بخشهایی از متنی که گدار برای تروفو نوشته است:

 « ... روزهایی را به یاد می آورم که در میدان پیگال می گذراندیم، روزهایی که از سینما بی کینی بیرون می زدیم، یا از پله های سینما آرتستیک پایین می آمدیم و سیگارهای ارزان قیمت می خریدیم. روزهایی را به یاد می آورم که رفته بودیم تماشای فیلمی از ادگار اولمر، رفته بودیم تماشای فیلمی از ژاک دانیل نورمن ( یا کلودین دوپویی! یا تیلدا تامار! ). روزهایی که به جیب نامادری ام دستبرد زده بودم. یک جوری باید پول بلیت سینمای روز بعد را کنار می گذاشتیم. چیزی که ما را مثل لب ودندان به هم پیوند می داد، چیزی که برای ما قدرتی بیش تر از بوسه های دروغین داشت، همین فیلم هایی بود که روی پرده می رفتند، همین پرده ی سینما.

دیواری و پرده ای می خواستیم تا از دست زندگی رها شویم. همین دیوار بود که افتخارات را پیش روی ما می گذاشت، همین دیوار بود که شکوه از آن می بارید، همین دیوار بود که آویزهای دیدنی اش هوش از سر ما می ربود، همین دیوار بود که بیانیه های آتشین را پیش چشم های ما می گذاشت و ما بودیم که این دیوار را پر می کردیم، با صداقت مان، و مهری که به سینما داشتیم. رب النوعی می خواستیم که سر تعظیم و ارادت پیش پایش فرود آوریم و اندک اندک برای این که اولین قربانی نباشیم و مارا زودتر از دیگران نخورند، یک دیگر را دریدیم و خوردیم.

زندگی را از سینما آموختیم و زندگی هم درست مثل گلن فورد فیلم فریتس لانگ از ما انتقام گرفت. نامه های فرانسوا تروفو نامه های پسرکی است که بدبختانه آداب نوشتن را نمی دانست. اما همین نامه ها نشان می دهند چگونه چیزهایی که می گوید در برابر چیزهایی که نمی گوید و دیده می شوند پیروز می شود. همین است دقیقا. می بیند. این رنج های ماست که زبان باز می کند و می گوید و می گوید و می گوید. اما این زجرها انگار از دل سینمای صامت بیرون پریده اند. هستند و ادامه دارند، ولی صدایی ندارند. شاید فرانسوا مُرده باشد، شاید من زنده باشم. ولی چه فرقی می کند؟ »

 منبع: مجله ی تجربه