلم دلم
حرمت نگه دار
که این اشک‌ها خون بهای عمر رفته من است
سرگذشت کسی که هیچ کس نبود
و همیشه گریه می‌کرد …
بی‌مجال اندیشه به بغض‌های خود
تا کی مرا گریه کند؟ تا کی !؟ …

آلبوم: سلام، خداحافظ
شعر و صدای: حسین پناهی
و پرویز پرستویی
 

http://www.4shared.com/file/qmholhKT/Hos...html  

با تشکر از وب سایت ارزنده عاشقانه

و مدیر محترمش آقا مهدی عزیز ...