سلام...

این نقد خود نوشت بنده درباره „راپسودی روی تمی از پاگانینی” یکی از آثار عمیق و متاخر راخمانینف هستش...

این نقد در مجله هارمونی هم به چاپ رسیده

امیدوارم که مورد توجه قرار بگیره :

راپسودی روی تمی از پاگانینی اپوس 43 یکی از آخرین کارهای سرگئی راخمانینوف آهنگ ساز شهیر روس برای پیانو و ارکستر است که در سال 1934 تصنیف شد.


تم اصلی اثر برگفته از کاپریس معروف شماره 24 نیکولو پاگانینی است که قبل از آن هم توسط آهنگسازان بزرگ دیگری همچون یوهانس برامس و فرانتز لیست مورد استفاده قرار گرفته است.


اثر اصلی راخمانینوف دارای یک معرفی , یک تم و 24 واریاسون میباشد.


راخمانینوف با بهره گیری از موومان پایانی سمفونی سوم بتهوون برای اولین بار در فرم راپسودی واریاسون اول را قبل از تم اصلی معرفی میکند همچنین نوع فرم مورد استفاده راخمانینوف شباهت های بسیاری به فرم پیانو کنسرتو دارد :


از معرفی تا واریاسون دهم ضرب آهنگ تند , از واریاسون یازدهم تا هیجدهم ضرب آهنگی آرام و از هیجدهم تا بیست چهارم ضرب آهنگی محکم و تند


راپسودی روی تمی از پاگانینی را باید احساسی ترین و یکی از غنائی ترین آثار سرگئی راخمانینف نامید , اثری که تم عاشقانه و زندگی وار مداوم وایریاسون ها دمی از پا نمی ایستد


راخمانینوف با وجود زندگی در دورانی که موسیقی مدرن با ابداع روش دوازده نتی شوئنبرگ کاملا دگرگون شده بود همچنان به سبک رمانتیک احساسی که سالها قبل با مرگ چایکوفسکی میراث دار دیگری نداشت پایبند بود..


از این منظر راخمانینف را باید باغولی به نام یوهانس برامس مقایسه کرد , آهنگسازی که با وجود زندگی در دوران رمانتیک موسیقی همچنان به قوانین کلاسیک در آهنگسازی پایبند ماند.


اما نحوه نگاه این دو آهنگساز به مقوله گذشته کاملا متفاوت است :


برامس همچون بتهوون به „حال” عظیم می اندیشد آثار وی مانند سمفونی اولش عظیم و پر ابهت یاد آور سمفونی های بتهوون است اما آثار راخمانینف دارای لحنی حسرت آلود از„گذشته ای” شیرین و پر درخشش است که در رثایش تصنیف میشود


راپسودی رو تمی از پاگانینی هم از مضامین حسرت آلود گذشته خالی نیست و در واریاسون های میانه با خصوص واریاسون های دوازدهم تا هیجدهم مرور گذشته رنگ میگیرد اما مهمتر از آن ستایش زندگی و عشق نمودی به شدت پر رنگ تر و تب آلود تر از گذشته دارد


واریاسون هیجدهم راپسودی روی تمی از پاگانینی که باعث شهرت جهانی این اثر شد به شدت بر این مفاهیم پا فشاری میکند پیانو به سازی برای ابراز زیبایی عشق بدل میشود که ارکستر به معبدش میشتابد و با آرشه کشی محکم و جاندار میانه اثر توسط سازهای زهی (که در مقدمه نحوه اجرا اثر بسیار مورد تاکید راخمانینف است) به ستایش عظیم از عشق انسانی و الهی بدل میشود


اثری که بارها هم در فیلمهای گوناگون سینمایی به عنوان نمادی از عشق عظیم و انسانی مورد استفاده قرار گرفته است.


و پایان اثر به خصوص در واریاسون 23 و 24 با امید وصف ناپذیر به منظور درک واقعی کلمه „زندگی” پایان می پذیرد

دانلود واریاسون هیجدهم راپسودی روی تمی از پاگانینی اثر سرگئی راخمانینف :

http://0up.ir/up10/guest/Rachmaninov-Rha...m-1-1-.mp3

بسیار زیبا، کامل و دقیق و غافلگیر کننده در صبح جمعه!

مخصوصا با قسمت تأکید بر بازگشت به رمانتیک بودن راخمانینف و یا کلاسیک بودن برامس کاملا هم عقیده هستم.
البته به شخصه با پیانو کنسرتوی شماره ی 2 راخمانینف بیشتر ارتباط برقرار میکنم.

(۱۳۹۳/۱۰/۱۲ صبح ۱۰:۴۳)کاوه نوشته شده:  

بسیار زیبا، کامل و دقیق و غافلگیر کننده در صبح جمعه!

مخصوصا با قسمت تأکید بر بازگشت به رمانتیک بودن راخمانینف و یا کلاسیک بودن برامس کاملا هم عقیده هستم.
البته به شخصه با پیانو کنسرتوی شماره ی 2 راخمانینف بیشتر از ارتباط برقرار میکنم.

بله پیانو کنسرتوی شماره 2 راخمانینف اصولا به علت در برگیرندگی تمامی المنت های موسیقی در تمام عمرش به عنوان معیار سنجیده میشه..

و البته در بررسی زمان و پیانو کنسرتو راخمانینف بنده در این تاپیک توضیحات محدودی داده بودم..

و در بررسی راپسودی هم ناچارا به پیانو کنسرتو شماره 2 کشیده میشیم اما راپسودی از منظر برخورداری از بینش سنی اواخر عمر راخمانینف اثری شخصی تره..

اما بنده هم مثل شما پیانو کنسرتوی شماره 2 رو محبوبتر میدونم.

(۱۳۹۳/۱۰/۱۲ عصر ۱۲:۰۱)Green نوشته شده:  

(۱۳۹۳/۱۰/۱۲ صبح ۱۰:۴۳)کاوه نوشته شده:  

بسیار زیبا، کامل و دقیق و غافلگیر کننده در صبح جمعه!

مخصوصا با قسمت تأکید بر بازگشت به رمانتیک بودن راخمانینف و یا کلاسیک بودن برامس کاملا هم عقیده هستم.
البته به شخصه با پیانو کنسرتوی شماره ی 2 راخمانینف بیشتر از ارتباط برقرار میکنم.

بله پیانو کنسرتوی شماره 2 راخمانینف اصولا به علت در برگیرندگی تمامی المنت های موسیقی در تمام عمرش به عنوان معیار سنجیده میشه..

و البته در بررسی زمان و پیانو کنسرتو راخمانینف بنده در این تاپیک توضیحات محدودی داده بودم..

و در بررسی راپسودی هم ناچارا به پیانو کنسرتو شماره 2 کشیده میشیم اما راپسودی از منظر برخورداری از بینش سنی اواخر عمر راخمانینف اثری شخصی تره..

اما بنده هم مثل شما پیانو کنسرتوی شماره 2 رو محبوبتر میدونم.

بله، مطالعه کردم و لذت بردم. مشخص و مشهوده که جنابعالی علاقه و تجربه و البته ید والایی در هنر کلاسیک، علی الخصوص سینما و موسیقی دارید.
پیشنهاد میکنم در شاخه آهنگسازان مدرنی که رمانتیک باقی موندند، به مجموعه آثار ژان سیبلیوس بعنوان مهم ترین آهنگساز فنلاند سری بزنید.

البته ایشون برعکس راخمانینف که با فرم کنسرتو معرف دنیای موسیقی هست، بیشتر در نوشتن پوئم سمفونیک فعالیت داشتند و آثاری چون: فینلاندیا، اِن ساگا، قوی تونوئلا، تاپیولا، دختر پویولاست و سوئیت معروف کارلینا متعلق به ایشون هست.